JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Potop
WidzÄ…c krewniaka spÄ™tanego i prowadzonego w upodleniu, czerwony MichaÅ‚ RadziwiÅ‚Å‚ krzyknÄ…Å‚: „- MoÅ›ci panowie! to mój brat, to moja krew, a jam ni zdrowia, ni mienia nie żaÅ‚owaÅ‚ dla ojczyzny! Wróg mój, kto na tego nieszczęśnika rÄ™kÄ™ podniesie”. Po dÅ‚ugich pertraktacjach dokonano w koÅ„cu wymiany: pan GnoiÅ„ski z puÅ‚ku MichaÅ‚a RadziwiÅ‚Å‚a oddaÅ‚ siÄ™ Tatarom jako zakÅ‚adnik za ksiÄ™cia BogusÅ‚awa (przekazano go hetmanowi). Obiecano im także okup w wysokoÅ›ci stu tysiÄ™cy talarów. MichaÅ‚ WoÅ‚odyjowski dÅ‚ugo nie mógÅ‚ wybaczyć Andrzejowi, że darowaÅ‚ życie BogusÅ‚awowi. Tymczasem Kmicic z ordÄ… ruszyli w dalszÄ… drogÄ™.
Rozdział XXVI
Anusia z Oleńką i oficerem Braunem uciekły z Taurogów. Po dotarciu do utworzonej przez Tomasza partii, który na ich widok się rozpłakał, dziewczęta były bezpieczne. Partia Billewicza składała się z ośmiuset ludzi (piechoty i jeźdźców), w większości uzbrojonych jedynie w kosy i widły. Miecznik postanowił, że nie wyruszą do Puszczy Białowieskiej, ponieważ drogę otoczyły szwedzkie wojska. Skierowali się lasami do laudańskiej okolicy. Po postoju w Lubiczu, ujrzeli, że dwór ocalał (Wodokty i Mitruny niestety zostały spalone). Oleńka, przekroczywszy próg majątku, zaczęła wspominać. Na szczęście była przy niej w tych ciężkich chwilach Anusia. Panny modliły się do późna w nocy.
Nazajutrz wszyscy wyruszyli do odbudowanych po spaleniu przez Kmicica WoÅ‚montowicz. DochodziÅ‚y do ich uszu wieÅ›ci o wygranej ze Szwedami bitwie w Prostkach, o zwyciÄ™stwach Babinicza (paliÅ‚ Prusy i Taurogi), któremu wymknÄ…Å‚ siÄ™ jedynie Sakowicz. Anusia nie ukrywaÅ‚a swego zachwytu nad rycerzem. NapisaÅ‚a dwa identyczne listy do ukochanego. DonosiÅ‚a mu, że wraz z AleksandrÄ… uciekÅ‚y z Taurogów, a teraz przebywaÅ‚y w partii miecznika rosieÅ„skiego, obleganej przez Szwedów i Sakowicza. Na koniec prosiÅ‚a o pomoc, nazywajÄ…c go „zbawcÄ…”. JednÄ… kopertÄ™ daÅ‚a Jurkowi Billewiczowi, drugÄ… zaÅ› Braunowi. Obaj mieli dostarczyć jÄ… adresatowi (byÅ‚a wiÄ™ksza nadzieja, że któremuÅ› siÄ™ uda). Anusia jednak nie wiedziaÅ‚a, że tydzieÅ„ później Braun zginie z rÄ…k Sakowicza, a Jurek polegnie w Poniewieżu, uciekajÄ…c przed podjazdem wroga.
RozdziaÅ‚ XXVII„Potop” - TOM III - streszczenie szczegółowe
Autor: Karolina MarlêgaWidzÄ…c krewniaka spÄ™tanego i prowadzonego w upodleniu, czerwony MichaÅ‚ RadziwiÅ‚Å‚ krzyknÄ…Å‚: „- MoÅ›ci panowie! to mój brat, to moja krew, a jam ni zdrowia, ni mienia nie żaÅ‚owaÅ‚ dla ojczyzny! Wróg mój, kto na tego nieszczęśnika rÄ™kÄ™ podniesie”. Po dÅ‚ugich pertraktacjach dokonano w koÅ„cu wymiany: pan GnoiÅ„ski z puÅ‚ku MichaÅ‚a RadziwiÅ‚Å‚a oddaÅ‚ siÄ™ Tatarom jako zakÅ‚adnik za ksiÄ™cia BogusÅ‚awa (przekazano go hetmanowi). Obiecano im także okup w wysokoÅ›ci stu tysiÄ™cy talarów. MichaÅ‚ WoÅ‚odyjowski dÅ‚ugo nie mógÅ‚ wybaczyć Andrzejowi, że darowaÅ‚ życie BogusÅ‚awowi. Tymczasem Kmicic z ordÄ… ruszyli w dalszÄ… drogÄ™.
Rozdział XXVI
Anusia z Oleńką i oficerem Braunem uciekły z Taurogów. Po dotarciu do utworzonej przez Tomasza partii, który na ich widok się rozpłakał, dziewczęta były bezpieczne. Partia Billewicza składała się z ośmiuset ludzi (piechoty i jeźdźców), w większości uzbrojonych jedynie w kosy i widły. Miecznik postanowił, że nie wyruszą do Puszczy Białowieskiej, ponieważ drogę otoczyły szwedzkie wojska. Skierowali się lasami do laudańskiej okolicy. Po postoju w Lubiczu, ujrzeli, że dwór ocalał (Wodokty i Mitruny niestety zostały spalone). Oleńka, przekroczywszy próg majątku, zaczęła wspominać. Na szczęście była przy niej w tych ciężkich chwilach Anusia. Panny modliły się do późna w nocy.
Nazajutrz wszyscy wyruszyli do odbudowanych po spaleniu przez Kmicica WoÅ‚montowicz. DochodziÅ‚y do ich uszu wieÅ›ci o wygranej ze Szwedami bitwie w Prostkach, o zwyciÄ™stwach Babinicza (paliÅ‚ Prusy i Taurogi), któremu wymknÄ…Å‚ siÄ™ jedynie Sakowicz. Anusia nie ukrywaÅ‚a swego zachwytu nad rycerzem. NapisaÅ‚a dwa identyczne listy do ukochanego. DonosiÅ‚a mu, że wraz z AleksandrÄ… uciekÅ‚y z Taurogów, a teraz przebywaÅ‚y w partii miecznika rosieÅ„skiego, obleganej przez Szwedów i Sakowicza. Na koniec prosiÅ‚a o pomoc, nazywajÄ…c go „zbawcÄ…”. JednÄ… kopertÄ™ daÅ‚a Jurkowi Billewiczowi, drugÄ… zaÅ› Braunowi. Obaj mieli dostarczyć jÄ… adresatowi (byÅ‚a wiÄ™ksza nadzieja, że któremuÅ› siÄ™ uda). Anusia jednak nie wiedziaÅ‚a, że tydzieÅ„ później Braun zginie z rÄ…k Sakowicza, a Jurek polegnie w Poniewieżu, uciekajÄ…c przed podjazdem wroga.
Po zamordowaniu Brauna Sakowicz porozumiaÅ‚ siÄ™ z obersztem Hamiltonem – Anglikiem w sÅ‚użbie szwedzkiej i komendantem w Poniewieżu, celem uderzenia na miecznika rosieÅ„skiego. Od czasu ucieczki Anusi Sakowicz chodziÅ‚ rozwÅ›cieczony, ponieważ kochaÅ‚ jÄ… szczerze. Teraz uknuÅ‚ faÅ‚szywy plan. WysÅ‚aÅ‚ do WoÅ‚montowicz list do Tomasza, w którym podawaÅ‚ siÄ™ za Babinicza i kÅ‚amaÅ‚, że wkrótce nadejdzie z pomocÄ…. Przeczytawszy wiadomość, Billewicz nie kryÅ‚ radoÅ›ci.
Tymczasem Kmicic po spaleniu Taurogów nie wiedział, że Oleńka z Anusią przebywała z miecznikiem w Wołmontowiczach, sądząc, że uciekły do Puszczy Białowieskiej. Dlatego też postanowił dalej walczyć na Żmudzi z wrogiem i podążyć za ukochaną później. Skierował się w kierunku Wołmontowicz, na które już napadli Szwedzi z Sakowiczem i Hamiltonem.
Miecznik na poczÄ…tku najazdu nie czuÅ‚ strachu, ponieważ byÅ‚ pewien nadchodzÄ…cego Babinicza (tak wynikaÅ‚o przecież z listu). Później, gdy Szwedzi ich otoczyli zrozumiaÅ‚, że nie ma szans na odparcie ataku. StaÅ‚o siÄ™ jednak inaczej. Babinicz przybyÅ‚ i, ocaliwszy zebranych, pojechaÅ‚ dalej. Ludzie czekali na jego powrót, by podziÄ™kować za uratowanie życia, gdy miecznik przyniósÅ‚ wieÅ›ci, że wybawca odjechaÅ‚. ZdobyÅ‚ Poniewież, zabiÅ‚ Szwedów i oddaliÅ‚ siÄ™ z ordÄ… w nieznanym kierunku. AnusiÄ™ ta wiadomość rozczarowaÅ‚a. Choć liczyÅ‚a na porwanie przez Babinicza, nie przyjechaÅ‚ po niÄ…. Szybko jednak znalazÅ‚a pocieszenie brakiem zainteresowania stwierdzajÄ…c, że pan WoÅ‚odyjowski jest lepszym kandydatem na męża. Aby rozweselić przyjaciółkÄ™, Billewiczówna po chwili zamyÅ›lenia rzekÅ‚a: „- A może (…) może pan Babinicz wiernoÅ›ci dla tamtej dochowuje, o której ci w drodze z ZamoÅ›cia wspominaÅ‚”.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16
Szybki test:
Aleksandra nie mając wieści o Kmicicu postanowiła:a) opuścić Litwę
b) udać się na dwór hetmański
c) wysłać list do króla
d) wstąpić do klasztoru
RozwiÄ…zanie
Sakowicz to wierny sługa:
a) Bogusława Radziwiłła
b) Janusza Radziwiłła
c) Zagłoby
d) Kmicica
RozwiÄ…zanie
Za szwedzkim królem udał się w pościg:
a) Onufry Zagłoba
b) Wołodyjowski
c) Kmicic
d) Roch Kowalski
RozwiÄ…zanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies