„Potop” - TOM III - streszczenie szczegółowe - strona 14
JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Potop

„Potop” - TOM III - streszczenie szczegółowe

Autor: Karolina Marlêga

Rozdział XXVIII
Sakowicz po ucieczce z WoÅ‚montowicz ukrywaÅ‚ siÄ™ przed Babiniczem w lasach w Poniewieżu, tuÅ‚ajÄ…c siÄ™ w chÅ‚opskim przebraniu caÅ‚e miesiÄ…ce. Tymczasem Kmicic goniÅ‚ Hamiltona od WoÅ‚montowicz do WiÅ‚komierza, aż zabiÅ‚ Anglika w bitwie w Androniszkach. Andrzej w dalszym ciÄ…gu nie wiedziaÅ‚, jakÄ… partiÄ™ ocaliÅ‚ w WoÅ‚montowiczach. Tatarzy, obszukujÄ…c ciaÅ‚a nieboszczyków, znaleźli przy nich listy i oddali je dowódcy, który przeczytaÅ‚ je dopiero po jakimÅ› czasie – gdy przybyli do Troupiów na wypoczynek. DowiedziaÅ‚ siÄ™ wtedy, że kartki zapisaÅ‚a Anusia, a co ważniejsze – poznaÅ‚ miejsce pobytu OleÅ„ki. Jego ukochana nie uciekÅ‚a do Puszczy, lecz przebywaÅ‚a z miecznikiem w WoÅ‚montowiczach. Andrzej natychmiast chciaÅ‚ wracać do majÄ…tku, lecz otrzymaÅ‚ od Sapiehy rozkaz natychmiastowego powrotu na poÅ‚udnie kraju do niego. Dowódca donosiÅ‚, że na Å»mudzi i w Prusach pozostawiono do obrony Gosiewskiego, któremu „książe BogusÅ‚aw eliberowaÅ‚ siÄ™ z niewoli”. OsiemdziesiÄ…t tysiÄ™cy wojska WÄ™grzynów i Siedmiogrodzian, WoÅ‚oszy i Kozaków z ligÄ… Szwedów i Rakoczym na czele nadciÄ…gaÅ‚o i żądaÅ‚o podziaÅ‚u Rzeczpospolitej. Po przeczytaniu listów Kmicic zdecydowaÅ‚ siÄ™ speÅ‚nić rozkaz, choć przyszÅ‚o mu to „z bólem serca”.

Rozdział XXIX
Polacy nie zamierzali poddać siÄ™ bez walki: „Å»adna ksiÄ™ga nie wypisaÅ‚a, ile jeszcze bitew stoczyÅ‚y wojska, szlachta i lud Rzeczypospolitej z nieprzyjaciółmi. Walczono po lasach, polach, po wsiach, miasteczkach i miastach; walczono w Prusach Królewskich i Książęcych, na Mazowszu, w Wielkopolsce, w MaÅ‚opolsce, na Rusi, na Litwie i Å»mudzi, walczono bez wytchnienia we dnie i w nocy. (…)Nie pomogÅ‚y nowe ligi, nowe zastÄ™py WÄ™grów, Siedmiogrodzian, Kozaków i WoÅ‚oszy. PrzeszÅ‚a wprawdzie jeszcze raz burza miÄ™dzy Krakowem, WarszawÄ… i BrzeÅ›ciem, lecz siÄ™ o piersi polskie rozbiÅ‚a i wkrótce marnym rozwiaÅ‚a siÄ™ tumanem. Król szwedzki, pierwszy zwÄ…tpiwszy o sprawie, na duÅ„skÄ… wojnÄ™ odjechaÅ‚; zdradziecki elektor, korny przed silnym, zuchwaÅ‚y przed sÅ‚abszym, czoÅ‚em do nóg Rzeczypospolitej uderzyÅ‚ i Szwedów bić poczÄ…Å‚; zbójeckie zastÄ™py “rzeźników” Rakoczego zmykaÅ‚y co siÅ‚ ku swym siedmiogrodzkim komyszom, które pan Lubomirski ogniem i mieczem spustoszyÅ‚. (…)”. W koÅ„cu: „Spokój poczÄ…Å‚ z wolna wracać na polskie równiny. Król jeszcze pruskie fortece odbieraÅ‚, pan Czarniecki miaÅ‚ do Danii zanieść miecz polski, bo Rzeczpospolita nie chciaÅ‚a już poprzestać na samym wypÄ™dzeniu nieprzyjaciół”.
Jesienią 1657 roku na Żmudzi panował spokój. Ludność laudańska orała pola, odbudowywała chaty. Anusia z Oleńką i miecznikiem zagospodarowali Wodokty i Mitruny, które miały być wianem klasztornym Billewiczówny i przejść na własność zakonu benedyktynek. Aleksandra pierwszego dnia nowego roku miała rozpocząć nowicjat. Choć dochodziły do niej wieść, że Babinicz i Kmicic to jedna osoba, nie chciała wierzyć, że Andrzej mógłby być wiernym sługą króla i dobrym patriotą.
Pewnego dnia OleÅ„ka z miecznikiem spotkali na drodze jadÄ…cy wóz. Gdy podeszli bliżej, okazaÅ‚o siÄ™, że ludzie przewozili nim Kmicica – postrzelonego przez WÄ™grzynów pod Magierowem. Andrzej leżaÅ‚ nieprzytomny, z owiniÄ™tÄ… gÅ‚owÄ…. Wieziono go do Lubicza, ponieważ tam chciaÅ‚ umrzeć. Po powrocie do domu Aleksandra natychmiast posÅ‚aÅ‚a dla ukochanego po ksiÄ™dza do Upity. Sama zaÅ› caÅ‚Ä… noc modliÅ‚a siÄ™ w Wodoktach. Przez kolejne dni wysyÅ‚aÅ‚a posÅ‚aÅ„ców do Lubicza, by przynosili jej wieść o stanie rannego. Wiadomość z dnia na dzieÅ„ byÅ‚y coraz lepsze. Billewiczówna daÅ‚a również ofiarÄ™ na mszÄ™ do Upity, dziÄ™kujÄ…c Matce Boskiej za uratowanie życia Andrzejowi. Nie myÅ›laÅ‚a w tych tygodniach o sobie. Tak schudÅ‚a, że miecznik zaczÄ…Å‚ poważnie siÄ™ o niÄ… bać. Gdy odważyÅ‚ siÄ™ na pytanie, czy myÅ›li o Kmicicu, odparÅ‚a, że wybaczyÅ‚a mu wszystko prócz faktu, że chciaÅ‚ podnieść rÄ™kÄ™ na polskiego monarchÄ™.
Rozdział XXX




strona:    1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11    12    13    14    15    16  

Szybki test:

Aleksandra nie mając wieści o Kmicicu postanowiła:
a) udać się na dwór hetmański
b) wstąpić do klasztoru
c) opuścić Litwę
d) wysłać list do króla
RozwiÄ…zanie

Za szwedzkim królem udał się w pościg:
a) Wołodyjowski
b) Kmicic
c) Roch Kowalski
d) Onufry Zagłoba
RozwiÄ…zanie

Strażnikiem Billewiczów w Taurogach był:
a) Ketling
b) Sakowicz
c) Soroka
d) Bogusław
RozwiÄ…zanie

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

Inne
Charakterystyka Aleksandry Billewiczówny
Charakterystyka Andrzeja Kmicica / Babinicza
Czas i miejsce akcji „Potopu”
Geneza i okolicznoÅ›ci powstania „Potopu”
„Potop” - TOM I - streszczenie szczegółowe
PrzeglÄ…d bohaterów historycznych „Potopu”
„Potop” - TOM II - streszczenie szczegółowe
Obraz XVII-wiecznego społeczeństwa w powieści Henryka Sienkiewicza
„Ku pokrzepieniu serc” - znaczenie utworu „Potop”
Bohaterowie fikcyjni oraz znani z historii, a nieobecni we współczesnych podręcznikach
Sposoby kreowania postaci w powieÅ›ci „Potop”
„Potop” - TOM III - streszczenie szczegółowe
JÄ™zyk i styl powieÅ›ci historycznej „Potop”
„Potop” Henryka Sienkiewicza jako powieść historyczna
Kompozycja i artyzm powieÅ›ci „Potop”
TÅ‚o historyczne „Potopu” - stosunki polsko-szwedzkie w XVII wieku
Streszczenie „Potopu” w piguÅ‚ce
Jan Onufry Zagłoba - charakterystyka
Motyw miÅ‚oÅ›ci w „Potopie”
Szczegółowy plan wydarzeÅ„ „Potopu”
Powieść historyczna w dziewiętnastowiecznej Polsce
Janusz Radziwiłł - charakterystyka
Biografia Henryka Sienkiewicza
Filmowe adaptacje „Potopu”
Polscy powieÅ›ciopisarze o „Potopie”
Krytycy literaccy i badacze o „Potopie”
Ciekawostki o Henryku Sienkiewiczu
Wypowiedzi o Sienkiewiczu
Kalendarium twórczości Henryka Sienkiewicza
Kalendarium życia Henryka Sienkiewicza
Najważniejsze cytaty z „Potopu”
Bibliografia



Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies