Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Potop

„Potop” - TOM III - streszczenie szczegółowe

Autor: Karolina Marl�ga

Paweł Sapieha postanowił, że nie będzie już nigdy ucztował. Tymczasem poważnie chory Ketling opowiedział Kmicicowi, jak Bogusław zaniemógł po powrocie z Podlasia do zamku, potem wyruszył na Pomorze, zaś obecnie z Duglasem przebywał w warownym obozie przy Narwi i Bugu. Nie mógł stamtąd przedostać się do Warszawy, ponieważ Czarniecki zagrodził drogę, a Karol Gustaw wyruszył z wojskiem do Prus.

Do Warszawy powrócił z orszakiem dworskim, koronnym wojskim i chorągwią tatarską Subaghazim król Jan Kazimierz. Po przejściu przez most zbudowany przez Oskierkę, zostali powitani uroczyście przez Sapiehę i jego żołnierzy. Bardzo szybko w mieście i jego okolicach poustawiano mnóstwo namiotów, kupieckich kramów i niezliczone stada koni. Monarcha od razu zaczął wydawać dyspozycje. Wysłał na przykład posłańca do Wittenberga z nakazem poddania (oczywiście odpowiedź była odmowna).

Warszawa dla Szwedów była istnym magazynem zdobyczy. Zwożono do niej skarby z rabowanych zamków, kościołów, klasztorów i miast, zaś później – drogą wodną – przewożono wszystko do Szwecji.

Choć mijały tygodnie, nieprzyjaciel nie skapitulował. Wciąż trwała „walka ognia”. Z szańca zdobytego przez Kmicica, a obecnie miejscu jego dowodzenia, nieustannie odpierano ataki (mimo braku dział). Wyłom w murze, nad powiększaniem którego prace nadzorował generał Grodzicki, wciąż nie był ukończony. Choć król wysłał zmiennika do Andrzeja, ten powiedział, że nie potrzebuje odpoczynku i odesłał mężczyznę. Gdy zmiennik zdał relację monarsze z sytuacji. Szańce były ciągle obrzucane granatami, w wyniku czego nie było czym oddychać, a ludzie zapadali się w poorane w ziemi doły, Jan Kazimierz zdecydował, że spróbuje odbić pałace na Krakowskim Przedmieściu.

Rozdział XIII
Choć atak na Krakowskie Przedmieście się nie udał, to jednak cieszono się, ponieważ do Warszawy przybył z piechotą i armatami Jan Zamoyski i Stefan Czarniecki, który pozostawił misję napaści na wojsko Duglasa oddziałom litewskim Sapiehy pod komendą Jana Skrzetuskiego. Na szańcu zdobytym przez Andrzeja ustawiono nowe działa, a dowództwo powierzono generałowi Grodzickiemu, ponieważ Kmicica wezwano do Ujazdowa. Tymczasem król: „wobec całego sztabu wysławiał młodego rycerza, nie szczędził mu pochwał sam Czarniecki ni Sapieha, ni Lubomirski, ni hetmani koronni, on zaś stał przed nimi w podartym i zasypanym ziemią ubraniu, na twarzy całkiem dymami prochowymi okopcony, niewysparny, utrudzon, lecz radosny, że szaniec utrzymał, na tyle pochwał zasłużył i sławę niezmierną u obu wojsk pozyskał”.

„Potop” - TOM III - streszczenie szczegółowe

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: