Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Potop
W nocy w całym obozie szwedzkim panował ruch. Padał gęsty śnieg i było ciemno, więc strażnicy z murów zakonu nie mogli nic dojrzeć. Rano chłop dobijający się do bram oznajmił im, że nieprzyjaciele odeszli nocą do Wielunia. Na tak pomyślną wieść zaczęto uderzać w dzwony, otwarto bramy klasztoru, a tłumy ludzi ruszyły na Jasną Górę. Tego dnia kościół był przepełniony wiernymi. Nawet na ulicach ludzie leżeli jeden obok drugiego, głowa przy głowie. Ksiądz Kordecki odprawił mszę dziękczynną.
Rozdział XX
Kmicic z Kiemliczami dojechali do granicy śląskiej, gdzie dowiedzieli się od napotkanych ludzi, że król Jan Kazimierz przebywał w Głogowej. W drodze Kiemlicz opowiadał pułkownikowi wszystkie nowiny z Rzeczypospolitej: żołnierze przyłączali się do Potockiego, panowie Żagocki, Kulesza ze swymi oddziałami pokonywali Szwedów, pan Wajniłłowicz pierwszy utworzył pułk (ratował górali), a teraz przyłączył się do marszałka Lubomirskiego. Kiemlicz bronił jeszcze ludzi, którzy brali udział w oblężeniu Częstochowy. Tłumaczył, że pan Zbrożek i Kaliński musieli tak czynić, ponieważ nie mieli dokąd uciec. Ponadto opowiedział o hetmanie Radziwille, który wraz z garstką Szwedów i dworzan był okrążony przez Sapiehę w Tykocinie. Kiemlicz przestrzegł Andrzeja, by w dalszym ciągu nie ujawniał jego prawdziwego nazwiska.
Z rąk do rąk wśród ludzi przechodził manifest wygnanego króla – Jana Kazimierza, który rozkazywał ratować ojczyznę i nie tracić nadziei. Oddziały szwedzkie opuszczały Litwę, Żmudź, Mazowsze, Wielkopolskę i Małopolskę. Władca nieprzyjaciół rozsyłał listy do hetmanów i magnatów Rzeczypospolitej, by dochowali mu wierności, zaś swych generałów i komendantów upominał, by niszczyli „ogniem i mieczem” wszystko, co zastaną na drodze. Dawną szwedzką życzliwość wobec Polaków zastąpił rabunek, ucisk. Z ziemią równano wsie, palono dwory, kościoły i plebanie. Jeńców szlacheckich oddawano katom, a chłopskim obcinano prawe ręce i kalekich puszczano do domów. W miasteczkach pobudowano szubienice i codziennie robiono z nich użytek. Rozpoczęła się wojna nie o łupy czy zwycięstwo, lecz o życie lub śmierć. Panowała „wojna wytępienia”.
Rozdział XXI
Kmicic z trzema towarzyszami przybyli do Głogowej. Po odpoczynku w kwaterze Andrzej udał się na modlitwę do kościoła. Zastał tam kilku ludzi. Jakiś mężczyzna leżał krzyżem przed ołtarzem na rozciągniętym kobiercu. Ubrany był w strój z czarnego aksamitu, podbity sobolami. Z ramion opadał łańcuch, a kapelusz jegomościa leżał obok. Człowiek ten w pewnej chwili podniósł się. Twarz miał mizerną, a oczy wilgotne. Kmicic od człowieka stojącego obok – Ługowskiego - dowiedział się, że nieznajomy był królem Rzeczypospolitej – Janem Kazimierzem. Rozmówca okazał się członkiem dworu monarchy. Gdy usłyszał, że Andrzej przybył z klasztoru z Częstochowy, przedstawił go swemu panu. Rozpoczęła się rozmowa miedzy Janem Kazimierzem a Kmicicem. Władca zapytał, czy klasztor został zdobyty, na co usłyszał: „-Nie zdobyty, miłościwy panie, i nie będzie! Szwedzi pobici! Największa armata wysadzona! Strach między nimi, głód, mizeria! O odstąpieniu myślą!”. Po takiej wiadomości król klęknął na śniegu i płakał razem z Andrzejem, który przedstawił się jako Babinicz i został zaproszony do kwatery władcy. Spotkał tam dygnitarzy: nuncjusz papieski, prymas Leszczyński, kanclerz koronny Koryciński, Tyzenhaus – młody dworzanin i wielu innych. Jan Kazimierz przedstawił zebranym Babinicza, a ten opowiedział wszystko o obranie świętego miejsca. W przeciwieństwie do monarchy nie wszyscy jednak uwierzyli jego relacji.
W dalszej części kolacji król z żalem mówił o narodzie, który go opuścił jednając się z wrogiem. Wiedział, że został zdradzony i teraz musi uciekać na „poniewierkę”. Na koniec przytoczył fakt, jak został powiadomiony listownie przez Bogusława Radziwiłła, że niejaki Kmicic za sto czerwonych złotych miał go porwać i żywego lub martwego dostarczyć Szwedom. W tej chwili ciemność przesłoniła oczy Andrzeja. Zdążył jedynie powiedzieć, że to książę Bogusław dopuścił się zdrady… po czym upadł nieprzytomny na posadzkę. Wezwano natychmiast medyka, a wszyscy zastanawiali się nad mocną reakcją przybysza na nazwisko Kmicic. Snuli różne domysły. Dopiero, gdy królowa Maria Ludwika zabrała głos, dygnitarze się uspokoili. Pani rzekła między innymi, że naród zbłądził, lecz nie można odrzucić powracających na stronę króla. Należy im uwierzyć i przyjąć ich.„Potop” - TOM II - streszczenie szczegółowe
Autor: Karolina MarlgaW nocy w całym obozie szwedzkim panował ruch. Padał gęsty śnieg i było ciemno, więc strażnicy z murów zakonu nie mogli nic dojrzeć. Rano chłop dobijający się do bram oznajmił im, że nieprzyjaciele odeszli nocą do Wielunia. Na tak pomyślną wieść zaczęto uderzać w dzwony, otwarto bramy klasztoru, a tłumy ludzi ruszyły na Jasną Górę. Tego dnia kościół był przepełniony wiernymi. Nawet na ulicach ludzie leżeli jeden obok drugiego, głowa przy głowie. Ksiądz Kordecki odprawił mszę dziękczynną.
Rozdział XX
Kmicic z Kiemliczami dojechali do granicy śląskiej, gdzie dowiedzieli się od napotkanych ludzi, że król Jan Kazimierz przebywał w Głogowej. W drodze Kiemlicz opowiadał pułkownikowi wszystkie nowiny z Rzeczypospolitej: żołnierze przyłączali się do Potockiego, panowie Żagocki, Kulesza ze swymi oddziałami pokonywali Szwedów, pan Wajniłłowicz pierwszy utworzył pułk (ratował górali), a teraz przyłączył się do marszałka Lubomirskiego. Kiemlicz bronił jeszcze ludzi, którzy brali udział w oblężeniu Częstochowy. Tłumaczył, że pan Zbrożek i Kaliński musieli tak czynić, ponieważ nie mieli dokąd uciec. Ponadto opowiedział o hetmanie Radziwille, który wraz z garstką Szwedów i dworzan był okrążony przez Sapiehę w Tykocinie. Kiemlicz przestrzegł Andrzeja, by w dalszym ciągu nie ujawniał jego prawdziwego nazwiska.
Z rąk do rąk wśród ludzi przechodził manifest wygnanego króla – Jana Kazimierza, który rozkazywał ratować ojczyznę i nie tracić nadziei. Oddziały szwedzkie opuszczały Litwę, Żmudź, Mazowsze, Wielkopolskę i Małopolskę. Władca nieprzyjaciół rozsyłał listy do hetmanów i magnatów Rzeczypospolitej, by dochowali mu wierności, zaś swych generałów i komendantów upominał, by niszczyli „ogniem i mieczem” wszystko, co zastaną na drodze. Dawną szwedzką życzliwość wobec Polaków zastąpił rabunek, ucisk. Z ziemią równano wsie, palono dwory, kościoły i plebanie. Jeńców szlacheckich oddawano katom, a chłopskim obcinano prawe ręce i kalekich puszczano do domów. W miasteczkach pobudowano szubienice i codziennie robiono z nich użytek. Rozpoczęła się wojna nie o łupy czy zwycięstwo, lecz o życie lub śmierć. Panowała „wojna wytępienia”.
Rozdział XXI
Kmicic z trzema towarzyszami przybyli do Głogowej. Po odpoczynku w kwaterze Andrzej udał się na modlitwę do kościoła. Zastał tam kilku ludzi. Jakiś mężczyzna leżał krzyżem przed ołtarzem na rozciągniętym kobiercu. Ubrany był w strój z czarnego aksamitu, podbity sobolami. Z ramion opadał łańcuch, a kapelusz jegomościa leżał obok. Człowiek ten w pewnej chwili podniósł się. Twarz miał mizerną, a oczy wilgotne. Kmicic od człowieka stojącego obok – Ługowskiego - dowiedział się, że nieznajomy był królem Rzeczypospolitej – Janem Kazimierzem. Rozmówca okazał się członkiem dworu monarchy. Gdy usłyszał, że Andrzej przybył z klasztoru z Częstochowy, przedstawił go swemu panu. Rozpoczęła się rozmowa miedzy Janem Kazimierzem a Kmicicem. Władca zapytał, czy klasztor został zdobyty, na co usłyszał: „-Nie zdobyty, miłościwy panie, i nie będzie! Szwedzi pobici! Największa armata wysadzona! Strach między nimi, głód, mizeria! O odstąpieniu myślą!”. Po takiej wiadomości król klęknął na śniegu i płakał razem z Andrzejem, który przedstawił się jako Babinicz i został zaproszony do kwatery władcy. Spotkał tam dygnitarzy: nuncjusz papieski, prymas Leszczyński, kanclerz koronny Koryciński, Tyzenhaus – młody dworzanin i wielu innych. Jan Kazimierz przedstawił zebranym Babinicza, a ten opowiedział wszystko o obranie świętego miejsca. W przeciwieństwie do monarchy nie wszyscy jednak uwierzyli jego relacji.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18
Szybki test:
Na znak odpuszczenia win przez króla Kmicic otrzymał:a) glejt
b) szablę
c) oddział tatarski
d) pierścień
Rozwiązanie
Oleńkę Bogusław wywiózł do:
a) Królewca
b) Tykocina
c) Wodoktów
d) Taurogów
Rozwiązanie
Gdzie Zagłoba został mianowany tymczasowym dowódcą nad obozami:
a) pod Warszawą
b) pod Białymstokiem
c) pod Ujściem
d) pod Tykocinem
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies