Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Potop
W drodze powrotnej Zagłoba wyznał Michałowi, że odpuścił hetmanowi wszystkie winy. Wołodyjowski zaś podzielił się z przyjacielem informacją o Oleńce, której nie było w zamku (Bogusław wywiózł ją do Taurogów).
Rozdział XXX
Od czasu przybycia króla do Lwowa, miasto stało się stolicą Rzeczypospolitej. Szwedów w tych stronach już nie było, ponieważ bawiło tam groźne dla nieprzyjaciół tatarskie poselstwo. Ofiarowało ono sto tysięcy ordy na pomoc krajowi. Na mszy w kościele Jan Kazimierz przyjął komunię świętą, składając naród w opiekę Najświętszej Maryi Panny. Ponadto ślubował, że gdy skończy się wojna ze Szwedami, postara się polepszyć warunki życia ludności wiejskiej.
Rozdział XXXI
Do Lwowa dotarły wieści o zdobyciu Tykocina. Pan Sapieha przysłał chorągiew pod dowództwem Wołodyjowskiego do dyspozycji króla. Michał podczas spotkania z monarchą opowiedział mu o Podlasiu, śmierci Jana Radziwiłła, zdrajcy Kmicicu, który chciał spełnić wolę Bogusława i porwać króla za nagrodę. Przywiózł również Charłampa, chcącego prosić o miłosierdzie. Wysłuchawszy opowieści, Jan Kazimierz wytłumaczył Michałowi, że Andrzej jest bohaterem. Przytoczył na to wiele przykładów, między innymi ocalenie życia w wąwozie. Na koniec kazał przywołać odważnego rycerza.
Gdy Andrzej i Michał stanęli naprzeciw siebie, władca kazał im się uściskać i pogodzić. Tak też uczynili. Po wyjściu Jana Kazimierza Kmicic zapytał towarzysza o Oleńkę, którą opiekować miał się nieżyjący hetman. Usłyszał, że pannę wywiózł książę Bogusław i przebywała podobno w Taurogach. Informacja ta sprawiła, że Andrzej zbladł i zaczął biegać po komnacie jak oszalały.
Rozdział XXXII
Kmicic z Wołodyjowskim udał się do jego kwatery, w której Skrzetuscy, Zagłoba, Rzędzian i Charłamp na widok przybysza zaniemówili. Michał oznajmił zaskoczonym, że przyprowadził bohatera, a potem zdał relację z opowieści króla. Oficerowie przywitali się z Andrzejem, a on odsłonił im bliznę na twarzy i opowiedział o okolicznościach postrzelenia przez księcia Bogusława. Z kolei Charłamp podzielił się z towarzyszami wspomnieniami. Mówił, jak Radziwiłł zabiegał o względy Billewiczówny, jak cały czas rozpowszechniał informacje o tym, że Kmicic obiecał mu porwanie króla za nagrodę od niego. Te słowa sprawiły, że dopiero wówczas Aleksandra zaczęła przychylniej spoglądać na księcia. Na koniec historii Charłamp dodał, że Bogusław, który akurat przebywał u szwedzkiego króla w Elblągu: „nie przepuści żadnej pannie”. Oleńka pozostała w Taurogach przy wdowie po Radziwille, lecz ludzie mówili, że mają wyjechać wkrótce do Kurlandii…
Słysząc to wszystko Kmicic miał wrażenie, że oszaleje. Był nadal słaby po odniesionych ranach. Przyjaciele, widząc jego bladość, postanowili odprowadzić go do kwatery. W drodze widzieli oddział Tatarów, którymi dowodził Akbah-Ułan – stary i doświadczony bojownik. Ordę przysłał chan w darze królowi polskiemu, by rozporządzał nią według swej woli. Jan Kazimierz zawarł umowę z ofiarodawcą, że każdą grupą składającą się z pięciuset Tatarów będzie dowodził jeden oficer królewski.
Rozdział XXXIII
Akbah-Ułan wręczył królowi listy od chana, w których obiecał on ruszyć przeciw Szwedom. Kmicic wyjawił Janowi Kazimierzowi, że Bogusław porwał jego narzeczoną, oczerniając go w jej oczach. Wyznał, że chce za wszelką cenę wyrównać rachunki z księciem i prosił króla o przekazanie dowództwa nad oddziałem Tatarów. Obiecał zaprowadzić wśród nich dyscyplinę i zyskać szacunek, co spowodowało, że władca przystał na tę prośbę. Nakazał mu wyruszyć i dołączyć do pana Czarnieckiego, by dopiero z nim ruszyć do Taurogów. Na pożegnanie dał Andrzejowi swój pierścień i oznajmił: „weź ten pierścień, powiesz swojej regolistce, że go od króla masz i że król jej nakazuje, aby jego wiernego sługę i obrońcę statecznie miłowała”.Wzruszony pułkownik wrócił do kwatery. Cały czas obawiał się, że gdy Oleńka wyjedzie z księżną do Kurlandii, nie będzie mógł liczyć na pomoc Tatarów, bo to inne państwo.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18
a) 8 listopada
b) 8 stycznia
c) 8 lutego
d) 8 grudnia
Rozwiązanie
Stary Kiemlicz zginął:
a) podczas starcia ze Szwedami w wąwozie
b) w bitwie pod Prostkami
c) podczas walk o Warszawę
d) podczas obrony Częstochowy
Rozwiązanie
Do przystąpienia w szeregi szwedzkie namawiał Andrzeja pod Częstochową:
a) Radziwiłł
b) Miller
c) Kuklinowski
d) Wrzeszczowicz
Rozwiązanie
Więcej pytań
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
„Potop” - TOM II - streszczenie szczegółowe
W drodze powrotnej Zagłoba wyznał Michałowi, że odpuścił hetmanowi wszystkie winy. Wołodyjowski zaś podzielił się z przyjacielem informacją o Oleńce, której nie było w zamku (Bogusław wywiózł ją do Taurogów).
Rozdział XXX
Od czasu przybycia króla do Lwowa, miasto stało się stolicą Rzeczypospolitej. Szwedów w tych stronach już nie było, ponieważ bawiło tam groźne dla nieprzyjaciół tatarskie poselstwo. Ofiarowało ono sto tysięcy ordy na pomoc krajowi. Na mszy w kościele Jan Kazimierz przyjął komunię świętą, składając naród w opiekę Najświętszej Maryi Panny. Ponadto ślubował, że gdy skończy się wojna ze Szwedami, postara się polepszyć warunki życia ludności wiejskiej.
Rozdział XXXI
Do Lwowa dotarły wieści o zdobyciu Tykocina. Pan Sapieha przysłał chorągiew pod dowództwem Wołodyjowskiego do dyspozycji króla. Michał podczas spotkania z monarchą opowiedział mu o Podlasiu, śmierci Jana Radziwiłła, zdrajcy Kmicicu, który chciał spełnić wolę Bogusława i porwać króla za nagrodę. Przywiózł również Charłampa, chcącego prosić o miłosierdzie. Wysłuchawszy opowieści, Jan Kazimierz wytłumaczył Michałowi, że Andrzej jest bohaterem. Przytoczył na to wiele przykładów, między innymi ocalenie życia w wąwozie. Na koniec kazał przywołać odważnego rycerza.
Gdy Andrzej i Michał stanęli naprzeciw siebie, władca kazał im się uściskać i pogodzić. Tak też uczynili. Po wyjściu Jana Kazimierza Kmicic zapytał towarzysza o Oleńkę, którą opiekować miał się nieżyjący hetman. Usłyszał, że pannę wywiózł książę Bogusław i przebywała podobno w Taurogach. Informacja ta sprawiła, że Andrzej zbladł i zaczął biegać po komnacie jak oszalały.
Rozdział XXXII
Kmicic z Wołodyjowskim udał się do jego kwatery, w której Skrzetuscy, Zagłoba, Rzędzian i Charłamp na widok przybysza zaniemówili. Michał oznajmił zaskoczonym, że przyprowadził bohatera, a potem zdał relację z opowieści króla. Oficerowie przywitali się z Andrzejem, a on odsłonił im bliznę na twarzy i opowiedział o okolicznościach postrzelenia przez księcia Bogusława. Z kolei Charłamp podzielił się z towarzyszami wspomnieniami. Mówił, jak Radziwiłł zabiegał o względy Billewiczówny, jak cały czas rozpowszechniał informacje o tym, że Kmicic obiecał mu porwanie króla za nagrodę od niego. Te słowa sprawiły, że dopiero wówczas Aleksandra zaczęła przychylniej spoglądać na księcia. Na koniec historii Charłamp dodał, że Bogusław, który akurat przebywał u szwedzkiego króla w Elblągu: „nie przepuści żadnej pannie”. Oleńka pozostała w Taurogach przy wdowie po Radziwille, lecz ludzie mówili, że mają wyjechać wkrótce do Kurlandii…
Słysząc to wszystko Kmicic miał wrażenie, że oszaleje. Był nadal słaby po odniesionych ranach. Przyjaciele, widząc jego bladość, postanowili odprowadzić go do kwatery. W drodze widzieli oddział Tatarów, którymi dowodził Akbah-Ułan – stary i doświadczony bojownik. Ordę przysłał chan w darze królowi polskiemu, by rozporządzał nią według swej woli. Jan Kazimierz zawarł umowę z ofiarodawcą, że każdą grupą składającą się z pięciuset Tatarów będzie dowodził jeden oficer królewski.
Rozdział XXXIII
Akbah-Ułan wręczył królowi listy od chana, w których obiecał on ruszyć przeciw Szwedom. Kmicic wyjawił Janowi Kazimierzowi, że Bogusław porwał jego narzeczoną, oczerniając go w jej oczach. Wyznał, że chce za wszelką cenę wyrównać rachunki z księciem i prosił króla o przekazanie dowództwa nad oddziałem Tatarów. Obiecał zaprowadzić wśród nich dyscyplinę i zyskać szacunek, co spowodowało, że władca przystał na tę prośbę. Nakazał mu wyruszyć i dołączyć do pana Czarnieckiego, by dopiero z nim ruszyć do Taurogów. Na pożegnanie dał Andrzejowi swój pierścień i oznajmił: „weź ten pierścień, powiesz swojej regolistce, że go od króla masz i że król jej nakazuje, aby jego wiernego sługę i obrońcę statecznie miłowała”.Wzruszony pułkownik wrócił do kwatery. Cały czas obawiał się, że gdy Oleńka wyjedzie z księżną do Kurlandii, nie będzie mógł liczyć na pomoc Tatarów, bo to inne państwo.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18
Szybki test:
Szwedzcy posłańcy od Wrzeszczowicza, przybyli wzywając do poddania się klasztorua) 8 listopada
b) 8 stycznia
c) 8 lutego
d) 8 grudnia
Rozwiązanie
Stary Kiemlicz zginął:
a) podczas starcia ze Szwedami w wąwozie
b) w bitwie pod Prostkami
c) podczas walk o Warszawę
d) podczas obrony Częstochowy
Rozwiązanie
Do przystąpienia w szeregi szwedzkie namawiał Andrzeja pod Częstochową:
a) Radziwiłł
b) Miller
c) Kuklinowski
d) Wrzeszczowicz
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies