Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Potop

„Potop” - TOM II - streszczenie szczegółowe

Autor: Karolina Marl�ga

Siedząca w kolasce Anusia przez cały czas była przestraszona. W końcu Andrzej opowiedział jej prawdę o staroście i jego nędznych zamiarach wykorzystania dziewczyny. Usłyszawszy te słowa, panna ucałowała wybawcę w rękę mówiąc, że będzie mu wdzięczna do śmierci.
Kmicic za Tatarami nie zatrzymali się w Krasnymstawie. Chcieli odjechać jak najszybciej i jak najdalej. Pułkownik nakreślił list do starosty, w którym uświadomił niegodziwca, że przejrzał jego plan. Otrzymawszy korespondencję, Jan najpierw się zdenerwował, a potem przekazał siostrze, że umyślnie wystawił Andrzeja na próbę…
Rozdział XXXVI
Król napisał listy do żołnierzy, którym przykazał tworzenie nowych zaciągów i chorągwi. Jedne szły za Wisłę, drugie do pana Czarnieckiego, trzecie zaś do Sapiehy. Wojsko Jana Kazimierza stało się liczniejsze od oddziałów szwedzkich. Kraj ożył, znalazły się pieniądze i zapał do poprawy jego sytuacji.
Pan Sapieha stacjonował w Białej. Miał dziesięć tysięcy wojska (jazdy i piechoty), jednak brakowało mu strzelb i prochu. Po oblężeniu Tykocina jego działa wysadzili Szwedzi.
Kmicic przybył do wojewody witebskiego z czterdziestotysięczną ordą Tatarów. Był bardzo zmieniony, wychudzony. Choć jego twarz była „przyozdobiona” blizną, to obawiał się, że zostanie rozpoznany przez żołnierzy Janusza Radziwiłła, którzy przystąpili do Sapiehy.
Wojewoda przyjął gościa z radością. Przeczytał list dostarczony przez Andrzeja, w którym król oddał adresatowi wszystkie tytuły po nieboszczyku Radziwille (hetmana litewskiego i wojewody wileńskiego). Monarcha wspominał także o bohaterskich czynach Andrzeja. Sapieha otrzymał również z rąk przybysza korespondencję od Gryzeldy. W rozmowie pułkownik wyznał Sapieże swe winy, na co ten rzekł, że bierze go pod swą inkwizycję i opiekę, zapewnił, że nie spotka go żadna krzywda. Andrzej został zobowiązany, by na razie nie pokazywał się żołnierzom wojewody, póki ten nie wyjawi im prawdy o znieważonym rycerzu.

Andrzej wrócił do swej kwatery, a w Białej rozniosła się wieść o przyznaniu Sapieże buławy hetmańskiej. Z tej okazji urządzono ucztę, podczas której nowo mianowany opowiedział swym towarzyszom o kłamstwach Bogusława, męstwie Kmicica (uratował króla, obronił Częstochowę). Mówił: „- Choćby tu sam Kmicic przyjechał, to ponieważ się nawrócił, ponieważ świętego miejsca z niezmierną odwagą bronił, potrafiłbym go moją hetmańską powagą osłonić; proszę zatem waszmościów, by mi tu żadne hałasy z przyczyny owego przybysza nie powstały. Proszę pamiętać, że on tu z ramienia króla i chanowego przyjechał. A zwłaszcza polecam to ichmościom panom rotmistrzom z pospolitego ruszenia, bo tam o dyscyplinę trudniej!”. Żołnierze najpierw wysłuchali w milczeniu, a potem odezwały się okrzyki o konieczności pomszczenia Kmicica. Nazajutrz Sapieha odesłał Anusię z panem Kotczycem do swej rodziny.

„Potop” - TOM II - streszczenie szczegółowe

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: