„Potop” - TOM II - streszczenie szczegółowe - strona 17
JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Potop

„Potop” - TOM II - streszczenie szczegółowe

Autor: Karolina Marlêga

Rozdział XXXVIII
W kolejnej relacji pułkownik donosił, ze wojska Bogusława udały się w stronę Janowa. Miały tam stacjonować przez tydzień, ponieważ książę był chory na febrę. Po tej wiadomości Sapieha pojechał do Sokółki, gdzie przebywał Andrzej. Podczas spotkania hetman uściskał dzielnego rycerza.

Kmicic po wyjeździe z BiaÅ‚ej caÅ‚y czas Å›cigaÅ‚ ksiÄ™cia BogusÅ‚awa. PodążaÅ‚ za nim dzieÅ„ i noc, osÄ…czajÄ…c go. CzÄ™sto wysyÅ‚aÅ‚ podjazdy wszczynajÄ…ce bitwy. Dla pojmanych jeÅ„ców nie miaÅ‚ miÅ‚osierdzia. NapadaÅ‚ z Tatarami na obozy ksiÄ™cia w Siemiatyczach, Bockach, Orlej. Pod BiaÅ‚ym Stokiem porwaÅ‚ jego „karoce i kredensy”. Wojsko wroga znużyÅ‚, ograbiÅ‚ z jedzenia, doprowadziÅ‚ do obÅ‚Ä™du. Szlachta mieszkajÄ…ca w okolicach przyÅ‚Ä…czaÅ‚a siÄ™ do Andrzeja.

Bogusław był rzeczywiście chory. Cały czas ścigany przez nieprzyjaciela, poznał jego nazwisko: Babinicz. W Janowie otrzymał posiłki dowodzone przez von Kyritza, liczące około ośmiuset ludzi. Mimo tej pomocy, cały czas natykał się na ludzi Andrzeja (Tatarzy pozamykali drogi).

Do Sokółki do Sapiehy przyjechaÅ‚ posÅ‚aniec od BogusÅ‚awa – pan Sakowicz, wojewoda smoleÅ„ski i podskarbi Wielkiego KsiÄ™stwa, sÅ‚ynÄ…cy z odwagi, mÄ™stwa, urody i mÄ…droÅ›ci (wÅ‚adaÅ‚ kilkunastoma jÄ™zykami). RadziwiÅ‚Å‚ bardzo go lubiÅ‚, traktowaÅ‚ jak kompana, bezgranicznie ufaÅ‚, czyniÄ…c z niego podkomorzego i starostÄ™ oszmiaÅ„skiego. Sapieha z Andrzejem wysÅ‚uchali żądaÅ„ BogusÅ‚awa, który pragnÄ…Å‚ w spokoju odejść do Prus i móc „po zamkach prezydia swoje (…) zostawić”. Po wyÅ‚ożeniu warunków, Sakowicz oznajmiÅ‚, że majÄ… u siebie jeÅ„ców: oficerów, AnusiÄ™ (wywieźli jÄ… do Taurogów) i mężczyznÄ™ pojmanego za Janowem, nasÅ‚anego z pewnoÅ›ciÄ… przez hetmana. PoseÅ‚ zapowiedziaÅ‚, że czÅ‚owiek ten zostanie poddany torturom i wówczas wyjawi zamiary wobec ksiÄ™cia BogusÅ‚awa.

UsÅ‚yszawszy to, Kmicic na osobnoÅ›ci wyjawiÅ‚ Sapieże, że ów jeniec to jego wachmistrz Soroka, którego wysÅ‚aÅ‚ na zwiady do obozu nieprzyjaciela, by dowiedziaÅ‚ siÄ™ o losach OleÅ„ki. UprosiÅ‚ dowódcÄ™, by zatrzymaÅ‚ u siebie Sakowicza, a on tymczasem pojedzie do BogusÅ‚awa prosić o oswobodzenie towarzysza. Sapieha zgodziÅ‚ siÄ™, wysyÅ‚ajÄ…c natychmiast do ksiÄ™cia Kozaka z listem. ProsiÅ‚ w nim o „glejt bezimienny”. Po pewnym czasie posÅ‚aniec powróciÅ‚ z glejtem i zapewnieniem RadziwiÅ‚Å‚a, że każdy posÅ‚aniec od hetmana powróci zdrowy. DziwiÅ‚ siÄ™ przy tym, że Sapieha zażądaÅ‚ potwierdzenia, majÄ…c u siebie jako zakÅ‚adnika jego przyjaciela.
Wieczorem Andrzej z dwoma Kiemliczami i glejtem w ręku pojechał do Janowa. Sakowicz został w Sokółce jako zakładnik do czasu powrotu pułkownika.

Rozdział XXXIX
O północy Kmicic zajechał w roli posłańca do Janowa. Już w drodze układał w myślach słowa, którymi poprosi Bogusława o uwolnienie swego przyjaciela. Tymczasem w kwaterze książęcej, w komnacie dworzanie ułożyli chorego Radziwiłła na polowym krześle i okryli futrami. Gdy stanął przed nim posłaniec, został od razu rozpoznany. Andrzej pokazał mu bliznę po pamiętnym postrzale, po czym oddał list od Sapiehy, w którym na jutrzejszy dzień była wyznaczona bitwa. W następnych słowach Kmicic poprosił o uwolnienie wachmistrza, obiecując w zamian uczynienie wszystkiego i zaniechanie zemsty. Gdy Bogusław zaproponował, by w nadchodzącej bitwie uderzył na hetmana, ten się nie zgodził. Powiedział za to, że gotów jest paść mu do nóg przy świadkach, czym ucieszył księcia.

Do komnaty weszli dworzanie, oficerowie, a BogusÅ‚aw rzekÅ‚, że sÄ… Å›wiadkami proszenia o Å‚askÄ™ Kmicica - chorążego orszaÅ„skiego. W nastÄ™pnej chwili Andrzej leżaÅ‚ już u nóg nieprzyjaciela tak, że dotykaÅ‚ czoÅ‚em koÅ„ca buta RadziwiÅ‚Å‚a (ten specjalnie podsunÄ…Å‚ obuwie do twarzy puÅ‚kownika). Po chwili uradowany BogusÅ‚aw wyszedÅ‚ z dworzanami z sali, pozostawiajÄ…c Andrzeja, który: „(…) podniósÅ‚ siÄ™. W twarzy jego nie byÅ‚o już gniewu ni drapieżnoÅ›ci, tylko nieczuÅ‚ość i obojÄ™tność. ZdawaÅ‚o siÄ™, iż nie rozeznaje wcale, co siÄ™ z nim dzieje, i że energia jego zÅ‚amaÅ‚a siÄ™ zupeÅ‚nie”. Po pewnym czasie pojawiÅ‚ siÄ™ w pokoju oficer, rozpoznany przez puÅ‚kownika (byÅ‚ to Glowbicz, znajomy Andrzeja z Birż), z oÅ›mioma żoÅ‚nierzami. Rycerze zwiÄ…zali posÅ‚owi rÄ™ce i wyprowadzili piechotÄ… za Janów. W drodze przyÅ‚Ä…czyli siÄ™ do nich Polacy sÅ‚użący u ksiÄ™cia. Wkrótce wszyscy zatrzymali siÄ™ w polu, gdzie czekaÅ‚ już oddziaÅ‚ polskiej chorÄ…gwi BogusÅ‚awa: „Å»oÅ‚nierze stali szeregiem w kwadrat, w Å›rodku byÅ‚ majdan, na nim dwóch tylko piechurów trzymajÄ…cych konie, ubrane w szleje, i kilkunastu ludzi z pochodniami. Przy ich blasku ujrzaÅ‚ pan Andrzej pal Å›wieżo zaostrzony, leżący poziomo i przymocowany drugim koÅ„cem do grubego pnia drzewa”. Kmicic ujrzaÅ‚ zwiÄ…zanego i pojonego wódkÄ… wachmistrza SorokÄ™, siedzÄ…cego na zydlu. Gdy ten również poznaÅ‚ towarzysza, wstaÅ‚ ze stoÅ‚ka. Zaraz potem żoÅ‚nierze zaczÄ™li rozbierać mężczyznÄ™, by za pomocÄ… koni naciÄ…gnąć go na pal. Choć Andrzej krzyknÄ…Å‚ do oprawców, że nazajutrz odbÄ™dzie siÄ™ bitwa, w której zginÄ… z winy ich pana-zdrajcy, nie spotkaÅ‚ siÄ™ z reakcjÄ…. Dopiero po chwili zaczÄ™li krzyczeć: „Niech żyje król!”. KtoÅ› rozciÄ…Å‚ puÅ‚kownikowi wiÄ™zy, który już po chwili siedziaÅ‚ na koniu i wrzeszczaÅ‚: „-Za mnÄ… do hetmana!”. PrzystaÅ‚ do niego również Glowbicz. Na drugiego konia wsadzono SorokÄ™ i zaraz potem wszyscy ruszyli. Mijali wartowników, którzy przepuszczali znanych ludzi na skutek hasÅ‚a, podawanego przez Glowbicza. WyznaÅ‚ on Kmicicowi, iż do koÅ„ca życia bÄ™dzie mu wdziÄ™czny za wyswobodzenie spod wpÅ‚ywu zdrajcy. OpowiedziaÅ‚, że książe specjalnie chciaÅ‚ zhaÅ„bić puÅ‚kownika przy chorÄ…gwi polskiej. JeÅ›liby broniÅ‚ SorokÄ™, mieli rozkaz: „przed ksiÄ™cia dostawić po ukaranie”. Andrzej rozumiaÅ‚ już, że RadziwiÅ‚Å‚owi nie zależaÅ‚o na życiu Sakowicza. ChciaÅ‚ poÅ›wiecić „przyjaciela” dla wyrównania swych rachunków.

strona:    1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11    12    13    14    15    16    17    18  

Szybki test:

Kiemlicze – dawni towarzysze broni Kmicica zajmowali siÄ™:
a) kłusownictwem
b) kradzieżą koni
c) myślistwem
d) wypasem bydła
RozwiÄ…zanie

Na znak odpuszczenia win przez króla Kmicic otrzymał:
a) pierścień
b) oddział tatarski
c) szablÄ™
d) glejt
RozwiÄ…zanie

Oleńkę Bogusław wywiózł do:
a) Taurogów
b) Wodoktów
c) Tykocina
d) Królewca
RozwiÄ…zanie

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

Inne
Charakterystyka Aleksandry Billewiczówny
Charakterystyka Andrzeja Kmicica / Babinicza
Czas i miejsce akcji „Potopu”
Geneza i okolicznoÅ›ci powstania „Potopu”
„Potop” - TOM I - streszczenie szczegółowe
PrzeglÄ…d bohaterów historycznych „Potopu”
„Potop” - TOM II - streszczenie szczegółowe
Sposoby kreowania postaci w powieÅ›ci „Potop”
„Potop” - TOM III - streszczenie szczegółowe
Obraz XVII-wiecznego społeczeństwa w powieści Henryka Sienkiewicza
„Ku pokrzepieniu serc” - znaczenie utworu „Potop”
Bohaterowie fikcyjni oraz znani z historii, a nieobecni we współczesnych podręcznikach
TÅ‚o historyczne „Potopu” - stosunki polsko-szwedzkie w XVII wieku
Streszczenie „Potopu” w piguÅ‚ce
Jan Onufry Zagłoba - charakterystyka
JÄ™zyk i styl powieÅ›ci historycznej „Potop”
„Potop” Henryka Sienkiewicza jako powieść historyczna
Kompozycja i artyzm powieÅ›ci „Potop”
Szczegółowy plan wydarzeÅ„ „Potopu”
Powieść historyczna w dziewiętnastowiecznej Polsce
Janusz Radziwiłł - charakterystyka
Biografia Henryka Sienkiewicza
Motyw miÅ‚oÅ›ci w „Potopie”
Filmowe adaptacje „Potopu”
Polscy powieÅ›ciopisarze o „Potopie”
Krytycy literaccy i badacze o „Potopie”
Ciekawostki o Henryku Sienkiewiczu
Wypowiedzi o Sienkiewiczu
Kalendarium twórczości Henryka Sienkiewicza
Kalendarium życia Henryka Sienkiewicza
Najważniejsze cytaty z „Potopu”
Bibliografia



Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies