Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Potop
Uwierzono mu dopiero po jakimś czasie. Wówczas dopiero usłuchano jego błagań o zamknięcie bram. Zakonnicy zdecydowali, że w dzień będą wpuszczać chętnych na nabożeństwo, a na noc zamykać wejście. Gdy zgromadzenie się rozeszło, ksiądz Kordecki w pustym kościele długo spowiadał Babinicza. Potem ten drugi leżał krzyżem pod zamkniętymi drzwiami kaplicy.
Rozdział XIII
Nazajutrz ksiądz Kordecki rozkazał kowalom przygotować osęki, dzidy, kosy, maczugi. Sprawdziwszy mury zewnątrz wewnątrz klasztoru, wraz z towarzyszami ustawił dwanaście dział na lawetach wzdłuż ścian. Pilnowały ich straże. Do spiżarni, z pobliskich wsi przywieziono wozami zapasy żywności. Wszyscy się bali, ponieważ złe nowiny (słowa Babinicza) rozeszły się po okolicy. Po spowiedzi pułkownik czuł się jak nowo narodzony. Co wieczór Soroka bił go kańczugą po plecach (to była pokuta Andrzeja za grzechy).
Gdy twierdza była gotowa do obrony, Kiemlicz wraz z synami zwolnił się ze służby u Kmicica. Otrzymawszy od dowódcy pieniądze za konie („odkupione” pod Przasnyszem przez szwedzkiego komendanta), opuścili wieczorem klasztor. Chcieli być po drugiej stronie murów, by kraść i zdobywać łupy. Ich „złodziejska” natura dała o sobie znać.
Nocą ósmego listopada Andrzej patrolował mury z panem Czarnieckim. W pewnej chwili usłyszeli zbliżający się oddział konny. Szlachta wybiegła natychmiast na klasztorny dziedziniec, dzwonnicy bili na alarm. Z oddziału szwedzkich rajtarów, z Wrzeszczowiczem na czele, który stanął pod zamkniętą klasztorną bramą, zbliżył się jeden człowiek z biała chustą. Prosił o otwarcie wrót. Wysłuchano go połowicznie, uchylając jedynie małą furtkę. Wówczas to jeździec przekazał pismo do przeora. Czeski kapitan żądał w nim natychmiastowego poddania i przekazania klasztoru pod jego „opiekę”. Obiecywał przy tym, że świętości pozostaną nienaruszone. Stawiał ultimatum, twierdząc, że jeśli nie przystaną na jego „warunki”, to przybędzie jenerał Miller (heretyk) i bezwarunkowo zdobędzie Jasną Górę. Wówczas to wszyscy zakonnicy uwierzyli w nieczystość charakteru wychwalanego wcześniej Wrzeszczowicza.
Księża wysłali do niego dwóch swych braci z odpowiedzią odmowną. Gdy wysłannicy wrócili, przynieśli nowe pismo od agresora. Było tam osiem warunków dotyczących kapitulacji klasztoru. Ojciec Kordecki nakazał wówczas stanąć towarzyszom na murach i bronić świętego miejsca. Tymczasem wojsko Wrzeszczowicza za murami paliło domy, wyganiało inwentarz z obór, by potem zagonić wystraszone zwierzęta do ognia. Widząc to, zakonnicy odpalili jedno działo. Huk wystrzału odstraszył na jakiś czas żołnierzy, którzy się wycofali.
Rozdział XIV
Następnego dnia zgłosiło się kilkunastu chłopów z łanowej piechoty, z okolicznych miejscowości do pomocy przy obronie klasztoru. Ksiądz Kordecki napisał listy z prośbą o miłosierdzie do Wittenberga – głównego komendanta szwedzkiego w Krakowie, do Jana Kazimierza – króla polskiego przebywającego w Opolu z błaganiem o pomoc. Tymczasem Wrzeszczowicz namawiał generała Millera do ataku na klasztor, zapewniając, że zdobędą skarby jakich nie posiadał żaden kościół na świecie. Z kolei pułkownik Sadowski – Czech i Luter, służący pod wodzą Millera, starał się go odwieść od napadu. Tłumaczył, że Częstochowa dla narodu Rzeczypospolitej jest świętym miejscem. Przewidywał, że z chwilą uderzenia, polska szlachta, która licznie przystąpiła do Szwedów, może się od nich odwrócić.
Natomiast na Jasnej Górze trudna sytuacja klasztoru nie sprawiła, że zaniechano codziennych mszy. Osiemnastego listopada ksiądz Kordecki odprawił jak zwykle nabożeństwo. Potem przeszła procesja na murach okalających święte miejsce. Przeor błogosławił wszystkich, gdy zebrani zobaczyli nadciągających nieprzyjaciół. Generał Burchard Miller wiódł ze sobą dziewięć tysięcy piechoty, dziewiętnaście dział, dwie chorągwie jazdy polskiej. Wszystkie te siły zmierzały na klasztor. Szwedzi wypędzili miejscową ludność z budynków, a opornych zatrzymano. Strzelano z dział w klasztorne mury, lecz były tak grube, iż nie sposób było się przez nie przebić. Miller nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Pierwszy dzień przyniósł nieprzyjacielowi klęskę. Następnego na mury również wyszła procesja, pomimo trwającej walki (strzelano nadal z dział). W pewnym momencie Babinicz, idący w procesji, rzucił się na odpalony szwedzki granat, który spadł nieopodal nich: „błyskawicznym ruchem dłoni chwycił tuleję, szarpnął, wyrwał i wznosząc rękę z palącym się kłakiem począł wołać: -Wstawajcie! Jakoby kto psu zęby wybrał! Już on teraz i muchy nie zabije”. Ludzie oniemieli. Przeor powiedział: „Weźże tę kulę, wysyp z niej proch i ponieś ją Najświętszej Pannie do kaplicy. Milszy jej będzie ten podarek, niźli te perły i jasne kamuszki, któreś jej podarował!”, po czym wraz z Andrzejem poszedł do kościoła. Czarniecki i inni byli pod wrażeniem bohaterskiego czynu Kmicica, który uratował im życie, nie bacząc na swe własne.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18
a) w ogrodzie
b) w kościele
c) na spacerze
d) na przejażdżce
Rozwiązanie
Stary Kiemlicz zginął:
a) podczas walk o Warszawę
b) w bitwie pod Prostkami
c) podczas obrony Częstochowy
d) podczas starcia ze Szwedami w wąwozie
Rozwiązanie
Michała przebywającego w Szczuczynie poinformował o nadchodzącym zagrożeniu i przekazał mu list od Kmicica:
a) Rzędzian
b) Skrzetuski
c) Kiemlicz
d) Soroka
Rozwiązanie
Więcej pytań
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
„Potop” - TOM II - streszczenie szczegółowe
Uwierzono mu dopiero po jakimś czasie. Wówczas dopiero usłuchano jego błagań o zamknięcie bram. Zakonnicy zdecydowali, że w dzień będą wpuszczać chętnych na nabożeństwo, a na noc zamykać wejście. Gdy zgromadzenie się rozeszło, ksiądz Kordecki w pustym kościele długo spowiadał Babinicza. Potem ten drugi leżał krzyżem pod zamkniętymi drzwiami kaplicy.
Rozdział XIII
Nazajutrz ksiądz Kordecki rozkazał kowalom przygotować osęki, dzidy, kosy, maczugi. Sprawdziwszy mury zewnątrz wewnątrz klasztoru, wraz z towarzyszami ustawił dwanaście dział na lawetach wzdłuż ścian. Pilnowały ich straże. Do spiżarni, z pobliskich wsi przywieziono wozami zapasy żywności. Wszyscy się bali, ponieważ złe nowiny (słowa Babinicza) rozeszły się po okolicy. Po spowiedzi pułkownik czuł się jak nowo narodzony. Co wieczór Soroka bił go kańczugą po plecach (to była pokuta Andrzeja za grzechy).
Gdy twierdza była gotowa do obrony, Kiemlicz wraz z synami zwolnił się ze służby u Kmicica. Otrzymawszy od dowódcy pieniądze za konie („odkupione” pod Przasnyszem przez szwedzkiego komendanta), opuścili wieczorem klasztor. Chcieli być po drugiej stronie murów, by kraść i zdobywać łupy. Ich „złodziejska” natura dała o sobie znać.
Nocą ósmego listopada Andrzej patrolował mury z panem Czarnieckim. W pewnej chwili usłyszeli zbliżający się oddział konny. Szlachta wybiegła natychmiast na klasztorny dziedziniec, dzwonnicy bili na alarm. Z oddziału szwedzkich rajtarów, z Wrzeszczowiczem na czele, który stanął pod zamkniętą klasztorną bramą, zbliżył się jeden człowiek z biała chustą. Prosił o otwarcie wrót. Wysłuchano go połowicznie, uchylając jedynie małą furtkę. Wówczas to jeździec przekazał pismo do przeora. Czeski kapitan żądał w nim natychmiastowego poddania i przekazania klasztoru pod jego „opiekę”. Obiecywał przy tym, że świętości pozostaną nienaruszone. Stawiał ultimatum, twierdząc, że jeśli nie przystaną na jego „warunki”, to przybędzie jenerał Miller (heretyk) i bezwarunkowo zdobędzie Jasną Górę. Wówczas to wszyscy zakonnicy uwierzyli w nieczystość charakteru wychwalanego wcześniej Wrzeszczowicza.
Księża wysłali do niego dwóch swych braci z odpowiedzią odmowną. Gdy wysłannicy wrócili, przynieśli nowe pismo od agresora. Było tam osiem warunków dotyczących kapitulacji klasztoru. Ojciec Kordecki nakazał wówczas stanąć towarzyszom na murach i bronić świętego miejsca. Tymczasem wojsko Wrzeszczowicza za murami paliło domy, wyganiało inwentarz z obór, by potem zagonić wystraszone zwierzęta do ognia. Widząc to, zakonnicy odpalili jedno działo. Huk wystrzału odstraszył na jakiś czas żołnierzy, którzy się wycofali.
Rozdział XIV
Następnego dnia zgłosiło się kilkunastu chłopów z łanowej piechoty, z okolicznych miejscowości do pomocy przy obronie klasztoru. Ksiądz Kordecki napisał listy z prośbą o miłosierdzie do Wittenberga – głównego komendanta szwedzkiego w Krakowie, do Jana Kazimierza – króla polskiego przebywającego w Opolu z błaganiem o pomoc. Tymczasem Wrzeszczowicz namawiał generała Millera do ataku na klasztor, zapewniając, że zdobędą skarby jakich nie posiadał żaden kościół na świecie. Z kolei pułkownik Sadowski – Czech i Luter, służący pod wodzą Millera, starał się go odwieść od napadu. Tłumaczył, że Częstochowa dla narodu Rzeczypospolitej jest świętym miejscem. Przewidywał, że z chwilą uderzenia, polska szlachta, która licznie przystąpiła do Szwedów, może się od nich odwrócić.
Natomiast na Jasnej Górze trudna sytuacja klasztoru nie sprawiła, że zaniechano codziennych mszy. Osiemnastego listopada ksiądz Kordecki odprawił jak zwykle nabożeństwo. Potem przeszła procesja na murach okalających święte miejsce. Przeor błogosławił wszystkich, gdy zebrani zobaczyli nadciągających nieprzyjaciół. Generał Burchard Miller wiódł ze sobą dziewięć tysięcy piechoty, dziewiętnaście dział, dwie chorągwie jazdy polskiej. Wszystkie te siły zmierzały na klasztor. Szwedzi wypędzili miejscową ludność z budynków, a opornych zatrzymano. Strzelano z dział w klasztorne mury, lecz były tak grube, iż nie sposób było się przez nie przebić. Miller nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Pierwszy dzień przyniósł nieprzyjacielowi klęskę. Następnego na mury również wyszła procesja, pomimo trwającej walki (strzelano nadal z dział). W pewnym momencie Babinicz, idący w procesji, rzucił się na odpalony szwedzki granat, który spadł nieopodal nich: „błyskawicznym ruchem dłoni chwycił tuleję, szarpnął, wyrwał i wznosząc rękę z palącym się kłakiem począł wołać: -Wstawajcie! Jakoby kto psu zęby wybrał! Już on teraz i muchy nie zabije”. Ludzie oniemieli. Przeor powiedział: „Weźże tę kulę, wysyp z niej proch i ponieś ją Najświętszej Pannie do kaplicy. Milszy jej będzie ten podarek, niźli te perły i jasne kamuszki, któreś jej podarował!”, po czym wraz z Andrzejem poszedł do kościoła. Czarniecki i inni byli pod wrażeniem bohaterskiego czynu Kmicica, który uratował im życie, nie bacząc na swe własne.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18
Szybki test:
Po przyjeździe do Głogowej Kmicic przypadkiem spotkał polskiego króla:a) w ogrodzie
b) w kościele
c) na spacerze
d) na przejażdżce
Rozwiązanie
Stary Kiemlicz zginął:
a) podczas walk o Warszawę
b) w bitwie pod Prostkami
c) podczas obrony Częstochowy
d) podczas starcia ze Szwedami w wąwozie
Rozwiązanie
Michała przebywającego w Szczuczynie poinformował o nadchodzącym zagrożeniu i przekazał mu list od Kmicica:
a) Rzędzian
b) Skrzetuski
c) Kiemlicz
d) Soroka
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies