Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Potop

Przegląd bohaterów historycznych „Potopu”

Autor: Karolina Marl�ga

To potężny pan na Ołyce, szlachcic herbu Trąby, pochodzący z nieświeskiej linii, książę krajczy Wielkiego Księstwa Litewskiego, posiadający siedemdziesiąt miast i czterysta wsi krewny Radziwiłłów. Był ambitnym i gorliwym patriotą, katolikiem, wiernym stronnikiem prawowitego króla Jana Kazimierza. Jako członek konfederacji tyszowieckiej stanął przeciw Januszowi i Bogusławowi. Podczas wojny ze Szwedami bronił walecznie kraju przed najeźdźcą. Swe dobre serce ujawnił, gdy po pojedynku Kmicica z Bogusławem pod Prostkami poprosił o łaskę dla krewniaka i ocalenie go.

Michał Kazimierz Radziwiłł urodził się 26 października 1635 roku w rodzinie marszałka wielkiego litewskiego Aleksandra Ludwika Radziwiłła i Tekli Radziwiłłowej z Wołłowiczów. Zmarł 14 listopada 1680 roku. Był księciem, podkanclerzym litewskim, hetmanem polnym litewskim, wojewodą wileńskim, szóstym ordynatem nieświeskim, czwartym ordynatem ołyckim, trzecim panem na Białej. Przez małżeństwo z Katarzyną z Sobieskich połączył swój ród z rodem Jana Sobieskiego.

Arwid Wittenberg

Był wodzem i jenerałem szwedzkim, który młodość spędził na wojnie trzydziestoletniej.

Paweł Jan Sapieha

Urodził się w szlacheckiej rodzinie herbu Lis w 1609 roku (zmarł w 1665). W Potopie mamy wyidealizowany obraz bohatera. Sienkiewicz nie nawiązał do trwającego wiele lat zatargu Sapiehy z hetmanem polnym Gosiewskim, nie poinformował czytelnika o rzeczywistych uczuciach Jana Kazimierza do Pawła. W powieści Sapieha był dojrzałym wojewodą wileńskim średniej tuszy, o rozumnej i dobrotliwej twarzy. Miał siwe, równo przystrzyżone nad górną wargą wąsy i niewielką bródkę, co czyniło go podobnym do cudzoziemca. Aby jednak być wiernym tradycji, jego strój był typowo polski.

Zyskał sławę dzięki wielu zwycięstwom wojennym, lecz często problemów przysparzała mu skłonność do uczt i miłość do kobiet. Aby zebrać wojsko do obrony Rzeczpospolitej, sprzedał wszystko, co tylko mógł (stada), wydzierżawił majątki, a resztę przetopił na monety. Dzięki swemu zacnemu i sprawiedliwemu charakterowi bardzo szybko zorganizował oddział. Przystępowali do niego szlacheccy zbiegowie. Nie wierzył plotkom, dlatego też trzeźwymi i rzeczowymi argumentami oczyścił Kmicica z potwarzy rzuconej przez Bogusława. Sapieha za swe zasługi został mianowany przez króla Jana Kazimierza, u którego wiernie służył, hetmanem litewskim (na miejsce nieżyjącego Janusza Radziwiłła).

Historycznie poświadczonymi tytułami tego bohatera są: hetman wielki litewski, wojewoda wileński, wojewoda witebski, podstoli wielki litewski, oboźny wielki litewski.

Gosiewski

Choć Sienkiewicz nie wymienia jego imienia, jest ono podwójne i brzmi: Wincenty Aleksander. Z historii wiemy, że Gosiewski był szlachcicem herbu Ślepowron, hetmanem polnym litewskim, podskarbim wielkim litewskim i pisarzem wielkim litewskim, generałem artylerii litewskiej, stolnikiem wielkim litewskim. W czasie potopu szwedzkiego jego rola była ogromna.

Choć w 1655 w Kiejdanach podpisał akt uznania króla Karola X Gustawa, to jednak już wkrótce wystąpił przeciw umowie i zaczął starać się o pomoc strony rosyjskiej dla ojczyzny. Gdy został uwięziony przez Janusza Radziwiłła w Kiejdanach, wówczas rozpoczęła się jego walka z potężną rodziną. Po ucieczce na Litwę na własny koszt zorganizował kilka chorągwi. Udało mu się w czasie trwającej walki dotrzeć pod Warszawę, gdzie jako jeden z komisarzy królewskich nadzorował przejęcie miasta od Szwedów. Ponadto Gosiewski brał udział w oblężeniu Tykocina, w bitwie pod Prostkami. Odniósł wiele sukcesów. Udało mu się między innymi wziąć do niewoli księcia Bogusława Radziwiłła. Dzięki jego talentom – militarnych i politycznych – doszło do podpisania traktatów welawsko-bydgoskich.

Ojciec Augustyn (imię Klemens z chrztu) Kordecki

Był bohaterskim i charyzmatycznym obrońcą klasztoru na Jasnej Górze, w którym pełnił funkcję przeora paulinów. Ten dojrzały zakonnik miał pogodną twarz, którą okalał czarna, gęsta broda. Jego niebieskie oczy patrzyły zawsze z przenikliwością i spokojem. W swym białym habicie przypominał świętego, a przewidując wszystkie podstępy nieprzyjaciela zdawał się posługiwać darem jasnowidzenia. Nie zląkł się Szwedów i nie odstąpił od obrony świętego miejsca przez prawie czterdzieści dni (od 18 listopada do 27 grudnia 1655 roku). Starając się nie dopuścić do zrabowania kosztowności i dewastacji ukrył oryginał Cudownego Obrazu, a w kaplicy umieścił jego kopię.

strona: 1 2 3 4 5 6 7

Zobacz inne artykuły:

Inne

Czas i miejsce akcji „Potopu”
Geneza i okoliczności powstania „Potopu”
„Potop” - TOM I - streszczenie szczegółowe
Charakterystyka Aleksandry Billewiczówny
Charakterystyka Andrzeja Kmicica / Babinicza
„Potop” - TOM II - streszczenie szczegółowe
Przegląd bohaterów historycznych „Potopu”
„Potop” - TOM III - streszczenie szczegółowe
Obraz XVII-wiecznego społeczeństwa w powieści Henryka Sienkiewicza
„Ku pokrzepieniu serc” - znaczenie utworu „Potop”
Bohaterowie fikcyjni oraz znani z historii, a nieobecni we współczesnych podręcznikach
Sposoby kreowania postaci w powieści „Potop”
Streszczenie „Potopu” w pigułce
Jan Onufry Zagłoba - charakterystyka
Język i styl powieści historycznej „Potop”
„Potop” Henryka Sienkiewicza jako powieść historyczna
Kompozycja i artyzm powieści „Potop”
Tło historyczne „Potopu” - stosunki polsko-szwedzkie w XVII wieku
Powieść historyczna w dziewiętnastowiecznej Polsce
Janusz Radziwiłł - charakterystyka
Biografia Henryka Sienkiewicza
Motyw miłości w „Potopie”
Szczegółowy plan wydarzeń „Potopu”
Filmowe adaptacje „Potopu”
Polscy powieściopisarze o „Potopie”
Krytycy literaccy i badacze o „Potopie”
Ciekawostki o Henryku Sienkiewiczu
Wypowiedzi o Sienkiewiczu
Kalendarium twórczości Henryka Sienkiewicza
Kalendarium życia Henryka Sienkiewicza
Najważniejsze cytaty z „Potopu”
Bibliografia

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies