Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Potop
Harasimowicz
Ten bohater był szlachcicem, gubernatorem z Zabłudowa z Podlasia, zaufanym człowiekiem Janusza Radziwiłła. Miał około czterdziestu lat. Jego wygląd opisują takie przymiotniki, jak: mały, suchy, ruchliwy. Na jego drobnej twarzy widniał rzadki wąsik ozdabiający cienkie wargi.
Korf
Był wojewodą wendeńskim.
Tomasz Billewicz
Ten szlachcic był miecznikiem rosieńskim i bratem nieżyjącego Herakliusza. Jego siedzibą były Billewicze. W powieści udowodnił, że posiadał cechy swych przodków. Były wśród nich tak zacne pojęcia, jak męstwo i oddanie w walce za ojczyznę. Udowodnił to po ucieczce z Taurogów, gdy na Żmudzi założył partię walczącą ze Szwedami, liczącą prawie tysiąc członków. Czasem jednak dawał sobą manipulować. Gdy Bogusław zaproponował mu połączenie rodów Billewiczów i Radziwiłłów, Tomasz zgodził się, choć wiedział, że Oleńka kocha Andrzeja.
Herakliusz Billewicz
Ten pułkownik lekkiego znaku i podkomorzy upicki, patriarcha rodu Billewiczów wywodzącego się od Mendoga, zarządzał majątkami leżącymi w Laudzie (Wodokty, Mitruny, Lubicz). Cieszył się szacunkiem szlachty laudańskiej, służącej w jego chorągwi. Zmarł w 1654 roku na apopleksję spowodowaną wieścią o pobiciu Radziwiłła pod Szkłowem i wymordowaniu chorągwi laudańskiej. W testamencie zawarł wskazówki do rozporządzenia swym majątkiem i opowiedział się za pożądaną przyszłością wnuczki Aleksandry Billewiczówny.
Aleksandra Billewiczówna
To dwudziestoletnia łowczanka upicka, przeznaczona wolą dziadka Herakliusza Billewicza na żonę Andrzeja Kmicica lub zakonnicę. Miała płowe włosy, bladą cerę i delikatne rysy twarzy. Była odważną, bezkompromisową patriotką ceniącą u mężczyzn takie cechy, jak: męstwo, odwaga, honor, przygotowanie na śmierć. Wierzyła w Boga, w którym pokładała zaufanie. Dużo czasu spędzała na modlitwie, która dawała jej w ciężkich chwilach otuchę i nadzieję.
Franciszka Kulwiecówna
Była ciotką i opiekunką Oleńki.
DowgirdBohaterowie fikcyjni oraz znani z historii, a nieobecni we współczesnych podręcznikach
Harasimowicz
Ten bohater był szlachcicem, gubernatorem z Zabłudowa z Podlasia, zaufanym człowiekiem Janusza Radziwiłła. Miał około czterdziestu lat. Jego wygląd opisują takie przymiotniki, jak: mały, suchy, ruchliwy. Na jego drobnej twarzy widniał rzadki wąsik ozdabiający cienkie wargi.
Korf
Był wojewodą wendeńskim.
Tomasz Billewicz
Ten szlachcic był miecznikiem rosieńskim i bratem nieżyjącego Herakliusza. Jego siedzibą były Billewicze. W powieści udowodnił, że posiadał cechy swych przodków. Były wśród nich tak zacne pojęcia, jak męstwo i oddanie w walce za ojczyznę. Udowodnił to po ucieczce z Taurogów, gdy na Żmudzi założył partię walczącą ze Szwedami, liczącą prawie tysiąc członków. Czasem jednak dawał sobą manipulować. Gdy Bogusław zaproponował mu połączenie rodów Billewiczów i Radziwiłłów, Tomasz zgodził się, choć wiedział, że Oleńka kocha Andrzeja.
Herakliusz Billewicz
Ten pułkownik lekkiego znaku i podkomorzy upicki, patriarcha rodu Billewiczów wywodzącego się od Mendoga, zarządzał majątkami leżącymi w Laudzie (Wodokty, Mitruny, Lubicz). Cieszył się szacunkiem szlachty laudańskiej, służącej w jego chorągwi. Zmarł w 1654 roku na apopleksję spowodowaną wieścią o pobiciu Radziwiłła pod Szkłowem i wymordowaniu chorągwi laudańskiej. W testamencie zawarł wskazówki do rozporządzenia swym majątkiem i opowiedział się za pożądaną przyszłością wnuczki Aleksandry Billewiczówny.
Aleksandra Billewiczówna
To dwudziestoletnia łowczanka upicka, przeznaczona wolą dziadka Herakliusza Billewicza na żonę Andrzeja Kmicica lub zakonnicę. Miała płowe włosy, bladą cerę i delikatne rysy twarzy. Była odważną, bezkompromisową patriotką ceniącą u mężczyzn takie cechy, jak: męstwo, odwaga, honor, przygotowanie na śmierć. Wierzyła w Boga, w którym pokładała zaufanie. Dużo czasu spędzała na modlitwie, która dawała jej w ciężkich chwilach otuchę i nadzieję.
Franciszka Kulwiecówna
Była ciotką i opiekunką Oleńki.
Pochodził z Plemborga i był sąsiadem Tomasza Billewicza.
Chudzyński
Był dzierżawcą z Ejragoty.
Andrzej Kmicic/Babinicz
Ten młody, przedsiębiorczy, zuchwały chorąży orszański wsławił się w wielu bitwach. Stał na czele potężnego oddziału, zachęcając swym niegasnącym zapałem wszystkich żołnierzy do walki. Miał płową jak żyto, mocno podgoloną czuprynę, „smagłą” cerę, siwe oczy i ciemny wąs. Był narzeczonym Oleńki Billewiczówny i spadkobiercą majątku jej dziadka Herakliusza - Lubicza. Został oszukany przez Radziwiłłów, dla których walczył do ostatku sił. Gdy poznał prawdę o motywacjach krewnych, przeszedł wewnętrzną przemianę w Babinicza – wybawiciela ojczyzny. Po wielu perypetiach udało mu się odzyskać miłość i szacunek ukochanej Aleksandry.
Bogusław Leszczyński
Ten jenerał wielkopolski zwołał pospolite ruszenie szlachty województwa poznańskiego i kaliskiego.
Hlebowicz
To starosta na Żmudzi.
Soroka
Długoletni wachmistrz Kmicica był żołnierzem odważnym, nieznającym uczucia trwogi i lęku. Wraz z Andrzejem brał udział w najważniejszych bitwach, napadach, zajazdach, porwaniach (odbył wszystkie „podchody pod Chowańskiego”). Kmicic był dla niego niczym członek rodziny. Gdy ten został postrzelony przez Bogusława Radziwiłła, opiekował się nim z największym poświęceniem i czułością, by później towarzyszyć pułkownikowi w obronie Jasnej Góry.
O uczciwości tego bohatera świadczy fakt, iż jechał aż na Litwę, by oddać Kmicicowi kosztowności zagarnięte niegdyś bojarom i Chowańskiemu. Choć podróż była bardzo długa i męcząca, Soroka, mimo głodu, nie ośmielił się wziąć ani jednego złotego z trzosów (został później nagrodzony dwoma garściami czerwonych złotych). Wachmistrz był tak przywiązany do Andrzeja, że w każdej chwili był gotowy oddać za niego życie. Tę gotowość odwzajemniał również Kmicic, który – gdy Sorokę pojmał Bogusław – chciał poświęcić siebie za oddanego przyjaciela. W końcu jednak, po tym, jak pułkownik upokorzył się przed Radziwiłłem, jeniec został uwolniony (miał zostać wbity na pal). Soroka nie mógł wyrazić swojej wdzięczności.
strona: 1 2 3 4 5 6
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies