Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Potop
Niegdyś była narzeczoną Longinusa Podbipięty. Gdy ów kawaler poległ w bitwie pod Zbarażem (zmarł w pierwszej części Trylogii Ogniem i mieczem), panna z racji swego sieroctwa została panienką respektową u księżnej Gryzeldy Wiśniowieckej. Na szczęście miała zabezpieczoną przyszłość, ponieważ niedoszły mąż w testamencie zapisał jej swe folwarki. Decyzja ta była przyczyną ciągłych kłótni Anusi z rodziną nieboszczyka. W czasie pobytu w Taurogach zaprzyjaźniła się z Oleńką, a na końcu powieści została narzeczoną pana Wołodyjowskiego. Dzięki swojemu sprytowi zjednała sobie wszystkich żołnierzy w zamku. Zauroczyła mężczyzn do tego stopnia, że jeden z nich – Sakowicz - miał zamiar się z nią nawet ożenić. To właśnie ta panna zaplanowała ucieczkę, dzięki czemu uwięzione wydostały się z zamku.
Borzobohata-Krasieńska, choć rozkochująca w sobie wszystkich, sama nieszczęśliwie ulokowała swe uczucia w kawalerze, który jej nie pożądał i nie był zainteresowany małżeństwem z piękną dziewczyną. Gdy dowiedziała się, że obiekt jej westchnień - waleczny pan Babinicz - to Kmicic, postanowiła wyjść za mąż za pana Michała Wołodyjowskiego. Bohaterka nie doczekała się ślubu z „małym rycerzem”, ponieważ na początku trzeciej części cyklu Sienkiewicza umarła na kilka dni przed ceremonią.
Akbah-Ułan
Ten tatarski dowódca był doświadczonym, srogim i mężnym wojownikiem o potężnej figurze i czerwonej twarzy.
Sakowicz
Ten osobisty doradca i przyjaciel księcia Bogusława Radziwiłła był podkomorzym i starostą oszmiańskim. Z powodu swej ambicji i samozaparcia doszedł do godności senatorskich oraz został wojewodą smoleńskim i podskarbim Wielkiego Księstwa. Był jednym z najsłynniejszych kawalerów na Litwie, słynącym z męstwa i urody. Ten mężczyzna średniego wzrostu miał czarne włosy, bladoniebieskie oczy patrzące z zuchwałością. Ubierał się „po cudzoziemsku” oraz władał prawie wszystkimi językami ówczesnej Europy. Ludzie mówili o nim „szalony”, ponieważ w bitwie rzucał się w największy wir. Glowbicz
Oficer będący dawnym znajomym Kmicica z Birż, który przystąpił do Andrzeja i pomógł uwolnić Sorokę.
Roch Kowalski
Był szlachcicem herbu Korab (z Korabiów Kowalskich), oficerem dragonów pana Mieleszki w służbie księcia Janusza Radziwiłła, a przede wszystkim dzielnym żołnierzem, co wielokrotnie udowodnił. Sławę zyskał dzięki swej ogromnej sile i waleczności: „księciu się z pięści podobał, gdyż podkowy łamie i z chowanymi niedźwiedziami wpół się bierze, a takiego jeszcze nie znalazł, którego by nie rozciągnął”.
Został przekonany przez pana Zagłobę, że są krewnymi. Gruby szlachcic upił Kowalskiego a potem przeciągnął go na swoją stronę. Dzięki temu fortelowi zręczny żołnierz przeszedł do obozu przeciwników Radziwiłła, w którego był ślepo wpatrzony.
Parę razy miał bezpośrednią styczność z królem szwedzkim, którego nienawidził. Niesprzyjające okoliczności sprawiły, że Rochowi nie udało się zrealizować swego pragnienia – zgładzenia monarchy. W Rudniku był o krok od zabicia Karola Gustawa (monarcha uciekł mu w ostatniej chwili), w bitwie pod Warszawą było podobnie. W tym drugim przypadku jednak Kowalski został śmiertelnie ranny. Bogusław widząc, że Roch zbliżał się do króla, strzelił Kowalskiemu w ucho. Ten zaś, czując respekt przed Radziwiłłami, u których służył od dziecka - nie śmiał podnieść ręki na księcia. W ekranizacji Potopu Jerzego Hoffmana z 1974 roku w postać Rocha Kowalskiego wcielił się Krzysztof Kowalewski.
Adolff
Był bratem szwedzkiego króla, księciem hiponckim sprawującym dowództwo nad wojskiem.
Robert Duglas
To biegły w rycerskich umiejętnościach jenerał, wyćwiczony tak, jak żaden ze szwedzkich wojowników.
Forgell
Z narodowości był Szwedem. W powieści jest przebiegłym powiernikiem Karola Gustawa i jenerałem.
strona: 1 2 3 4 5 6
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Bohaterowie fikcyjni oraz znani z historii, a nieobecni we współczesnych podręcznikach
Niegdyś była narzeczoną Longinusa Podbipięty. Gdy ów kawaler poległ w bitwie pod Zbarażem (zmarł w pierwszej części Trylogii Ogniem i mieczem), panna z racji swego sieroctwa została panienką respektową u księżnej Gryzeldy Wiśniowieckej. Na szczęście miała zabezpieczoną przyszłość, ponieważ niedoszły mąż w testamencie zapisał jej swe folwarki. Decyzja ta była przyczyną ciągłych kłótni Anusi z rodziną nieboszczyka. W czasie pobytu w Taurogach zaprzyjaźniła się z Oleńką, a na końcu powieści została narzeczoną pana Wołodyjowskiego. Dzięki swojemu sprytowi zjednała sobie wszystkich żołnierzy w zamku. Zauroczyła mężczyzn do tego stopnia, że jeden z nich – Sakowicz - miał zamiar się z nią nawet ożenić. To właśnie ta panna zaplanowała ucieczkę, dzięki czemu uwięzione wydostały się z zamku.
Borzobohata-Krasieńska, choć rozkochująca w sobie wszystkich, sama nieszczęśliwie ulokowała swe uczucia w kawalerze, który jej nie pożądał i nie był zainteresowany małżeństwem z piękną dziewczyną. Gdy dowiedziała się, że obiekt jej westchnień - waleczny pan Babinicz - to Kmicic, postanowiła wyjść za mąż za pana Michała Wołodyjowskiego. Bohaterka nie doczekała się ślubu z „małym rycerzem”, ponieważ na początku trzeciej części cyklu Sienkiewicza umarła na kilka dni przed ceremonią.
Akbah-Ułan
Ten tatarski dowódca był doświadczonym, srogim i mężnym wojownikiem o potężnej figurze i czerwonej twarzy.
Sakowicz
Ten osobisty doradca i przyjaciel księcia Bogusława Radziwiłła był podkomorzym i starostą oszmiańskim. Z powodu swej ambicji i samozaparcia doszedł do godności senatorskich oraz został wojewodą smoleńskim i podskarbim Wielkiego Księstwa. Był jednym z najsłynniejszych kawalerów na Litwie, słynącym z męstwa i urody. Ten mężczyzna średniego wzrostu miał czarne włosy, bladoniebieskie oczy patrzące z zuchwałością. Ubierał się „po cudzoziemsku” oraz władał prawie wszystkimi językami ówczesnej Europy. Ludzie mówili o nim „szalony”, ponieważ w bitwie rzucał się w największy wir. Glowbicz
Oficer będący dawnym znajomym Kmicica z Birż, który przystąpił do Andrzeja i pomógł uwolnić Sorokę.
Roch Kowalski
Był szlachcicem herbu Korab (z Korabiów Kowalskich), oficerem dragonów pana Mieleszki w służbie księcia Janusza Radziwiłła, a przede wszystkim dzielnym żołnierzem, co wielokrotnie udowodnił. Sławę zyskał dzięki swej ogromnej sile i waleczności: „księciu się z pięści podobał, gdyż podkowy łamie i z chowanymi niedźwiedziami wpół się bierze, a takiego jeszcze nie znalazł, którego by nie rozciągnął”.
Został przekonany przez pana Zagłobę, że są krewnymi. Gruby szlachcic upił Kowalskiego a potem przeciągnął go na swoją stronę. Dzięki temu fortelowi zręczny żołnierz przeszedł do obozu przeciwników Radziwiłła, w którego był ślepo wpatrzony.
Parę razy miał bezpośrednią styczność z królem szwedzkim, którego nienawidził. Niesprzyjające okoliczności sprawiły, że Rochowi nie udało się zrealizować swego pragnienia – zgładzenia monarchy. W Rudniku był o krok od zabicia Karola Gustawa (monarcha uciekł mu w ostatniej chwili), w bitwie pod Warszawą było podobnie. W tym drugim przypadku jednak Kowalski został śmiertelnie ranny. Bogusław widząc, że Roch zbliżał się do króla, strzelił Kowalskiemu w ucho. Ten zaś, czując respekt przed Radziwiłłami, u których służył od dziecka - nie śmiał podnieść ręki na księcia. W ekranizacji Potopu Jerzego Hoffmana z 1974 roku w postać Rocha Kowalskiego wcielił się Krzysztof Kowalewski.
Adolff
Był bratem szwedzkiego króla, księciem hiponckim sprawującym dowództwo nad wojskiem.
Robert Duglas
To biegły w rycerskich umiejętnościach jenerał, wyćwiczony tak, jak żaden ze szwedzkich wojowników.
Forgell
Z narodowości był Szwedem. W powieści jest przebiegłym powiernikiem Karola Gustawa i jenerałem.
strona: 1 2 3 4 5 6
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies