JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Potop
Gatunki nieliterackie a powieść historyczna – autorzy czÄ™sto przy pisaniu powieÅ›ci historycznej siÄ™gali do pamiÄ™tników, diariuszy, kronik czy gawÄ™d, ponieważ analiza takich tekstów źródÅ‚owym stanowiÅ‚a dla nich bogaty skarbiec wiedzy o opisywanych czasach. Z tych form artystycznych czerpano schematy kompozycyjne, sposoby prezentacji bohaterów jak również wzory stylu.
Sposób opowiadania i wybór narratora „opowiadacza fabuÅ‚y historycznej” – ta kwestia miaÅ‚a czasem kluczowe znaczenie w procesie pisania powieÅ›ci, ponieważ w XIX wieku istniaÅ‚y dwie główne postawy narratora.
Pierwszym był pozornie obiektywny historyk, zdystansowany do opisywanych wydarzeń (narrator z powieśli Lalka Bolesława Prusa), a drugim postać z danej epoki wprowadzona do fabuły, dzieląca się z czytelnikiem własnymi przeżyciami (niezapomniany Ignacy Rzecki z Pamiętników starego subiekta). Krytycy zastanawiali się nad słusznością wyboru każdego z nich, analizując dokładnie wady i zalety perspektywy osoby opowiadającej. Podkreślali, że posługiwanie się perspektywą uczestnika świata przedstawionego odbiera relacji ślady obiektywizmu, ale jednocześnie jest bardziej prawdopodobna. Z kolei narrator trzecioosobowy był czasem zbyt zdystansowany do opisywanych wydarzeń, brakowało mu emocji.
II. Historia w Potopie
Jak piszÄ… Bujnicki i Helman: „Sienkiewicz nie stworzyÅ‚ nowego typu powieÅ›ci historycznej. UdoskonaliÅ‚ tylko i zsyntetyzowaÅ‚ dotychczasowe osiÄ…gniÄ™cia. DaÅ‚ cykl powieÅ›ci tradycyjnych, ale doprowadzonych do granicy możliwoÅ›ci dziewiÄ™tnastowiecznych zaÅ‚ożeÅ„ gatunku”. UczyniÅ‚ to dziÄ™ki mistrzowsko wyzyskiwanym Å›rodkom artystycznym. W Trylogii dokonaÅ‚ pisarz zsyntetyzowania dotychczasowego dorobku powieÅ›ci historycznej. Aby przystÄ…pić do pisania Trylogii, od dawna, stopniowo dojrzewaÅ‚ do podjÄ™cia tematu historycznego.
Podstawowym elementem ideowej budowy Potopu jest odautorska koncepcja historii. Pisarz zrealizował własną wizję powieści historycznej. W dziele O powieści historycznej wyznał:
„Powieść historyczna nie tylko nie potrzebuje być poniewieraniem prawdy dziejowej, ale może być jej objaÅ›nieniem i dopeÅ‚nieniem. Ona powlecze odpowiedniÄ… barwÄ… szare mury wzniesione przez historiÄ™, ona wypeÅ‚ni odpowiednio ich szczeliny, odtworzy na mocy analogii odarte przez czas ornamenty, odgadnie to, co być mogÅ‚o, wygrzebie, co zostaÅ‚o zapomniane, i nie przekraczajÄ…c zdarzeÅ„ dziejowych, może uÅ‚atwić ich zrozumienie. I może, bo odtworzy duszÄ™ czÅ‚owieka lat minionych, jego namiÄ™tnoÅ›ci, sposób myÅ›lenia; pokaże nam go, jak rzekÅ‚em wyżej, nie w mroku grobowej krypty, ale w Å›wietle sÅ‚onecznym. Co jeÅ›li uczynić zdoÅ‚a, bÄ™dzie w caÅ‚ym znaczeniu wyrazu – i powieÅ›ciÄ…, i historiÄ…”.„Potop” Henryka Sienkiewicza jako powieść historyczna
Autor: Karolina MarlêgaGatunki nieliterackie a powieść historyczna – autorzy czÄ™sto przy pisaniu powieÅ›ci historycznej siÄ™gali do pamiÄ™tników, diariuszy, kronik czy gawÄ™d, ponieważ analiza takich tekstów źródÅ‚owym stanowiÅ‚a dla nich bogaty skarbiec wiedzy o opisywanych czasach. Z tych form artystycznych czerpano schematy kompozycyjne, sposoby prezentacji bohaterów jak również wzory stylu.
Sposób opowiadania i wybór narratora „opowiadacza fabuÅ‚y historycznej” – ta kwestia miaÅ‚a czasem kluczowe znaczenie w procesie pisania powieÅ›ci, ponieważ w XIX wieku istniaÅ‚y dwie główne postawy narratora.
Pierwszym był pozornie obiektywny historyk, zdystansowany do opisywanych wydarzeń (narrator z powieśli Lalka Bolesława Prusa), a drugim postać z danej epoki wprowadzona do fabuły, dzieląca się z czytelnikiem własnymi przeżyciami (niezapomniany Ignacy Rzecki z Pamiętników starego subiekta). Krytycy zastanawiali się nad słusznością wyboru każdego z nich, analizując dokładnie wady i zalety perspektywy osoby opowiadającej. Podkreślali, że posługiwanie się perspektywą uczestnika świata przedstawionego odbiera relacji ślady obiektywizmu, ale jednocześnie jest bardziej prawdopodobna. Z kolei narrator trzecioosobowy był czasem zbyt zdystansowany do opisywanych wydarzeń, brakowało mu emocji.
II. Historia w Potopie
Jak piszÄ… Bujnicki i Helman: „Sienkiewicz nie stworzyÅ‚ nowego typu powieÅ›ci historycznej. UdoskonaliÅ‚ tylko i zsyntetyzowaÅ‚ dotychczasowe osiÄ…gniÄ™cia. DaÅ‚ cykl powieÅ›ci tradycyjnych, ale doprowadzonych do granicy możliwoÅ›ci dziewiÄ™tnastowiecznych zaÅ‚ożeÅ„ gatunku”. UczyniÅ‚ to dziÄ™ki mistrzowsko wyzyskiwanym Å›rodkom artystycznym. W Trylogii dokonaÅ‚ pisarz zsyntetyzowania dotychczasowego dorobku powieÅ›ci historycznej. Aby przystÄ…pić do pisania Trylogii, od dawna, stopniowo dojrzewaÅ‚ do podjÄ™cia tematu historycznego.
Podstawowym elementem ideowej budowy Potopu jest odautorska koncepcja historii. Pisarz zrealizował własną wizję powieści historycznej. W dziele O powieści historycznej wyznał:
PowieÅ›ci historyczne Henryka Sienkiewicza można zaliczyć do rodzaju utworów, w którym – jak pisaÅ‚ Stefan Kulczycki w rozprawie Rzeczywistość historyczna - wydarzenia dajÄ… „ramy historyczne, epoka – imiona wÅ‚aÅ›ciwych jej bohaterów, autor zaÅ› bohaterów tych ukazuje takimi, jakimi mogli być lub byli ludzie owej epoki, jakim byÅ‚o ich życie oraz kultura duchowa i materialna”. Sam Sienkiewicz uważaÅ‚ przecież, że „fantazja autora, dopeÅ‚niona badaniami i intuicjÄ…, dopeÅ‚nia historiÄ™ ze strony prywatnej, dajÄ…c tej ostatniej przewagÄ™ nad politycznÄ…” i zgodnie z tymi zaÅ‚ożeniami konstruowaÅ‚ fabuÅ‚Ä™ swoich dzieÅ‚.
W Potopie uczyniÅ‚ to poprzez poÅ‚Ä…czenie fikcyjnego wÄ…tku romansowego z dramatycznym przebiegiem wypadków historycznych, skoncentrowanych wokół dwóch lat szwedzkiego najazdu (1655-1656). Poza te granice czasowe wyszedÅ‚ jedynie w przytoczeniu wzmianki o wojnie moskiewskiej: „rozpaliÅ‚a siÄ™ wówczas wzdÅ‚uż caÅ‚ej wschodniej Å›ciany Rzeczypospolitej” oraz wspomnieniem nazwiska ChowaÅ„skiego, dowódcy wojsk moskiewskich.
strona: 1 2 3
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies