Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Zemsta
• komedia złożona z czterech aktów, napisana ośmiozgłoskowcem,
• kompozycja oparta na zestawieniu (antagonizmie) dwóch różnych, ale uniwersalnych typów postaci: raptusa oraz podstępnego intryganta,
• sceny kameralne i otwarte (scena przy murze),
• język jędrny, korzystający z potocznych zwrotów ludowych, przekleństw i dosadnego słownictwa,
• swobodny ton wiersza oraz bogate wewnętrznie zróżnicowanie stylistyczne, odpowiadające charakterom postaci komedii. Rejent – barokowa przesada, pełna łacińskich zwrotów, Cześnik i Dyndalski – zwykły, codzienny język niewykształconej szlachty, Papkin – styl dworsko-klasycystyczny, poszukuje nowych zwrotów, używa złożonych epitetów, uroczysty i patetyczny ton, Wacław, Klara, Podstolina – współczesna Fredrze polszczyzna, zakochani – mowa sentymentalna i wczesnoromantyczna,
• język zindywidualizowany (Cześnik – liczne wykrzyknienia, Rejent – lakoniczne groźby),
• wypowiedzi ujęte w dialog o krótkich na ogół replikach, monologi i dłuższe wypowiedzi mają swe uzasadnienie (komiczne przemowy Papkina),
• nagromadzenie partykuł (tfy, hę, fiu, ba, he, mru),
• występują neologizmy (zgrozokrwawy, wgłąbsz sceny), regionalizmy (jednyk, miesce, śwędzą, parszchając) i makaronizmy – wtręty z obcego języka (łacina, np. circa quartam – około czwartej),
• charakterystyczne przysłowia (Zamienił stryjek siekierkę na kijek) powiedzonka – mocium panie, Niech się dzieje wola nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba,
• użycie nazw znaczących: Papkin, Milczek i Raptusiewicz.
Partner serwisu:
kontakt | polityka cookies
Kompozycja i styl „Zemsty”
Autor: Jakub Rudnicki• komedia złożona z czterech aktów, napisana ośmiozgłoskowcem,
• kompozycja oparta na zestawieniu (antagonizmie) dwóch różnych, ale uniwersalnych typów postaci: raptusa oraz podstępnego intryganta,
• sceny kameralne i otwarte (scena przy murze),
• język jędrny, korzystający z potocznych zwrotów ludowych, przekleństw i dosadnego słownictwa,
• swobodny ton wiersza oraz bogate wewnętrznie zróżnicowanie stylistyczne, odpowiadające charakterom postaci komedii. Rejent – barokowa przesada, pełna łacińskich zwrotów, Cześnik i Dyndalski – zwykły, codzienny język niewykształconej szlachty, Papkin – styl dworsko-klasycystyczny, poszukuje nowych zwrotów, używa złożonych epitetów, uroczysty i patetyczny ton, Wacław, Klara, Podstolina – współczesna Fredrze polszczyzna, zakochani – mowa sentymentalna i wczesnoromantyczna,
• język zindywidualizowany (Cześnik – liczne wykrzyknienia, Rejent – lakoniczne groźby),
• wypowiedzi ujęte w dialog o krótkich na ogół replikach, monologi i dłuższe wypowiedzi mają swe uzasadnienie (komiczne przemowy Papkina),
• nagromadzenie partykuł (tfy, hę, fiu, ba, he, mru),
• występują neologizmy (zgrozokrwawy, wgłąbsz sceny), regionalizmy (jednyk, miesce, śwędzą, parszchając) i makaronizmy – wtręty z obcego języka (łacina, np. circa quartam – około czwartej),
• charakterystyczne przysłowia (Zamienił stryjek siekierkę na kijek) powiedzonka – mocium panie, Niech się dzieje wola nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba,
• użycie nazw znaczących: Papkin, Milczek i Raptusiewicz.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies