Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Zemsta
Wacław Milczek
Syn Rejenta, niewiele o nim wiadomo. Domyślać się można, że jest przystojnym młodzieńcem, który jeszcze na studiach potrafił rozkochać w sobie dojrzałą kobietę, a po powrocie do domu „zawrócił w głowie” młodziutkiej Klarze. Podstolinie, która później go rozpoznała, na długo musiał zapaść w pamięć, skoro wdówka, mimo iż zamierzał związać się z jej krewną, miała chęć z nim poromansować, a nawet wyjść za niego.
Motorem wszelkich działań Wacława jest miłość. Zakochany w Klarze, pragnie ją poślubić. Wie, że ze względu na sąsiedzką nienawiść będzie to prawie niewykonalne. Gotów uciec się do podstępu i skłonić narzeczoną do ucieczki, ale ona się na to nie zgadza, choć jego propozycja podyktowana jest rozpaczą. Cierpi, gdy nie widzi ukochanej, spotyka się z nią potajemnie, co tłumaczy ojcu następująco:
„Jeśli była tajemnica,
To dlatego, żem chciał wprzódy
Do sąsiedzkiej skłonić zgody.”
Godzi się nawet być „jeńcem” Papkina, żeby tylko przedrzeć się na drugą stronę zamku i móc widywać Klarę. Rozmawia wtedy z Cześnikiem i pragnie nakłonić go do pojednania z Rejentem:
„Czy nie byłoby sposobu,
Ustąpiwszy ze stron obu,
Zapomniawszy przeszłe szkody,
Do sąsiedzkiej wrócić zgody?”
I taki sposób znajduje się, choć jest wbrew planom Milczka i na przekór nieprzejednanemu Raptusiewiczowi, ale młodzieńcowi i jego wybrance przynosi upragnione szczęście.
Klara Raptusiewiczówna
Bratanica Cześnika. Prostolinijna i szczera młodziutka panna, oddana Wacławowi. Ufa mu bezgranicznie, tak, że nawet nie zauważa, jak młodzian flirtuje z Podstoliną. Prawdopodobnie jest sierotą, bo opiekuje się nią stryj, ale to do niej należą wszelkie dobra i majątek, którym do czasu jej wyjścia za mąż rozporządza Raptusiewicz, a po części Podstolina. Zakochana z wzajemnością w Wacławie, optymistycznie wierzy, iż sytuacja sąsiedzka kiedyś ulegnie zmianie, bo nie daje się namówić na planowaną przez narzeczonego ucieczkę. Podchodzi do sprawy bardzo rozsądnie:
„Gdzie mnie zechcesz, znajdziesz wszędzieCharakterystyka pozostałych bohaterów
Autor: Ewa PetniakWacław Milczek
Syn Rejenta, niewiele o nim wiadomo. Domyślać się można, że jest przystojnym młodzieńcem, który jeszcze na studiach potrafił rozkochać w sobie dojrzałą kobietę, a po powrocie do domu „zawrócił w głowie” młodziutkiej Klarze. Podstolinie, która później go rozpoznała, na długo musiał zapaść w pamięć, skoro wdówka, mimo iż zamierzał związać się z jej krewną, miała chęć z nim poromansować, a nawet wyjść za niego.
Motorem wszelkich działań Wacława jest miłość. Zakochany w Klarze, pragnie ją poślubić. Wie, że ze względu na sąsiedzką nienawiść będzie to prawie niewykonalne. Gotów uciec się do podstępu i skłonić narzeczoną do ucieczki, ale ona się na to nie zgadza, choć jego propozycja podyktowana jest rozpaczą. Cierpi, gdy nie widzi ukochanej, spotyka się z nią potajemnie, co tłumaczy ojcu następująco:
„Jeśli była tajemnica,
To dlatego, żem chciał wprzódy
Do sąsiedzkiej skłonić zgody.”
Godzi się nawet być „jeńcem” Papkina, żeby tylko przedrzeć się na drugą stronę zamku i móc widywać Klarę. Rozmawia wtedy z Cześnikiem i pragnie nakłonić go do pojednania z Rejentem:
„Czy nie byłoby sposobu,
Ustąpiwszy ze stron obu,
Zapomniawszy przeszłe szkody,
Do sąsiedzkiej wrócić zgody?”
I taki sposób znajduje się, choć jest wbrew planom Milczka i na przekór nieprzejednanemu Raptusiewiczowi, ale młodzieńcowi i jego wybrance przynosi upragnione szczęście.
Klara Raptusiewiczówna
Bratanica Cześnika. Prostolinijna i szczera młodziutka panna, oddana Wacławowi. Ufa mu bezgranicznie, tak, że nawet nie zauważa, jak młodzian flirtuje z Podstoliną. Prawdopodobnie jest sierotą, bo opiekuje się nią stryj, ale to do niej należą wszelkie dobra i majątek, którym do czasu jej wyjścia za mąż rozporządza Raptusiewicz, a po części Podstolina. Zakochana z wzajemnością w Wacławie, optymistycznie wierzy, iż sytuacja sąsiedzka kiedyś ulegnie zmianie, bo nie daje się namówić na planowaną przez narzeczonego ucieczkę. Podchodzi do sprawy bardzo rozsądnie:
Zawsze twoją – prócz w niesławie.”
Równie mądrze i z dozą humoru traktuje Papkina, który umyślił sobie oświadczyć się jej i twierdzi przy tym, że jest bezgranicznie zakochany w panience, lecz gdy słyszy „zadania”, jakie musi wykonać, by zostać jej mężem, nie jest już tak pewny siebie. Ponadto sugestia, że to ona wypłaci należną Podstolinie od Rejenta kwotę, dowodzi wielkoduszności i szczodrości dziewczyny. Posażna, rozważna i romantyczna Klara jest idealną „partią” na żonę.
Podstolina – Hanna Czepiersińska
Wdowa po trzech mężach (po trzecim nosi aktualne nazwisko). Mimo upływu czasu wygląda młodo i jest nadal pełna powabu, na co wskazywałby fakt, że spodobała się młodemu studentowi Wacławowi.
Podstoli – w dawnej Polsce tytuł urzędu dworskiego związanego z obsługą monarchy, początkowo zastępca stolnika – osoby sprawującej patronat – nadzór nad stołem władcy, potem traktowany jako honorowy urząd ziemski, według hierarchii urzędniczej sytuował się na ósmym miejscu.
Bawi w domu Cześnika i „dysponuje” majątkiem Klary, do którego również może zachować pewne prawa, ale pod warunkiem, że pierwsza od swojej podopiecznej wyjdzie za mąż. Niezbyt sytuowana Hanna robi wszystko, by w przyszłości „nie zostać całkiem w nędzy.” Dzięki pośrednictwu Papkina decyduje się wyjść za Raptusiewicza, ale gdy zjawia się kolejna „oferta” finansowo – matrymonialna zapomina o narzeczonym i podpisuje intercyzę przygotowaną przez Rejenta. Na szczęście korzystnie na tym wychodzi, choć Wacław, który wbrew sobie miał zostać jej czwartym mężem, gani zachowanie niedoszłej małżonki, krytykuje zwłaszcza jej skłonność do romansów i powierzchowność uczuć:
„Nie czekałaś czas zbyt długi –
Podstolemu spadło wieko,
Już ci Cześnik na usługi,
I niech dzisiaj Cześnik ziewnie,
Jutro krajczy będzie pewnie.”
Wdowa jest sprytną egoistką, która dba o własne interesy i, mimo że opisuje siebie jako osobę popędliwą i po części bezmyślną, potrafi kalkulować i wie, gdzie „lokować” uczucia i pieniądze:
„Bo ja rzadko kiedy myślę,
Alem za to chyża w dziele.”
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies