Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Zemsta
Język Zemsty zbliżony jest do mowy potocznej, wykorzystuje:
* przekleństwa np. gad, czart, do kaduka:
„Co za koncept, u kaduka!
Pannom w głowie krokodyle (...)”
* partykuły:
- przecząca „nie”: „Nie powiadać nic nikomu”, „Nie, nie(...)”
- życząca „oby”: „Oby moja Artemiza (...)”, „Obyś była jak ta karta(...)”
- rozkazująca: „niech”, „niechaj” : „Niech do Milczka wkraść się stara, / Niech młodemu Wacławowi, (...)”
- wzmacniająca: „-że”: „Niechże o tym już nie słyszę (...)”
Partykuły: „no, że,/ li, czy,/ niech, by, nie” w języku polskim bardzo łatwo zapamiętać dzięki połączeniu ich w jeden wers - zdanie (kolejno, wg podziału): „Noże liczy niechby nie”, „Liczy noże niechby nie" lub „Niech no liczy noże”.
* powiedzonka: Cześnika: „mocium panie”, Rejenta: „serdeńko” oraz te, które potem zostały zaliczone do przysłów: „Niech się dzieje wola Nieba! Z nią się zawsze zgadzać trzeba!”
* przysłowia: „Od powietrza, ognia, wojny ...)”, „Zamieniał stryjek/ Za siekierkę kijek.”
* wykrzyknienia: „Ach, to wino! Takie męty!
O, zbrodniarzu! O, przeklęty!”
* peryfrazy – omówienia: „Jestem Papkin, lew Północy,
Rotmistrz sławny i kawaler (...)”
* system metafor: „miejsca u mnie nie zagrzeje”, „Złotosiejny wzrok Febowy” – w rozumieniu – palące promienie słoneczne, „Marsowego znać piastuna” – poznać walecznego rycerza, „Bo nie będę z ziemi zbierał, /Co Milczkowi z nosa spadnie...” – nie chcę czegoś, co i komuś jest nieprzydatne, itp.
Ponadto autor wykorzystuje zwroty obce np. „pardon” z francuskiego – w języku polskim „przepraszam”, terminy łacińskie: „et caetera” – w znaczeniu „i tak dalej...”, „circa quartam” – czyli około czwartej.
Utwór jest rymowany: rymują się zwłaszcza końcówki wersów (w sposób dokładny), często są to rymy typu: aabb (parzyste) np.:Język „Zemsty”
Autor: Ewa PetniakJęzyk Zemsty zbliżony jest do mowy potocznej, wykorzystuje:
* przekleństwa np. gad, czart, do kaduka:
„Co za koncept, u kaduka!
Pannom w głowie krokodyle (...)”
* partykuły:
- przecząca „nie”: „Nie powiadać nic nikomu”, „Nie, nie(...)”
- życząca „oby”: „Oby moja Artemiza (...)”, „Obyś była jak ta karta(...)”
- rozkazująca: „niech”, „niechaj” : „Niech do Milczka wkraść się stara, / Niech młodemu Wacławowi, (...)”
- wzmacniająca: „-że”: „Niechże o tym już nie słyszę (...)”
Partykuły: „no, że,/ li, czy,/ niech, by, nie” w języku polskim bardzo łatwo zapamiętać dzięki połączeniu ich w jeden wers - zdanie (kolejno, wg podziału): „Noże liczy niechby nie”, „Liczy noże niechby nie" lub „Niech no liczy noże”.
* powiedzonka: Cześnika: „mocium panie”, Rejenta: „serdeńko” oraz te, które potem zostały zaliczone do przysłów: „Niech się dzieje wola Nieba! Z nią się zawsze zgadzać trzeba!”
* przysłowia: „Od powietrza, ognia, wojny ...)”, „Zamieniał stryjek/ Za siekierkę kijek.”
* wykrzyknienia: „Ach, to wino! Takie męty!
O, zbrodniarzu! O, przeklęty!”
* peryfrazy – omówienia: „Jestem Papkin, lew Północy,
Rotmistrz sławny i kawaler (...)”
* system metafor: „miejsca u mnie nie zagrzeje”, „Złotosiejny wzrok Febowy” – w rozumieniu – palące promienie słoneczne, „Marsowego znać piastuna” – poznać walecznego rycerza, „Bo nie będę z ziemi zbierał, /Co Milczkowi z nosa spadnie...” – nie chcę czegoś, co i komuś jest nieprzydatne, itp.
Ponadto autor wykorzystuje zwroty obce np. „pardon” z francuskiego – w języku polskim „przepraszam”, terminy łacińskie: „et caetera” – w znaczeniu „i tak dalej...”, „circa quartam” – czyli około czwartej.
„Bo imprezę inną biorę ( a )
Za dzisiejszą mą swawolę ( a )
I że w murze gdzieś tam dziura,( b )
Gotów pieniać mnie szlachciura, (...)” ( b )
bądź przeplatane – krzyżowe typu: abab:
„Bo nie będę z ziemi zbierał, ( a )
Co Milczkowi z nosa spadnie... ( b)
Chyba, gdyby się opierał, ( a )
Chciał zatrzymać samowładnie, (...)” ( b)
Dzięki zastosowaniu rymów tekst daje się łatwiej zapamiętać, „wpada w ucho” – funkcja mnemotechniczna (czyli ułatwienie zapamiętywania), ponadto właściwa konstrukcja rymów, słów i zdań sprawia, że treść utworu śmieszy i bawi odbiorcę.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies