Miejska komisja sanitarna wprowadza środki profilaktyczne. Działania władz miejskich są według Rieux niedostateczne. Cottard zmienia swoje zachowanie. Zaczyna pomagać ubogim. Okazuje też strach przed policją. Rieux uważa, że boi się samotności. Doktor zamawia lek wzmacniający odporność. Ma obawy o jego skuteczność. Stara się pomagać chorym, jak może. Castel uważa, że za roznoszenie zarazy odpowiedzialne są pchły.

Otwierane są kolejne szpitale pomocnicze. Bernard żąda od prefekta zdecydowanych decyzji. Ogłoszona zostaje izolacja i dezynfekcja mieszkań chorych. Gubernator podejmuje decyzję o zamknięciu miasta.

II
Ludzie zaczynają tęsknić za bliskimi. Rozłąka jest uciążliwa. Kontakty z osobami spoza Oranu zostały ograniczone. Najbardziej zamknięcie odczuwają ludzie niemieszkający na co dzień w Oranie. Wkrótce prefekt wprowadza zarządzenie o oszczędzaniu paliw i żywności. Rieux wysyła depeszę do żony. Rambert zapowiada, że zrobi wszystko, by opuścić miasto. Rieux kieruje jednym ze szpitali dla zakażonych. Odwiedza chorych w domach.

Miastem wstrząsa kazanie ojca Paneloux. Twierdzi, że dżuma to zasłużona kara. Miastem zaczyna rządzić strach. Grand wspomina o swej pracy nad książką. Liczy na sukces wydawniczy. Odczytuje pierwsze zdanie doktorowi. Rambert wciąż stara się o zgodę na opuszczenie miasta. Tęskni za Paryżem. Liczba zgonów rośnie. Ludzie są przygnębieni. Wzmocnione zostają straże pilnujące wejścia do miasta.

Rozprzestrzenianiu się dżumy sprzyja upalna pogoda. Tarrou w dzienniku informuje, że prefektura stara się ukryć prawdziwą liczbę zgonów. Wspomina o wizycie wraz z doktorem Rieux u pewnego staruszka. Nie wstaje z łóżka. Nic nie robi. Czas odmierza za pomocą ziaren grochu.

Tarrou opisuje notatkach Tarrou opisał typowy dzień w zadżumionym mieście. Powstaje nowy dziennik: „Kurier Epidemii”. Jedynym środkiem transportu są przepełnione tramwaje. Ludzie stali się bardziej religijni. Pragnęli też doznawać rozkoszy. Rieux jest świadomy tragiczności sytuacji. Leki z Paryża nie działają. Dżuma ma odmianę płucną. Tarrou proponuje utworzyć ochotnicze oddziały sanitarne.

Doktor mówi, że nie wierzy w Boga. Rywalizuje z nim o życie ludzi. Wie, że Stwórca zawsze wygra. Wiele w życiu nauczyła go bieda i niskie pochodzenie. Doktor wspomina o obowiązku szczepienia przeciwko dżumie. Do oddziałów sanitarnych wstępują kolejni ludzie. Pomagają w transporcie chorych i ciał. Towarzyszą lekarzom. Sekretarzem ochotniczej organizacji zostaje Grand. Castel pracuje nad lekiem na dżumę.

Grand wciąż poprawia pierwsze zdanie swej książki. Do Oranu napływa pomoc humanitarna. Cottard sugeruje Rambertowi nielegalny sposób opuszczenia miasta. Mężczyzna zarabia, przemycając różne towary o miasta. Prowadzi dziennikarza do pośrednika. Po drodze spotykają Tarrou i Rieux oraz sędziego Othona. Rambert spotyka się z przemytnikami. Z jednym łączy go piłkarska pasja. O swych poczynaniach informuje Rieux. Ojciec Paneloux przystępuje do formacji sanitarnych.

Rambert umawia się ze strażnikami przy bramie - Marcelem i Louisem. Podczas kolacji z Tarrou i Rieux upija się. Jeden z chorych w szpitalu zdrowieje. Cottard odmawia udziału w formacjach sanitarnych. Tarrou wyjawia, że wie, iż jest ścigany przez policję. Rambert znów próbuje nawiązać kontakt z przemytnikami. Zamierzania kończą się niepowodzeniem. Do czasu wyjazdu postanawia pracować w organizacjach sanitarnych.

III
Dżuma opanowuje kolejne dzielnice. W centrum utworzono getto. Ludzie podpalają własne domy. Zaraza najszybciej rozprzestrzenia się w ludzkich skupiskach. W mieście dochodzi do zamieszek. Liczne są kradzieże. Ludzi nie odstrasza kara śmierci. Bardziej boją się choroby.

Pochówki podczas epidemii są błyskawiczne. Kontakt bliskich jest ograniczony do minimum. Z czasem ludzie się do tego przyzwyczajają. Trumny są wykorzystywane wielokrotnie. Cmentarz jest przepełniony. Na obrzeżach miasta powstają masowe groby. Panuje bezrobocie. Ludzie chowani są w masowych grobach nocą. Zostaje otwarte krematorium. Ludzie cierpią z powodu rozłączenia z bliskimi.

IV
Jesienią ludzie z formacji sanitarnych obojętnieją. Są przemęczeni. Rambert zarządza jedną ze stacji kwarantanny. Stan zdrowia żony Rieux pogarsza się. Castel opracowuje lek na dżumę. Pierwszym pacjentem ma być synek sędziego Othona. Rieux czuje się zmęczony i przytłoczony. Wie, że może stawiać tylko diagnozy. Członkowie grup sanitarnych zaniedbują własną higienę.

Jedynie Cottard jest w swoim żywiole. Jego „dżumą” jest ciążący na nim wyrok. Tarrou i Cottard udają się do Opery Miejskiej. Główny aktor podczas przedstawienia zdradza objawy choroby. Rambert nadal usiłuje wydostać się z miasta. Ostatecznie decyduje się zostać i pomagać. Lek na dżumę jest gotowy. Pierwszym pacjentem, który je przyjmie jest chory syn sędziego Othona. Po podaniu szczepionki umiera. Rieux ma pretensje do ojca Paneloux o śmierć niewinnego dziecka.

Ojciec Paneloux wygłasza drugie kazanie. Dżuma ma być próbą wiary. Jest upokorzeniem, które trzeba zaakceptować. Cierpienie ma doprowadzić do zbawienia. Miłość do Boga jest całkowitym wyrzeczeniem się siebie. Duchowny zostaje posądzony o fatalizm. Wkrótce potem zaczyna ciężko chorować. Nie ma typowych objawów dżumy. Umiera.

strona:    1    2  

Zobacz inne artykuły:

Streszczenia	Opracowanie
„Dżuma” - streszczenie szczegółowe „Dżuma” - krótkie streszczenie	Albert Camus - życiorys Czas i miejsce akcji „Dżumy” Kompozycja „Dżumy” Alberta Camusa Struktura „Dżumy” Alberta Camusa Problematyka „Dżumy” Alberta Camusa „Dżuma” - plan wydarzeń Dramat postaw moralnych w „Dżumie” Camusa Co symbolizuje „dżuma” z powieści Camusa? Portret lekarza w „Dżumie” Alberta Camusa „Dżuma” - moralne przesłanie utworu Jak zmienił się Oran w wyniku epidemii dżumy? Egzystencjalizm w „Dżumie” Motyw przyjaźni w „Dżumie” Jak zachowywali się bohaterowie wobec dżumy w powieści Camusa? „Dżuma” jako powieść o wojnie „Dżuma” jako poowieść o śmierci „Dżuma” jako powieść o złu - motyw zła „Dżuma” jako powieść parabola Motyw przemiany w „Dżumie” Motyw apokalipsy w „Dżumie” Motyw pracy w „Dżumie” Motyw ludzkiej solidarności w „Dżumie” Motyw cierpienia w „Dżumie” Motyw choroby w „Dżumie” Co oznacza twierdzenie „bakcyl dżumy nigdy nie umiera i nie znika”? Postawy ludzi wobec zagrożenia w „Dżumie” Camusa Najważniejsze cytaty z powieści „Dżuma” Znaczenie motta powieści „Dżuma” Nawiązania w kulturze do „Dżumy” Bibliografia Bezpośrednie odwołania do innych dzieł literackich w „Dżumie”
Bohaterowie
Doktor Bernard Rieux - charakterystyka Jean Tarrou - charakterystyka Ojciec Paneloux - charakterystyka Raymond Rambert - charakterystyka Cottard - charakterystyka Joseph Grand - charakterystyka Pozostali bohaterowie „Dżumy”

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies