Następnego dnia rano, Michel skarży się medykowi, że żartownisie podrzucili na korytarz trzy martwe, zakrwawione szczury. Doktor rozpoczyna swój obchód. Zaczyna od najuboższych dzielnic Oranu. Po drodze nalicza sześć martwych szczurów leżących na odpadkach. Rozmawia z pierwszym tego dnia pacjentem – starym Hiszpanem. Dochodzi do wniosku, że w całej dzielnicy jest pełno martwych szczurów. Pacjent uważa, że przyczyną tej plagi jest głód.

Bernard wraca do domu, gdzie czeka na niego telegram od matki. Dowiaduje się, że starsza kobieta przyjedzie do niego. Ma zająć się jego domem pod nieobecność synowej. Rieux odwozi swoją małżonkę na dworzec kolejowy. Czule się z nią żegna. Obiecuje, że gdy znowu będą razem, to wszystko się między nimi ułoży. Małżonka doktora odjeżdża zalana łzami. Rieux przypadkowo wpada na sędziego Othona. Wysoki mężczyzna czeka wraz z synkiem na powrót swojej małżonki. Podczas krótkiej rozmowy, zauważają człowieka niosącego klatkę pełną martwych szczurów.

Po południu doktor przyjmuje w swoim gabinecie młodego dziennikarza – Raymonda Ramberta. Wysłannik paryskiej gazety ma za zadanie napisanie artykułu o warunkach, w jakich żyją algierscy Arabowie. Rieux wypytuje, czy tekst nie będzie ocenzurowany przez paryskiego wydawcę. Dziennikarz odpowiada, że nie może napisać wszystkiego, co by chciał. Rieux odmawia udzielenia Rambertowi jakichkolwiek informacji. Panowie rozstają się w zgodzie. Doktor proponuje, by dziennikarz zainteresował się liczbą martwych szczurów, które zalegają na ulicach Oranu.

Po siedemnastej, gdy doktor wyrusza na obchód, spotyka na schodach Jeana Tarrou. Mężczyzna, paląc papierosa, przygląda się zdychającemu szczurowi. Jest zaciekawiony nagłym wzrostem liczby martwych szczurów. Doktor spotyka Michela. Znajduje on teraz po trzy martwe szczury. Podobna sytuacja panuje w okolicznych domach. Przez martwe gryzonie czuje się „podle” psychicznie.

Osiemnastego kwietnia Rieux odbiera swoją matkę z dworca. Zabiera ją do domu. Spotykają Michela, który mówi, że znalazł aż dziesięć martwych szczurów w piwnicy domu. Na matce doktora nie robi to najmniejszego wrażenia. Bernard dzwoni do znajomego dyrektora miejskiej służby odszczurzania miasta – pana Merciera. Dowiaduje się, że w samym urzędzie znaleziono około pięćdziesiąt zdechłych gryzoni. Urzędnik zapowiada, że postara się zająć tą sprawą.

Mieszkańcy Oranu są zaniepokojeni zjawiskiem masowego wymierania szczurów. W całym mieście znaleziono ich setki, a nawet tysiące. Sprawą zaczyna interesować się prasa. Zarząd miejski rozpoczyna zbieranie zdechłych gryzoni. Ich zwłoki są spalane w zakładzie oczyszczania miasta. Czwartego dnia akcji szczury zaczynają wychodzić wielkimi gromadami na ulice, by tam wspólnie konać.

Miasto jest nimi przepełnione. Autor tak opisuje tamten widok: „Rzekłbyś, że nawet ziemia, na której znajdowały się nasze domy, oczyszczała swe soki, wyrzucała na powierzchnię czyraki i ropę, dotychczas zżerające je od wewnątrz”. Dwudziestego piątego kwietnia zebrano i spalono sześć tysięcy dwieście trzydzieści jeden szczurów. Trzy dni później ta sama agencja podaje liczbę o dwa tysiące większą. W mieście panuje epidemia strachu, która stabilizuje się nazajutrz, gdy okazuje się, że liczba martwych szczurów gwałtownie spadła.

Rieux spotyka na ulicy Michela. Ne może iść o własnych siłach. Wspiera się na ojcu Paneloux. To jezuita cieszący się wielkim uznaniem mieszkańców miasta. Dozorca wygląda na chorego. Ma błyszczące oczy i świszczący oddech. W rozmowie z doktorem skarży się na ból szyi, ból pod pachami i w pachwinach. Rieux wyczuwa na szyi Michela obrzęk, przypominający guza. Obiecuje zbadać go po południu.

Rieux zostaje wezwany na wizytę przez jednego ze swoich dawnych pacjentów – Josepha Granda. To biedny pracownik merostwa. Leczył go za darmo. Były urzędnik wezwał doktora, ponieważ w kamienicy, ktoś próbował popełnić samobójstwo. Grandowi udało się zdążyć na czas zdjąć mężczyźnie pętlę z szyi. Rieux bada niedoszłego samobójcę . Daje mu zastrzyk z oleju kamforowego. Nieznajomy dziękuje doktorowi za pomoc. Grand wyjawia , że samobójca to Cottard. Jest przedstawicielem winnicy, której produkty sprzedaje w miejskich restauracjach. Mężczyzna prosi, by doktor nie zawiadamiał policji o tej wizycie.

Rieux udaje się na umówioną wizytę z dozorcą. Oto widok, jaki zastaje w mieszkaniu Michela: „(…) zastał swego chorego na wpół wychylonego z łóżka, z jedną ręką na brzuchu, a drugą wokół szyi; wydzierał z siebie z trudem różową żółć do blaszanki na śmiecie. (…) miał trzydzieści dziewięć i pięć, gruczoły szyi i kończyny nabrzmiały, dwie czarniawe plamy wystąpiły na boku”. Dozorca skarży się na palący ból jamy brzusznej. Żona Michela stoi przy łóżku ze łzami w oczach. Nie wie, jak pomóc mężowi. Rieux nie potrafi zdiagnozować choroby . Nakazuje dozorcy, by pił dużo płynów.

Po powrocie do domu Bernard kontaktuje się telefonicznie ze swoim znajomym lekarzem Richardem. Dowiaduje się, że w jego szpitalu jest dwóch pacjentów z objawami podobnymi jak u Michela. Wieczorem doktor Bernard wraca do mieszkania dozorcy. Za pomocą przypalania terpentyną tamuje mu ropień. Zauważa też powiększenie się gruczołów na szyi Michela.

strona:    1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11    12  

Szybki test:

Nad wszelkimi statystykami podczas dżumy czuwa:
a) Bernard Rieux
b) ojciec Paneloux
c) Grand
d) Jean Tarrou
Rozwiązanie

Ojciec Paneloux to:
a) dominikanin
b) jezuita
c) benedyktyn
d) franciszkanin
Rozwiązanie

Specjalnie zorganizowane pole namiotowe, gdzie przechodzono kwarantannę rozbito:
a) w parku miejskim
b) na targowisku miejskim
c) na stadionie miejskim
d) na placu miejskim
Rozwiązanie

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

Streszczenia	Opracowanie
„Dżuma” - streszczenie szczegółowe „Dżuma” - krótkie streszczenie	Albert Camus - życiorys Czas i miejsce akcji „Dżumy” Kompozycja „Dżumy” Alberta Camusa Struktura „Dżumy” Alberta Camusa Problematyka „Dżumy” Alberta Camusa „Dżuma” - plan wydarzeń Dramat postaw moralnych w „Dżumie” Camusa Co symbolizuje „dżuma” z powieści Camusa? Portret lekarza w „Dżumie” Alberta Camusa „Dżuma” - moralne przesłanie utworu Jak zmienił się Oran w wyniku epidemii dżumy? Egzystencjalizm w „Dżumie” Motyw przyjaźni w „Dżumie” Jak zachowywali się bohaterowie wobec dżumy w powieści Camusa? „Dżuma” jako powieść o wojnie „Dżuma” jako poowieść o śmierci „Dżuma” jako powieść o złu - motyw zła „Dżuma” jako powieść parabola Motyw przemiany w „Dżumie” Motyw apokalipsy w „Dżumie” Motyw pracy w „Dżumie” Motyw ludzkiej solidarności w „Dżumie” Motyw cierpienia w „Dżumie” Motyw choroby w „Dżumie” Co oznacza twierdzenie „bakcyl dżumy nigdy nie umiera i nie znika”? Postawy ludzi wobec zagrożenia w „Dżumie” Camusa Najważniejsze cytaty z powieści „Dżuma” Znaczenie motta powieści „Dżuma” Nawiązania w kulturze do „Dżumy” Bibliografia Bezpośrednie odwołania do innych dzieł literackich w „Dżumie”
Bohaterowie
Doktor Bernard Rieux - charakterystyka Jean Tarrou - charakterystyka Ojciec Paneloux - charakterystyka Raymond Rambert - charakterystyka Cottard - charakterystyka Joseph Grand - charakterystyka Pozostali bohaterowie „Dżumy”

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies