Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Dżuma
Albert Camus przyszedł na świat w 1913 roku w Mondavi w Algierii. Oran, znany z Dżumy, jest portem, położonym w północnej Afryce. Pisarz większą część swego dorosłego życia spędził we Francji. Uważał się jednak za dziecko klimatu Morza Śródziemnego. Życie było tam pełne zmysłowych przyjemności. Pogoda, środowisko, zwyczaje miały swoje odbicie w twórczości artysty.
Ojciec Camusa umarł w 1914 roku w bitwie nad Marną. Albert mieszkał z głuchą matką, babką, wujem i starszym bratem. Zajmowali jednopokojowe mieszkanie w Algierze, stolicy Algierii. Tak sam Camus wspominał swój rodzinny dom i dzieciństwo: „Myślę o dziecku, które mieszkało w biednej dzielnicy. Ta dzielnica, ten dom! Było tylko jedno piętro, schody nieoświetlone. Dziś jeszcze, po długich latach, mógłby tam wrócić nocą (…) Jego ciało jest przesycone domem. Jego nogi zachowały dokładną miarę wysokości stopni. Jego ręka – odrazę instynktowną, niezwalczoną nigdy, do poręczy. To przez karaluchy”.
Szybko ujawniły się jego intelektualne możliwości. Został stypendystą dobrego liceum. Później studentem Uniwersytetu w Algierze. Studiował literaturę i filozofię. Podczas nauki zaraził się gruźlicą. Choroba nie pozwoliła mu skończyć studiów w terminie. Towarzyszyła mu do końca życia. Po zaleczeniu choroby napisał rozprawę pod kierownictwem filozofa Jana Greniera i otrzymał stopień naukowy.
W 1934 roku ożenił się z Simone Hie. Jego małżonka była uzależniona od morfiny. Ich małżeństwo rozpadło się w wyniku częstych zdrad małżonków.
Wiosną 1935 roku wstąpił do Francuskiej Partii Komunistycznej, ale nie popierał doktryny marksistowskiej czy leninowskiej. Rok później przyłączył się do Partii Ludu Algierii, co spowodowało, że został wyrzucony z poprzedniej partii.
Współpracował z gazetami i grupami teatralnymi. Tam ukształtowały się jego poglądy. Sporządził wiele notatek, które z czasem przekształcił w nowele i eseje. Z czasem przyniosły mu światową sławę. Początkowo przyłączył się do amatorskiej trupy teatralnej. Po jakimś czasie założył swoją. Był aktorem i reżyserem. Pracę w teatrze wspominał jako najszczęśliwszy etap swojego życia.
W 1940 roku artysta wyemigrował do Francji. Najpierw wyjechał do Paryża. Po zdobyciu miasta przez hitlerowców, wyjechał do Lyonu. W 1942 roku na dobre zadomowił się w Paryżu. Albert Camus - życiorys
Autor: Karolina MarlgaAlbert Camus przyszedł na świat w 1913 roku w Mondavi w Algierii. Oran, znany z Dżumy, jest portem, położonym w północnej Afryce. Pisarz większą część swego dorosłego życia spędził we Francji. Uważał się jednak za dziecko klimatu Morza Śródziemnego. Życie było tam pełne zmysłowych przyjemności. Pogoda, środowisko, zwyczaje miały swoje odbicie w twórczości artysty.
Ojciec Camusa umarł w 1914 roku w bitwie nad Marną. Albert mieszkał z głuchą matką, babką, wujem i starszym bratem. Zajmowali jednopokojowe mieszkanie w Algierze, stolicy Algierii. Tak sam Camus wspominał swój rodzinny dom i dzieciństwo: „Myślę o dziecku, które mieszkało w biednej dzielnicy. Ta dzielnica, ten dom! Było tylko jedno piętro, schody nieoświetlone. Dziś jeszcze, po długich latach, mógłby tam wrócić nocą (…) Jego ciało jest przesycone domem. Jego nogi zachowały dokładną miarę wysokości stopni. Jego ręka – odrazę instynktowną, niezwalczoną nigdy, do poręczy. To przez karaluchy”.
Szybko ujawniły się jego intelektualne możliwości. Został stypendystą dobrego liceum. Później studentem Uniwersytetu w Algierze. Studiował literaturę i filozofię. Podczas nauki zaraził się gruźlicą. Choroba nie pozwoliła mu skończyć studiów w terminie. Towarzyszyła mu do końca życia. Po zaleczeniu choroby napisał rozprawę pod kierownictwem filozofa Jana Greniera i otrzymał stopień naukowy.
W 1934 roku ożenił się z Simone Hie. Jego małżonka była uzależniona od morfiny. Ich małżeństwo rozpadło się w wyniku częstych zdrad małżonków.
Wiosną 1935 roku wstąpił do Francuskiej Partii Komunistycznej, ale nie popierał doktryny marksistowskiej czy leninowskiej. Rok później przyłączył się do Partii Ludu Algierii, co spowodowało, że został wyrzucony z poprzedniej partii.
Współpracował z gazetami i grupami teatralnymi. Tam ukształtowały się jego poglądy. Sporządził wiele notatek, które z czasem przekształcił w nowele i eseje. Z czasem przyniosły mu światową sławę. Początkowo przyłączył się do amatorskiej trupy teatralnej. Po jakimś czasie założył swoją. Był aktorem i reżyserem. Pracę w teatrze wspominał jako najszczęśliwszy etap swojego życia.
W stolicy Francji poznał sławnego filozofa i egzystencjalistę Jeana Paulea Sartra. Zaprzyjaźnił się z nim. Po kłótni zerwali ze sobą kontakt. Do Camusa przylgnęła już łatka egzystencjalisty, przed którą zaciekle się bronił: „Nie, nie jestem egzystencjalistą. Sartre i ja zawsze jesteśmy zdumieni, gdy łączy się ze sobą nasze nazwiska…”.
Do największych dzieł Camusa należą: powieści Obcy, Upadek i Dżuma, esej Mit o Syzyfie oraz dramat Kaligula.
Wszystkie prace Camusa są po części dziełami sztuki, a po części traktatami filozoficznymi. Jego myśl nie zakłada istnienia Boga. Mimo to jest przepełniona nadzieją. W 1951 roku artysta w wywiadzie powiedział: „Sercem mojej twórczości jest niezwyciężony blask słońca”. Świat stracił jednak swoją słoneczną niewinność dla Camusa z chwilą wybuchu II wojny światowej. Artysta współpracował z podziemną gazetą "Combat" podczas nazistowskiej okupacji Francji. Badacze wskazują, że właśnie Francja z tamtych lat była pierwowzorem dla Oranu w Dżumie.
Camus jest często wymieniany obok Johna-Paula Sartra, Franza Kafki i Samuela Becketta. Pisarzy łączyło ukazywanie w mistrzowski sposób absurdalności ówczesnego świata. Filozofia Camusa miała swoje źródło w doświadczeniu cierpienia i absurdu. Pracę w zespole uznawał za najlepszy sposób na przezwyciężenie osamotnienia człowieka.
Czwartego stycznia 1960 roku Albert Camus zginął w wypadku samochodowym. Trzy lata po otrzymania literackiej Nagrody Nobla za całokształt twórczości. Zginął w wieku czterdziestu sześciu lat. Jego śmierć jest często nazywana absurdalną. W jego walizce odnaleziono rękopis nowego opowiadania. Nigdy nie ujrzało światła dziennego.
„Nie wierzę, że śmierć to drzwi do innego życia (…)”, mawiał Camus, „(…)dla mnie te drzwi są zamknięte” . Jego śmierć skomentował popularny francuski pisarz Emile Herzog: „W 1960 r. Camus ginie na jednej z dróg Francji – w rezultacie «wystrzału» opony. To krótkie życie było pełne treści. Nie ma w nim skazy. Nie ma kłamstwa. Może wypada tu przypomnieć: «Wybrańcy bogów umierają młodo». Camusowi bogowie niewiele już mieli do ofiarowania. Jego zaślubiny ze śmiercią odbyły się szybko i bezboleśnie.(…) Od Camusa uwięzionego w czasie i w ciele, przejdźmy do Camusa, przynależnego do wieczności”.
Jean Paul Sartre o Albercie Camusie powiedział: „Był on w naszych czasach przedstawicielem długiego szeregu moralistów, których dzieła konstytuują najbardziej oryginalne być może elementy w literaturze francuskiej. Jego niezłomny humanizm, wąski i czysty, surowy i zmysłowy, wydał niepewną walkę zmasowanym i bezkształtnym wydarzeniom naszej epoki”.
Szybki test:
Najsłynniejszym dramatem Camusa jest:a) Kartagina
b) Syzyf
c) Kaligula
d) Herod
Rozwiązanie
Czwartego stycznia 1960 roku Albert Camus zmarł:
a) w wyniku samobójstwa
b) w wypadku samochodowym
c) zastrzelony przez przyjaciela
d) otruty przez kochankę
Rozwiązanie
Literaturę i filozofię Camus studiował na uniwersytecie w:
a) Paryżu
b) Algierze
c) Lyonie
d) Londynie
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies