Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Dżuma
W „Dżumie” Alberta Camusa mamy do czynienia z sytuacją wyjątkową. Zagrożeniem dla zdrowia i życia ludzi jest śmiertelna choroba - dżuma. Lekarze byli przekonani, że w Oranie nigdy nie może dojść do jej rozwoju. Mieszkańcy w obliczu plagi muszą przyjąć określoną postawę. Autor ukazał cały przekrój zachowań i wyborów, które spowodowała epidemia.
Bernard Rieux z wykształcenia jest lekarzem. Gdy uświadamia sobie, że w mieście wybuchła zaraza nie pozostaje obojętny. Z pełnym poświęceniem wykonuje swój zawód. Ratowanie życia ludzkiego uważa za swój obowiązek. Jest ateistą. Pytany o powody poświęcenia dla chorych Doktor odpowiada, „że gdyby wierzył we wszechmogącego Boga, przestał by leczyć ludzi zostawiając Bogu tę troskę” . Nikt, kto próbuje zmienić świat i nie poddaje się losowi, nie może tak naprawdę wierzyć w Boga. Doktor mówi, że wykonuje swój zawód dla idei.
Podobne poglądy wyznaje Jean Tarrou. W młodości był świadkiem, gdy jego ojciec wydał wyrok śmierci na bezbronnego człowieka. Od tej chwili walczy ze złem, za jaki uważa kjarę śmierci. Gdy w Oranie wybucha dżuma wie, że trzeba działać. Jest inicjatorem powstania ochotniczych grup sanitarnych. Do końca pracuje, by zwyciężyć nierówną walkę z chorobą.
Specyficzne poglądy na temat dżumy wygłasza jezuita Paneloux. Początkowo w płomiennym kazaniu twierdzi, że to mieszkańcy Oranu są winni zarazie. Plagę spowodowało odejście od Boga. To kara za grzechy. Swoje poglądy zmienia, gdy widzi konanie w męczarniach synka doktora Othona. W drugim kazaniu zmienia swe poglądy. Wierzy, że cierpienie sprowadził na miasto Bóg. To upokorzenie, które jednak trzeba zaakceptować. Nikt nie zna boskich planów. Odrzucić Boga nie można.
Dramat postawy moralnej przeżywa dziennikarz – Raymond Rambert. Jest obcy w mieście. Przyjechał tu z Paryża. Dżuma odcięła go od ukochanej kobiety. Początkowo za wszelką cenę stara się opuścić miasto,. Początkowo szuka legalnych środków. Potem nawiązuje kontakt z przemytnikami. Czeka na dogodny moment.
Gdy w końcu pojawia się możliwość ucieczki rezygnuje. Boi się zostać uznany za tchórza. Ponadto, pracując na rzecz chorych, zaczyna czuć się jednym z mieszkańców Oranu. Kieruje nim współczucie i empatia. Do końca walczy z dżumą. Po otwarciu bram miasta, odwiedza go jego żona. Postawy ludzi wobec zagrożenia w „Dżumie” Camusa
Autor: Jakub RudnickiW „Dżumie” Alberta Camusa mamy do czynienia z sytuacją wyjątkową. Zagrożeniem dla zdrowia i życia ludzi jest śmiertelna choroba - dżuma. Lekarze byli przekonani, że w Oranie nigdy nie może dojść do jej rozwoju. Mieszkańcy w obliczu plagi muszą przyjąć określoną postawę. Autor ukazał cały przekrój zachowań i wyborów, które spowodowała epidemia.
Bernard Rieux z wykształcenia jest lekarzem. Gdy uświadamia sobie, że w mieście wybuchła zaraza nie pozostaje obojętny. Z pełnym poświęceniem wykonuje swój zawód. Ratowanie życia ludzkiego uważa za swój obowiązek. Jest ateistą. Pytany o powody poświęcenia dla chorych Doktor odpowiada, „że gdyby wierzył we wszechmogącego Boga, przestał by leczyć ludzi zostawiając Bogu tę troskę” . Nikt, kto próbuje zmienić świat i nie poddaje się losowi, nie może tak naprawdę wierzyć w Boga. Doktor mówi, że wykonuje swój zawód dla idei.
Podobne poglądy wyznaje Jean Tarrou. W młodości był świadkiem, gdy jego ojciec wydał wyrok śmierci na bezbronnego człowieka. Od tej chwili walczy ze złem, za jaki uważa kjarę śmierci. Gdy w Oranie wybucha dżuma wie, że trzeba działać. Jest inicjatorem powstania ochotniczych grup sanitarnych. Do końca pracuje, by zwyciężyć nierówną walkę z chorobą.
Specyficzne poglądy na temat dżumy wygłasza jezuita Paneloux. Początkowo w płomiennym kazaniu twierdzi, że to mieszkańcy Oranu są winni zarazie. Plagę spowodowało odejście od Boga. To kara za grzechy. Swoje poglądy zmienia, gdy widzi konanie w męczarniach synka doktora Othona. W drugim kazaniu zmienia swe poglądy. Wierzy, że cierpienie sprowadził na miasto Bóg. To upokorzenie, które jednak trzeba zaakceptować. Nikt nie zna boskich planów. Odrzucić Boga nie można.
Dramat postawy moralnej przeżywa dziennikarz – Raymond Rambert. Jest obcy w mieście. Przyjechał tu z Paryża. Dżuma odcięła go od ukochanej kobiety. Początkowo za wszelką cenę stara się opuścić miasto,. Początkowo szuka legalnych środków. Potem nawiązuje kontakt z przemytnikami. Czeka na dogodny moment.
Jedyną osobą, która otwarcie cieszy się z wybuchu epidemii jest Cottard. To ścigany przez policję przestępca. Przed wybuchem zarazy próbuje odebrać sobie życie. Uratowany pragnie za wszelką cenę zdobyć ludzką sympatię. Gdy dowiaduje się o wybuchu dżumy zaczyna w pełni korzystać z życia. Zajmuje się kontrabandą.
Wolny czas spędza w drogich kawiarniach i restauracjach. Bogaci się. Odmawia udziału w jednostkach sanitarnych. Obiecuje, że nie będzie głośno pochwalał dżumy, która zabiera nawet małe dzieci. Po wygaszeniu zarazy zamyka się w hotelowym pokoju. Strzela do wiwatujących ludzi. Policja aresztuje go.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies