Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Dżuma
Parabola, zwana także przypowieścią, jest gatunkiem literackim, który niesie ze sobą przesłanie moralne lub dydaktyczne. Do cech formalnych paraboli zalicza się:
- schematyczną fabułę,
- uproszczoną konstrukcję postaci,
- obiektywność narracji.
Wyżej wymienione cechy służą alegorycznemu lub symbolicznemu odczytaniu świata przedstawionego w dziele literackim. W przypowieściach odnajdujemy zawsze dwie płaszczyzny wydarzeń. Realną (przedstawioną w dziele) i alegoryczną. Tę drugą odnajdujemy, czytając między słowami.
Dżuma jest doskonałym przykładem powieści – paraboli. Odnajdujemy w niej wszystkie cechy tego gatunku literackiego. Fabuła jest schematyczna. Skupia się niemal wyłącznie na walce z epidemią. Robi to w sposób jasny, klarowny i chronologiczny. Postaci są bardzo wyraziste i spełniają wręcz rolę symboli. Reprezentują określone postawy społeczne wobec zarazy, zła czy wojny. Narrator usiłuje być jak najbardziej obiektywny. Nie przedstawia się na samym początku powieści. Dopiero na jej końcu. Nie poznajemy jego osobistych przemyśleń. Nie krytykuje i nie wychwala poszczególnych postaw mieszkańców.
Istnienie płaszczyzny alegorycznej zapowiada już słowa motta poprzedzającego akcję powieści:
„Jest rzeczą równie rozsądną ukazać jakiś rodzaj uwięzienia przez inny, jak ukazać coś, co istnieje rzeczywiście, przez coś innego, co nie istnieje.”
Słowa te są wyraźnym sygnałem, by nie brać dosłownie treści dzieła. Trzeba odnaleźć ukryty w nim głębszy sens. Motto daje także do zrozumienia, że warstwa fikcyjna w powieści jest zdeterminowana przez fakty.
Z historii wiadomo, że epidemia dżumy nigdy nie miała miejsca w Oranie w latach czterdziestych XX wieku. Poprzez fikcyjne wydarzenia, które stanowią treść powieści, Camus przekazuje treści uniwersalne. Mówi o postawach ludzi wobec zagrożenia.
Istnieją co najmniej trzy sposoby odczytywania przesłania Dżumy, poza dosłownym. Podstawiając za słowo „dżuma” czy „zaraza” takie pojęcia jak: zło, śmierć czy wojna powieść Camusa nabiera innego znaczenia. Dżuma jest więc dziełem uniwersalnym.
a) przypowieścią
b) przenośnią
c) metaforą
d) złudzeniem
Rozwiązanie
Narrator „Dżumy” jest:
a) stronniczy
b) obiektywny
c) subiektywny
d) negatywnie nastawiony do niektórych postaci
Rozwiązanie
Fabuła „Dżumy” nie jest:
a) chaotyczna
b) schematyczna
c) chronologiczna
d) klarowna
Rozwiązanie
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
„Dżuma” jako powieść parabola
Autor: Karolina MarlgaParabola, zwana także przypowieścią, jest gatunkiem literackim, który niesie ze sobą przesłanie moralne lub dydaktyczne. Do cech formalnych paraboli zalicza się:
- schematyczną fabułę,
- uproszczoną konstrukcję postaci,
- obiektywność narracji.
Wyżej wymienione cechy służą alegorycznemu lub symbolicznemu odczytaniu świata przedstawionego w dziele literackim. W przypowieściach odnajdujemy zawsze dwie płaszczyzny wydarzeń. Realną (przedstawioną w dziele) i alegoryczną. Tę drugą odnajdujemy, czytając między słowami.
Dżuma jest doskonałym przykładem powieści – paraboli. Odnajdujemy w niej wszystkie cechy tego gatunku literackiego. Fabuła jest schematyczna. Skupia się niemal wyłącznie na walce z epidemią. Robi to w sposób jasny, klarowny i chronologiczny. Postaci są bardzo wyraziste i spełniają wręcz rolę symboli. Reprezentują określone postawy społeczne wobec zarazy, zła czy wojny. Narrator usiłuje być jak najbardziej obiektywny. Nie przedstawia się na samym początku powieści. Dopiero na jej końcu. Nie poznajemy jego osobistych przemyśleń. Nie krytykuje i nie wychwala poszczególnych postaw mieszkańców.
Istnienie płaszczyzny alegorycznej zapowiada już słowa motta poprzedzającego akcję powieści:
„Jest rzeczą równie rozsądną ukazać jakiś rodzaj uwięzienia przez inny, jak ukazać coś, co istnieje rzeczywiście, przez coś innego, co nie istnieje.”
Słowa te są wyraźnym sygnałem, by nie brać dosłownie treści dzieła. Trzeba odnaleźć ukryty w nim głębszy sens. Motto daje także do zrozumienia, że warstwa fikcyjna w powieści jest zdeterminowana przez fakty.
Z historii wiadomo, że epidemia dżumy nigdy nie miała miejsca w Oranie w latach czterdziestych XX wieku. Poprzez fikcyjne wydarzenia, które stanowią treść powieści, Camus przekazuje treści uniwersalne. Mówi o postawach ludzi wobec zagrożenia.
Istnieją co najmniej trzy sposoby odczytywania przesłania Dżumy, poza dosłownym. Podstawiając za słowo „dżuma” czy „zaraza” takie pojęcia jak: zło, śmierć czy wojna powieść Camusa nabiera innego znaczenia. Dżuma jest więc dziełem uniwersalnym.
Szybki test:
Parabola, zwana jest także:a) przypowieścią
b) przenośnią
c) metaforą
d) złudzeniem
Rozwiązanie
Narrator „Dżumy” jest:
a) stronniczy
b) obiektywny
c) subiektywny
d) negatywnie nastawiony do niektórych postaci
Rozwiązanie
Fabuła „Dżumy” nie jest:
a) chaotyczna
b) schematyczna
c) chronologiczna
d) klarowna
Rozwiązanie
Zobacz inne artykuły:

kontakt | polityka cookies