Narrator stara się usprawiedliwiać mieszkańców, z których okazja uczyniła złodziei. Władze miasta nie są tak pobłażliwe. Prefektura wprowadza obok stanu dżumy stan oblężenia. Nakłada nowe prawa, w wyniku których dwaj złodzieje zostają rozstrzelani. Tak surowe środki nie są jednak skuteczne. Ludzie jednak nie widzą różnicy pomiędzy śmiercią przez egzekucję, a tą spowodowaną chorobą. Władze z czasem przestają interweniować w tej sprawie. Wprowadzają tzw. stan zupełnej ciemności - od godziny jedenastej miasto pogrąża się w mroku.

Narrator przybliża wygląd pogrzebów z czasów epidemii. Z początku ceremonie pogrzebowe cechuje pośpiech. Wszystkie formalności zostają znacznie uproszczone. Uroczyste pogrzeby są całkiem zniesione. Ciała ludzi są chowane bezzwłocznie. Bliscy mieli prawo pożegnać się z krewnym dopiero na cmentarzu. Ceremonia pogrzebu ograniczała się do przywiezienia trumny na cmentarz i natychmiastowego zrzucenia jej do przygotowanego dołu. Kapłan jedynie kropił trumnę. Potem była ona natychmiast zakopywana. Procedura ta zapewnia maksimum szybkości i minimum ryzyka. Ludzie z czasem przyzwyczajają się do takich pochówków.

Szczerze mówiąc, nie mają innego wyjścia. Codzienne życie w zadżumionym Oranie nie pozwala im na zadumę czy refleksję nad umierającymi. Rozwój epidemii powoduje, że zaczyna brakować trumien. Dochodzi do tego, że skrzynie wykorzystywane są wielokrotnie. Ciała składowane są w specjalnych szopach. Cmentarz jest już zapełniony. Z czasem obecność krewnych na pogrzebach jest uznana za zbyteczną i zostaje zakazana.

Na samym końcu miejskiej nekropolii zostają wykopane dwa olbrzymie doły. Służą za masowe groby. Jeden dół jest dla kobiet, a drugi dla mężczyzn. W ostatnich dniach zarazy zasada grzebania zgodnie z płcią przestaje być przestrzegana. Zwłoki w tej masowej mogile zasypywane są niegaszonym wapnem. Wielu sanitariuszy i grabarzy zaraża się dżumą podczas wykonywania swojej pracy. Przez cały czas trwania epidemii nie braknie jednak ludzi do wykonywania tych posług. Zaraza jest główną przyczyną bezrobocia w mieście. Dużym wzięciem cieszą się prace, podczas wykonywania których płaci się w stosunku do ponoszonego ryzyka zarażenia. Prefekta cieszy taka sytuacja. Nie musi zatrudniać skazańców z miejskiego więzienia do wykonywania tych prac.

Narrator wybiega w przyszłość i opowiada, że w ostatnich tygodniach dżumy. Prefekt zarządził wykonywanie pochówków nocą. Umożliwiało to masowe grzebanie zwłok bez poszanowania godności zmarłych. Ciała były wrzucane do dołów jedne za drugim. Natychmiast zasypywano je niegaszonym wapnem.

Gdy nie można było już dalej tego praktykować, prefekt zarządził otworzenie w mieście krematorium. Jedyne miejsce, gdzie znajdował się odpowiedni piec, był poza murami Oranu. Merostwo wpadło na pomysł, aby używać starych tramwajów do przewozu zwłok do krematorium. Pojazdy zostały specjalnie do tego celu przygotowane. Ludzie wrzucali przez ich okna kwiaty. Dym z krematorium unosił się nad wschodnią częścią miasta. Po protestach mieszkańców, został skierowany w neutralnym kierunku. Jednak w wietrzne drzwi przykry zapach powracał.

Narrator wprowadza nas z powrotem w bieżące wydarzenia. Mieszkańcy, których w wyniku epidemii rozdzielono ze swoimi bliskim, cierpią fizycznie oraz moralnie. Zatracają poczucie wszelkiej cielesności. W pierwszym stadium dżumy pamiętają bardzo dobrze istotę, którą stracili, i czują żal. Potrafią przywołać twarz kochanej osoby. Nie potrafią sobie wyobrazić, co teraz robią ich bliscy. W drugim stadium zarazy, ci sami mieszkańcy tracą również i tę pamięć. Nie mogą przywołać twarzy bliskich. Na koniec tego długiego czasu rozłąki nie potrafią już sobie wyobrazić intymności, która była ich udziałem. Także chwil, gdy mogli dotknąć ręką ukochanych.

Nie można powiedzieć, że mieszkańcy, których choroba oddzieliła od bliskich, przyzwyczaili się do dżumy. Z pewnością ich tęsknota ustępuje z czasem na rzecz walki o przetrwanie. Narrator tak usprawiedliwia ich zachowanie: „Miłość bowiem żąda odrobiny przyszłości, a myśmy mieli tylko chwile”. Rozłączeni wyrzekają się tego, co najbardziej osobiste. „Miasto zaludniali ludzie śpiący z otwartymi oczyma, którzy wymykali się swemu losowi tylko w tych rzadkich chwilach, kiedy ich rana z pozoru zamknięta otwierała się nagle w nocy”. Rozłączeni wyglądają i zachowują się teraz jak pozostali, chorzy mieszkańcy.

IV
W mieście nastaje jesień. Pogoda sprawia, że mgła, upał i deszcz następują po sobie. Rieux jest zaniepokojony faktem, że członkowie formacji sanitarnych wyglądają na przemęczonych. Zauważa, że wykonują swoje zadania z obojętnością. Nie zwracają już uwagi na doniesienia prasowe w sprawie dżumy.

Rambert zostaje zarządcą jednej ze stacji kwarantanny. Znajduje się w jego hotelu. Dobrze wykonuje swoje obowiązki. Wciąż wierzy, że lada dzień ucieknie z miasta. Grand nadal wykonuje obliczenia. Sporządza śmiertelny bilans dżumy
strona:    1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11    12  

Szybki test:

Cottard jest sprzedawcą:
a) przypraw
b) kawy
c) win
d) tytoniu
Rozwiązanie

Odpowiedz poprawna: c)

Do przewozu zwłok do krematorium służą:
a) tramwaje
b) autobusy
c) powozy konne
d) ryksze
Rozwiązanie

Odpowiedz poprawna: a)

Raymond Rambert ma napisać dla paryskiej gazety artykuł o warunkach, w jakich żyją algierscy:
a) katolicy
b) Francuzi
c) Arabowie
d) muzułmanie
Rozwiązanie

Odpowiedz poprawna: c)

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

Streszczenia	Opracowanie
„Dżuma” - streszczenie szczegółowe „Dżuma” - krótkie streszczenie	Albert Camus - życiorys Czas i miejsce akcji „Dżumy” Kompozycja „Dżumy” Alberta Camusa Struktura „Dżumy” Alberta Camusa Problematyka „Dżumy” Alberta Camusa „Dżuma” - plan wydarzeń Dramat postaw moralnych w „Dżumie” Camusa Co symbolizuje „dżuma” z powieści Camusa? Portret lekarza w „Dżumie” Alberta Camusa „Dżuma” - moralne przesłanie utworu Jak zmienił się Oran w wyniku epidemii dżumy? Egzystencjalizm w „Dżumie” Motyw przyjaźni w „Dżumie” Jak zachowywali się bohaterowie wobec dżumy w powieści Camusa? „Dżuma” jako powieść o wojnie „Dżuma” jako poowieść o śmierci „Dżuma” jako powieść o złu - motyw zła „Dżuma” jako powieść parabola Motyw przemiany w „Dżumie” Motyw apokalipsy w „Dżumie” Motyw pracy w „Dżumie” Motyw ludzkiej solidarności w „Dżumie” Motyw cierpienia w „Dżumie” Motyw choroby w „Dżumie” Co oznacza twierdzenie „bakcyl dżumy nigdy nie umiera i nie znika”? Postawy ludzi wobec zagrożenia w „Dżumie” Camusa Najważniejsze cytaty z powieści „Dżuma” Znaczenie motta powieści „Dżuma” Nawiązania w kulturze do „Dżumy” Bibliografia Bezpośrednie odwołania do innych dzieł literackich w „Dżumie”
Bohaterowie
Doktor Bernard Rieux - charakterystyka Jean Tarrou - charakterystyka Ojciec Paneloux - charakterystyka Raymond Rambert - charakterystyka Cottard - charakterystyka Joseph Grand - charakterystyka Pozostali bohaterowie „Dżumy”

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies