Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Nad Niemnem
Ku utrapieniu matki, Zygmunt planuje sprzedać Osowce. Chce ją przekonać do tego pomysłu, ale pani Andrzejowa absolutnie się nie zgadza, za to uświadamia sobie, jaki wielki błąd popełniła, wychowując syna na „francuskiego markiza”. Zygmunt nie dba o rodzimy majątek, nie szanuje tradycji, wartości narodowe są mu zupełnie obce, ojca – uczestnika walk o niepodległość (powstanie styczniowe) uważa za „szaleńca”, a chłopów za „bydło”. Sam nie kwapi się do żadnego zajęcia. Widać to po jego posturze. Zaczyna tyć. Nie pracuje, ignoruje obowiązki gospodarza, jest nieużyteczny społecznie. Jego postawa życiowa budzi odrazę.
Teofil Różyc
Ponadtrzydziestoletni mężczyzna o zmizerowanym wyglądzie: „Wysoki był i bardzo cienki, na małej bardzo zgrabnej głowie fryzował włosy, dlatego zapewne, aby ukryć tworzącą się nad czołem łysinę; twarzą jego, o rysach prawidłowych i delikatnych, skórze białej i gładkiej jak welinowy papier, wstrząsały co chwila nerwowe drgania przebiegające czoło i brwi.”
Jego lekarstwem na wszelkie życiowe niedogodności jest morfina. Coraz bardziej pogrąża się w nałogu i wierzy, że wyleczy go z niego Justyna, choć początkowo nie postrzega jej jako kandydatki na żonę. Roztrwonił sporą część majątku na wojaże i kobiety, w związku z czym zubożał, ale i tak jest wystarczająco posażny, by uznawać go za „dobrą partię”. Benedykt i Witold pogardzają nim, zwłaszcza za jego ignorancki stosunek do pracy. W odbiorcach budzi odrazę i niechęć.
Maria Kirłowa – niezmiernie pracowita, wypełnia wszystkie obowiązki: prowadzi gospodarstwo, wychowuje piątkę dzieci.
Mąż nie pomaga jej, bo uznaje, że małżonka przejęła jego powinności i „do gospodarstwa wcale go nie dopuszcza”, ponadto – wedle jego opinii pani Maria dużo lepiej sprawdza się jako „rządca” majątku. Sam nie pracuje, przez co wielokrotnie staje się przedmiotem kpin. Mimo sporego zakresu obowiązków, pani Kirłowa zachowuje świeży wygląd, a nadto jest uczynna – pragnie pomóc swojemu kuzynowi Teofilowi w rozwiązaniu jego problemów i mianuje się swatką – chce skoligacić Różyca i pannę Orzelską: „Średniego wzrostu, szczupła, prosta, z wdzięczną linią szyi i ramion, żona Kirły wyglądała z daleka na kobietę bardzo młodą, a złudzeniu temu dopomagały włosy niezmiernie jasnej barwy, z tyłu głowy w prześliczny warkocz upięte. Z bliska dopiero uderzał i prawie zadziwiał kontrast, który z młodością kibici jej i warkoczy tworzyła twarz tak ogorzała, że od włosów ciemniejsza, z czołem przerżniętym kilku poprzecznymi zmarszczkami, ze zwiędłymi, choć bardzo kształtnymi usty.”
W Benedykcie Maria Kirłowa budzi szacunek i uznanie. Pan Korczyna podziwia ją, gani natomiast zachowanie jej męża. Charakterystyka pozostałych bohaterów „Nad Niemnem”
Autor: Ewa PetniakKu utrapieniu matki, Zygmunt planuje sprzedać Osowce. Chce ją przekonać do tego pomysłu, ale pani Andrzejowa absolutnie się nie zgadza, za to uświadamia sobie, jaki wielki błąd popełniła, wychowując syna na „francuskiego markiza”. Zygmunt nie dba o rodzimy majątek, nie szanuje tradycji, wartości narodowe są mu zupełnie obce, ojca – uczestnika walk o niepodległość (powstanie styczniowe) uważa za „szaleńca”, a chłopów za „bydło”. Sam nie kwapi się do żadnego zajęcia. Widać to po jego posturze. Zaczyna tyć. Nie pracuje, ignoruje obowiązki gospodarza, jest nieużyteczny społecznie. Jego postawa życiowa budzi odrazę.
Teofil Różyc
Ponadtrzydziestoletni mężczyzna o zmizerowanym wyglądzie: „Wysoki był i bardzo cienki, na małej bardzo zgrabnej głowie fryzował włosy, dlatego zapewne, aby ukryć tworzącą się nad czołem łysinę; twarzą jego, o rysach prawidłowych i delikatnych, skórze białej i gładkiej jak welinowy papier, wstrząsały co chwila nerwowe drgania przebiegające czoło i brwi.”
Jego lekarstwem na wszelkie życiowe niedogodności jest morfina. Coraz bardziej pogrąża się w nałogu i wierzy, że wyleczy go z niego Justyna, choć początkowo nie postrzega jej jako kandydatki na żonę. Roztrwonił sporą część majątku na wojaże i kobiety, w związku z czym zubożał, ale i tak jest wystarczająco posażny, by uznawać go za „dobrą partię”. Benedykt i Witold pogardzają nim, zwłaszcza za jego ignorancki stosunek do pracy. W odbiorcach budzi odrazę i niechęć.
Maria Kirłowa – niezmiernie pracowita, wypełnia wszystkie obowiązki: prowadzi gospodarstwo, wychowuje piątkę dzieci.
Mąż nie pomaga jej, bo uznaje, że małżonka przejęła jego powinności i „do gospodarstwa wcale go nie dopuszcza”, ponadto – wedle jego opinii pani Maria dużo lepiej sprawdza się jako „rządca” majątku. Sam nie pracuje, przez co wielokrotnie staje się przedmiotem kpin. Mimo sporego zakresu obowiązków, pani Kirłowa zachowuje świeży wygląd, a nadto jest uczynna – pragnie pomóc swojemu kuzynowi Teofilowi w rozwiązaniu jego problemów i mianuje się swatką – chce skoligacić Różyca i pannę Orzelską: „Średniego wzrostu, szczupła, prosta, z wdzięczną linią szyi i ramion, żona Kirły wyglądała z daleka na kobietę bardzo młodą, a złudzeniu temu dopomagały włosy niezmiernie jasnej barwy, z tyłu głowy w prześliczny warkocz upięte. Z bliska dopiero uderzał i prawie zadziwiał kontrast, który z młodością kibici jej i warkoczy tworzyła twarz tak ogorzała, że od włosów ciemniejsza, z czołem przerżniętym kilku poprzecznymi zmarszczkami, ze zwiędłymi, choć bardzo kształtnymi usty.”
Klotylda – młodziutka żona Zygmunta Korczyńskiego, wywodząca się z bardzo sytuowanej rodziny.
Dziecięco urocza i śliczna, przesadnie zakochana we współmałżonku: „Ale do ramienia Zygmunta pośpiesznie uczepiła się już młodziutka jego żona i z zalotnymi minkami, coś do niego szepcąc, uprowadziła go na stronę. Niektóre z pań siedzących na kanapie i fotelach, ukazywały sobie młodą parę, oględnie i z cicha robiąc uwagi, że w tym małżeństwie czułość żony o wiele stopni przenosi czułość męża, że ona, dość posażna, świetnie skoligacona i wychowana, wydaje się być zakochaną w nim bez pamięci, a on ma bardzo minę człowieka położeniem swym znudzonego.”
Jadwiga Domuntówna
Panna Jadwiga jest konkurentką Justyny. Zabiega o uczucia młodzieńca, którego zna jeszcze z czasów dzieciństwa. Jako dziecko została sierotą, od tamtej pory jej wychowaniem zajął się dziadek – stary Jakub, ale ze względu na jego podeszły wiek, teraz ona go wspiera. Po śmierci dziadunia odziedziczy niemałą fortunę, dlatego wszyscy w okolicy zwą ją „aktorką”, czyli dziedziczką. Jest młoda, silna, dobrze zbudowana i posażna: „Była to dziewczyna dwudziestoletnia, wysoka, z potężnymi rozmiarami ciała i twarzą tryskającą świeżością i zdrowiem. Kasztanowe włosy słońcem przeniknięte jeżyły się dookoła jej głowy jak złota gęstwina; (...)”
strona: 1 2 3 4
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies