Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Sklepy cynamonowe

Bruno Schulz o roli dzieciństwa

Autor: Jakub Rudnicki

„Nie wiem, skąd w dzieciństwie dochodzimy do pewnych obrazów o rozstrzygającym dla nas znaczeniu. Grają one rolę tych nitek w roztworze, dokoła których krystalizuje się dla nas sens świata. Do tych obrazów należy jeszcze u mnie obraz dziecka niesionego przez przestrzenie ogromnej nocy, rozmawiającego z ciemnością. Ojciec tuli je, zamyka w ramionach, odgradza od żywiołu, który mówi i mówi, ale dla dziecka ramiona te są przezroczyste, noc dosięga je w nich i poprzez pieszczoty ojca słyszy ono nieustannie jej straszliwe perswazje ניסיון שכנוע, שידול. I znękane, pełne fatalizmu odpowiada na indagacje חקירה nocy, z tragiczną gotowością, całkiem zaprzedane wielkiemu żywiołowi, od którego nie ma ucieczki.

Są treści niejako dla nas przeznaczone, przygotowane, czekają na nas na samym wstępie życia. Tak recypowałem לסגל לעצמך balladę Goethego w wieku ośmiu lat z jej całą metafizyką. Poprzez na wpół zrozumiałą niemczyznę pochwyciłem, przeczułem sens i wstrząśnięty do głębi płakałem, gdy mi ją matka czytała.

Takie obrazy stanowią program, statuują żelazny kapitał ducha, dany nam bardzo wcześnie, w formie przeczuć i na wpół świadomych doznań. Zdaje mi się, że cała reszta życia upływa nam na tym, by zinterpretować te wglądy, przełamać je w całej treści, którą zdobywamy, przeprowadzić przez całą rozpiętość intelektu, na jaką nas stać. Te wczesne obrazy wyznaczają artystom granice ich twórczości. Twórczość ich jest dedukcją z gotowych założeń. Nie odkrywają już potem nic nowego, uczą się tylko coraz lepiej rozumieć sekret powierzony im na wstępie i twórczość ich jest nieustanną egzegezą, komentarzem do tego jednego wersetu, który był im zadany. Zresztą sztuka nie rozwiązuje tego sekretu do końca. Pozostaje on nierozwikłany. Węzeł na który dusza została zasupłana, nie jest fałszywym węzłem, rozchodzącym się za pociągnięciem końca. Przeciwnie, coraz ciaśniej się zawęźla. Manipulujemy przy nim, śledzimy bieg nici, szukamy końca i z tych manipulacyj powstaje sztuka”.

Bruno Schulz do Stanisława Ignacego Witkiewicza, „Tygodnik Ilustrowany” 1935, nr 17

Zobacz inne artykuły:

Streszczenia	Opracowanie
„Sklepy cynamonowe” – krótkie streszczenie „Noc wielkiego sezonu” – streszczenie „Wichura” – streszczenie „Karakony” – streszczenie „Ulica Krokodyli” – streszczenie „Sklepy cynamonowe” – streszczenie „Pan Karol” – streszczenie „Pan” – streszczenie „Nemrod” – streszczenie „Traktat o manekinach. Dokończenie” – streszczenie „Traktat o manekinach. Ciąg dalszy” – streszczenie „Traktat o manekinach albo wtóra księga rodzaju” – streszczenie „Manekiny” – streszczenie „Ptaki” – streszczenie „Nawiedzenie” – streszczenie „Sierpień” – streszczenie	Czas i miejsce akcji „Sklepów cynamonowych” „Sklepy cynamonowe” - wyjaśnienie tytułu „Sklepy cynamonowe” – geneza utworu Czym dla głównego bohatera są „sklepy cynamonowe”? Bohaterowie „Sklepów cynamonowych” Bruno Schulz - fakty z biografii Motyw dzieciństwa w „Sklepach cynamonowych” Schulza Postać ojca w „Sklepach cynamonowych” Mit w opowiadaniach Schulza Oniryzm w „Sklepach cynamonowych” Schulza Degradacja człowieka w „Sklepach cynamonowych” Język „Sklepów cynamonowych” „Sklepy cynamonowe” jako przykład prozy poetyckiej Koncepcja literacka opowiadań Schulza Przemiana bohaterów w „Sklepach cynamonowych” Przestrzeń w „Sklepach cynamonowych” Schulza Życiorys Brunona Schulza Motyw labiryntu w „Sklepach cynamonowych” Czas w „Sklepach cynamonowych” Schulza Dlaczego bohater nazywa sklepy cynamonowymi? Motyw miasta w „Sklepach cynamonowych” Wyznaczniki prozy Schulza na przykładzie „Sklepów cynamonowych” „Sklepy cynamonowe” – najważniejsze cytaty Bruno Schulz o „Sklepach cynamonowych” Bruno Schulz o roli dzieciństwa
Bohaterowie

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies