Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Granica
„Granica” Zofii Nałkowskiej to jedna z najważniejszych polskich powieści z dwudziestolecia międzywojennego. Autorka charakteryzuje w niej ludzkie postawy. Opisuje cechy charakteru i przemianę jaka dokonuje się w bohaterach.
Utwór oparty jest na schemacie charakterystycznym dla romansów i literatury brukowej. Pan z dobrego domu pożąda prostej i ubogiej dziewczyny. Ta zakochuje się w nim. Marzy o wspólnym życiu. W międzyczasie mężczyzna oświadcza się innej kobiecie. Nadal jednak utrzymuje stosunki z kochanką. Narzeczona dowiaduje się o romansie. Wybacza jednak zdradę. Wychodzi za niego za mąż. Postać kochanki nie znika jednak z ich życia. Doprowadza to do tragicznego finału.
Zarysowana fabuła mogłaby stać się podstawą do napisania scenariusza rodem z harlequina. Nałkowska ukazuje typowy trójkąt miłosny. Związki łączą – Zenona, Justynę i Elżbietę. Dodatkowo ich perypetie miłosne łączą się z wątkami kryminalnymi. To głównie scena napaści Justyny na Ziembiewicza i oblanie go kwasem, a także samobójstwo głównego bohatera.
Jednak wątek romansu stanowi jedynie tło utworu Nałkowskiej. Najważniejsze są w nim uniwersalne przesłania moralne, obyczajowe i filozoficzne. Autorka zastanawia się nad kondycją człowieka. Zadaje trudne pytania o wolność, rolę wierności ideałom i cierpienie. Zastanawia się też nad kwestią starości. Charakteryzuje ówczesne polskie społeczeństwo i podziały w nim występujące.
Z tego powodu trudno „Granicę” nazwać powieścią brukową. Dzięki poruszeniu wielu wątków oraz językowi możemy utwór ten zaliczyć do jednych z najważniejszych w polskiej literaturze. Na miano arcydzieła jednak, moim zdaniem, nie zasługuje.
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Powieść brukowa czy arcydzieło polskiej literatury – „Granica” Nałkowskiej
Autor: Jakub Rudnicki„Granica” Zofii Nałkowskiej to jedna z najważniejszych polskich powieści z dwudziestolecia międzywojennego. Autorka charakteryzuje w niej ludzkie postawy. Opisuje cechy charakteru i przemianę jaka dokonuje się w bohaterach.
Utwór oparty jest na schemacie charakterystycznym dla romansów i literatury brukowej. Pan z dobrego domu pożąda prostej i ubogiej dziewczyny. Ta zakochuje się w nim. Marzy o wspólnym życiu. W międzyczasie mężczyzna oświadcza się innej kobiecie. Nadal jednak utrzymuje stosunki z kochanką. Narzeczona dowiaduje się o romansie. Wybacza jednak zdradę. Wychodzi za niego za mąż. Postać kochanki nie znika jednak z ich życia. Doprowadza to do tragicznego finału.
Zarysowana fabuła mogłaby stać się podstawą do napisania scenariusza rodem z harlequina. Nałkowska ukazuje typowy trójkąt miłosny. Związki łączą – Zenona, Justynę i Elżbietę. Dodatkowo ich perypetie miłosne łączą się z wątkami kryminalnymi. To głównie scena napaści Justyny na Ziembiewicza i oblanie go kwasem, a także samobójstwo głównego bohatera.
Jednak wątek romansu stanowi jedynie tło utworu Nałkowskiej. Najważniejsze są w nim uniwersalne przesłania moralne, obyczajowe i filozoficzne. Autorka zastanawia się nad kondycją człowieka. Zadaje trudne pytania o wolność, rolę wierności ideałom i cierpienie. Zastanawia się też nad kwestią starości. Charakteryzuje ówczesne polskie społeczeństwo i podziały w nim występujące.
Z tego powodu trudno „Granicę” nazwać powieścią brukową. Dzięki poruszeniu wielu wątków oraz językowi możemy utwór ten zaliczyć do jednych z najważniejszych w polskiej literaturze. Na miano arcydzieła jednak, moim zdaniem, nie zasługuje.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies