Ludzie postrzegali Zenona jako człowieka przyzwoitego, który miał nowoczesne poglądy. Uważali również, że wiódł spokojne i uporządkowane życie. W towarzystwie był błyskotliwy, dowcipny i elokwentny. Z natury zaś pochmurny, milczący, wiecznie niespokojny. Cechował go inteligentny i racjonalnym umysł. Często dawał się ponieść emocjom i namiętnościom. Zwłaszcza w kontaktach z Justyną. Potrafił rzeczowo i krytycznie ocenić swoje postępowanie.

W postaci Zenona Ziembiewicza uderza szczególnie dualizm jego zachowania. Jego osobowości i poczuciu moralności brak było spójności. Z jednej strony można w nim dostrzec człowieka, który tak naprawdę chciał żyć w zgodzie ze sobą. Przede wszystkim uczciwie. Przyjęcie oferty Czechlińskiego wywołało w nim niesmak i poczucie zaprzedania. Był to jednak jedyny sposób, by mógł ukończyć studia w Paryżu.

Bardzo wstydził się rozwiązłego życia swojego ojca. Z niechęcią patrzył na jego liczne kochanki, dziewczyny z folwarku. Nocami zakradały się do gabinetu starego Ziembiewicza. Zenon powielił ten schemat i sam uwiódł Justynę. Potem nie potrafił zakończyć romansu, a był już zaręczony z Elżbietą.

Dziwiła go uległość matki wobec zdrad ojca. Swoje małżeństwo z Elżbietą także sprowadził do poziomu nieustannej wyrozumiałości ze strony żony. Oczekiwał jej wsparcia i pomocy w rozwiązywaniu problemów z Justyną. To ona musiała wszystko załatwiać, to na jej barkach spoczywały rozmowy z przyszłymi pracodawcami Bogutówny.

Na wszystko miał usprawiedliwienie. Wszystko tłumaczył tak, jak było mu wygodnie. Nie dostrzegał swojej winy. Z jednej strony rozdarty między miłością do Elżbiety, miłością idealną na wielu płaszczyznach a poczuciem obowiązku wobec Justyny, która była dla niego miłością czysto fizyczną. Nawet wyjaśniając narzeczonej powody zdrady, powiedział, że spotkania z Justyną zaspokajały jego potrzeby fizyczne.

Miał, co prawda, wspaniałe plany wobec miasta. Zbyt wiele rzeczy nie potoczyło się po jego myśli. Nie miał szansy zrealizować swoich zamiarów w dużej mierze nie ze swojej winy. Można dostrzec pewną słabość jego charakteru. Niechęć do samodzielnego podejmowania decyzji i odsuwanie wszelkiej odpowiedzialności. Potrafił sprawnie przenieść główną winę za stan Justyny na żonę.

Czy w takiej sytuacji można powiedzieć, że kochał tak naprawdę Elżbietę? Można dostrzec jego ogromne przywiązanie do kobiety. Jednocześnie był zależny od jej zdania, opinii i niesamodzielny. To człowiek trudny do jednoznacznej oceny. Zmieniał się zależnie od sytuacji. Od otoczenia, w którym przebywał. Przy żonie był milczący vi pochmurny. W towarzystwie rozgadany, sztucznie wesoły, dystyngowany. Wobec Justyny pobłażliwy, określający ją mianem „dziecka”. Z czasem coraz bardziej obcy. Moralnie czuł się coraz bardziej odpowiedzialny za jej stan, za postępującą chorobę.

Wszystkie problemy wywoływały w nim nieustający niepokój. Nawarstwiały się coraz bardziej. Pod koniec został obarczony odpowiedzialnością za strzelanie do robotników. Z tą decyzją nie miał nic wspólnego. Można powiedzieć, że był pionkiem w rękach Czechlińskiego. Na pewno nie zostawiłby Justyny samej z dzieckiem, płacił przecież na jej utrzymanie. W pewien opiekował się nią i interesował się jej losem. Uwikłany w swoisty trójkąt nie potrafił ogarnąć biegu zdarzeń, które wymykały się spod jego kontroli.

W życiu zawodowym Ziembiewicza można dostrzec wiele sprzeczności. Praca w „Niwie” pozbawiła go własnych wartości. Nie dawała mu satysfakcji, gdyż musiał wypełniać polecenia Czechlińskiego. Sam nie mógł decydować o treści zamieszczanych artykułów. Nazywał to „życiem w cudzysłowie”. Liczył, że po spłacie długu, zaciągniętego na studia, będzie mógł żyć i pracować według własnych przekonań i wartości. Po kilku miesiącach zatracił swój idealizm i przyjął kolejną ofertę Czechlińskiego. Stał się ważną osobą nie tylko w sferze zawodowej, lecz również towarzyskiej.

Zaczął bywać wśród miejscowych elit. Początkowo ceniono jego próby polepszenia życia mieszkańców miasta. Wszystko jednak zakończyło się tragicznie. Jego entuzjazm i chęć wprowadzenia zmian nie przyniosły spodziewanego efektu. W oczach ludzi był odpowiedzialny za strzały do robotników.

Niepowodzenia zawodowe wynikały również z pochopnych i błędnych działań w życiu osobistym. Od najmłodszych lat wstydził się postępowania ojca. Ranił matkę i oczekiwał jej wybaczenia. Sam jednak powielił błędy starego Ziembiewicza i nawiązał romans z córką kucharki. Nie unikał również przelotnych przygód z kobietami, które zaspokajały jego fizyczne potrzeby.

Inny charakter miała jego miłość do Elżbiety. Zakochał się w niej jako młody chłopak. Było to trudne uczucie, ponieważ Biecka traktowała go z wyższością i niechęcią. Pomimo tego z uporem wracał do niej każdego dnia. Po latach zrozumiał, że nadal ją kocha, choć w stosunku do niego była chłodna i zdystansowana. Odnalazł w niej kogoś, kto go dobrze rozumiał i wspierał w każdej sytuacji. Uczucia do Elżbiety nazywał miłością idealną. Związek z Justyną zaspokajał jego pożądanie. Ulegał swojej słabości do dziewczyny. Kiedy dowiedział się, że Bogutówna spodziewa się jego dziecka, nie zamierzał ingerować w tę sprawę. Ostateczną decyzję pozostawił kochance, dając jej pieniądze.

strona:    1    2  

Zobacz inne artykuły:

Streszczenia	Opracowanie
„Granica” - krótkie streszczenie „Granica” - streszczenie szczegółowe z testem	„Granica” - czas i miejsce akcji „Granica” - informacje wstępne „Granica” - plan wydarzeń Droga kariery Zenona Ziembiewicza „Granica” - interpretacja i wieloznaczność tytułu Kariera Zenona Ziembiewicza Romans Zenona z Justyną w „Granicy” Życiorys i twórczość Nałkowskiej Cechy powieści Nałkowskiej „Granica” Miłość Zenona i Elżbiety w „Granicy” Filozofia w „Granicy” - „Jakimi ludźmi jesteśmy naprawdę? Czy takimi, jakimi nas widzą inni, czy też takimi, za jakich sami się uważamy?” Problem moralności w „Granicy” Obraz społeczeństwa w „Granicy” Obrona i oskarżenie Ziembiewicza Granice w powieści Kariera i władza w „Granicy” Geneza „Granicy” Nałkowskiej Granica filozoficzna w powieści Nałkowskiej – „jesteśmy takimi, jakimi nas widzą inni, czy też takimi, za jakich sami się uważamy?” Granica jako bariera społeczna w powieści Nałkowskiej Granice moralne w powieści Nałkowskiej - względność dobra i zła Znaczenie kamienicy Kolichowskiej Granica psychologiczna w powieści Nałkowskiej - „Musi coś przecież istnieć, jakaś granica, za którą nie wolno przejść, za którą przestaje się być sobą” Wymowa filozoficzna „Granicy” Miłość Elżbiety do Awaczewicza w „Granicy” Zofia Nałkowska - biogram Schemat boleborzański w „Granicy” Ostatnie lata życia Cecylii Kolichowskiej Losy Jasi Gołąbskiej w „Granicy” Powieść brukowa czy arcydzieło polskiej literatury – „Granica” Nałkowskiej Najważniejsze cytaty z „Granicy” Bibliografia
Bohaterowie
Zenon Ziembiewicz - charakterystyka Justyna Bogutówna - charakterystyka Elżbieta Biecka (później Ziembiewicz) - charakterystyka Cecylia Kolichowska (z domu Biecka) - charakterystyka Karol Wąbrowski - charakterystyka Joanna z Niemierów Ziembiewicz - charakterystyka Walerian Ziembiewicz - charakterystyka Pozostali bohaterowie „Granicy”

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies