Wywołało to w nim gniew. Podjęła decyzję bez niego. Kierowana czymś, co on pojmował jako zemstę. Przestała być dla niego ideałem. Kierowała się zazdrością o inną kobietę. Nie zaufała mu na tyle, by nie rozmawiać z Justyną. Wyszło na jaw, że Bogutówna nie wiedziała o istnieniu Bieckiej. Próbował się usprawiedliwiać. Ktoś zapukał do drzwi. Edward Chąśba podał mu list od Elżbiety. Biecka zarzucała mu, że nie był z nią szczery. Nie może odbierać go Justynie. Ona w tej sytuacji ma większe prawa. Informowała go, że wyjeżdża na dłużej do Warszawy. Dla ich dobra nie powinni więcej się widywać.

XVII.

Elżbieta starała się myśleć pozytywnie. Znów powróciło do niej wyobrażenie pokoju, w którym siedziała wraz z rodzicami. Wiedziała, że jest to tylko marzenie, które nigdy nie mogło się spełnić, bo Rodzice rozwiedli się, gdy miała niecały rok. Te myśli powracały natarczywie w różnych etapach jej życia.

Matka sama napisała, że pragnie się z nią spotkać. Lecz teraz dla Bieckiej nie miało to już większego znaczenia. Chciała szczerze porozmawiać z matką. Jej życie przestało już być dla niej tajemnicą. Starała się nie myśleć o Zenonie. O tym, że zerwała z nim, że skończyło się wszystko.

Odwiedziła panią Świętowską, kuzynkę Kolichowskiego. Kiedy odpoczywała po podróży, natychmiast zobaczyła w wyobraźni Justynę. To, co mówił o Bogutównej Zenon, było jedynie fikcją. Widziała w niej pospolitą i głupią prostaczkę. Wciąż pojawiało się w jej głowie jedno pytanie: jak on mógł? Wspominała ostatnią, wspólną noc. Zenon nad ranem wymykał się od niej przez ogrodową furtkę.

W południe wybrała się do matki. Kobieta mieszkała w najlepszym hotelu w mieście. W apartamencie. Niewieska zaczęła pytać córkę o Cecylię. O to, co robiła przez cały rok. Elżbieta wyczuwała różnicę między nimi. Wynikała z różnicy społecznej. Matka mówiła o swoim zdrowiu. O kłopotach finansowych jej drugiego męża. Elżbieta z uwagą przyglądała się jej. Wkrótce do pokoju weszła Tczewska z Pieszni. Niewieska przedstawiła córkę. Zajęła się swoim gościem. Zapomniała o obecności Bieckiej. Tczewska przywołała wspomnienia o Zenonie, który był u niej przez kilka dni. Po chwili zjawił się młody mężczyzna, który najwyraźniej znał obie panie. Elżbieta pożegnała się i wyszła.

Wieczorem razem z matką była w teatrze. Potem poszły na wspólną kolację. Pani Niewieska zapytała córkę, czemu nie wspomniała o swoich zaręczynach. Dowiedziała się o nich od Tczewskiej. Usłyszała, że Elżbieta zerwała z Zenonem. Twierdziłą, że najłatwiej jest zerwać, że o wiele trudniej jest wytrzymać. Poprosiła córkę, by wszystko jeszcze raz przemyślała. Gest matki wzruszył kobietę. Wiedziała, że ta chwila nie jest ich pojednaniem. Zawsze tęskniła. Zawsze czuła się niechcianym i niepotrzebnym dzieckiem.

XVIII.

Elżbieta przebywała w Warszawie już dwa miesiące. Przekonała się, że życie bez Zenona jest możliwe. Zbliżał się koniec lata. Jeździła ze znajomymi matki na spacery. Ubierała się w nowe suknie, które Niewieska jej kupowała. Coraz bardziej odczuwała nieobecność Ziembiewicza. Każdego wieczoru czuła rozczarowanie.

Nie spodziewała się, że napisze do niej. Jednak podświadomie oczekiwała jakiejś wiadomości od niego. Myśl, że narzeczony bez protestu pogodził się z jej odejściem, była dla niej równie ciężka, jak milczenie z jego strony. Jedynie ciotka napisała, że przestał przychodzić do kamienicy. Odprawiła go służąca. Coraz częściej zastanawiała się, czy jej decyzja była słuszna. Z czasem krzywda Justyny stała się czymś zupełnie nieważnym. Zenon przecież nigdy nie brał pod uwagę małżeństwa z Bogutówną. Jedynie sprawa dziecka pozostawała problemem. Dopiero teraz Elżbieta zrozumiała, że zbyt szybko zrezygnowała ze swojej miłości.

Niewieska oczekiwała na przyjazd męża, lecz nie rezygnowała ze spotkań z innymi mężczyznami. Najbliższym był Janek Sobosławski. Elżbieta poznała go pierwszego dnia u matki. Dziwiła się, że dużo młodszy od matki Janek nie jest o nią zazdrosny. Nie ma żadnych pretensji ani podejrzeń. Zenon był zazdrosny o każdego obcego człowieka, który zjawiał się w jej domu. Często towarzyszyła matce i Sobosławskiemu. Mężczyzna zjawiał się na każde zawołanie Niewieskiej. Pozostali dwaj mężczyźni również przychodzili też po to, by uprzyjemniać życie matki. Rozmowa, na którą Elżbieta liczyła w Warszawie, nie odbyła się.

Kiedy Biecka wracała do mieszkania kuzynki Kolichowskiego czuła, że przekracza granicę innego świata. Świętowska opowiadała jej o różnych ludziach. Wspominała Aleksandra Kolichowskiego. Broniła go w oczach Elżbiety. Nadal odczuwała do niego wdzięczność za okazywaną jej pomoc i dobroć. Opowiadała również o Cecylii. W młodości lubiła się bawić i tańczyć. Biecka z trudem mogła sobie wyobrazić taki obraz.

W samotności myślała o tym, co wydarzyło się przed jej wyjazdem. Stopniowo zaczynała usprawiedliwiać zachowanie Zenona Tłumaczyła sobie, że musiała go męczyć sytuacja z Justyną. Zarzucała sobie, że z własnej woli straciła wszystko, co było dla niej wartościowe. Powinna przecież przy nim zostać. Chciała razem z nim rozwiązywać problemy. Straciła wszystko bezpowrotnie. Zdecydowała się wyjechać z matką za granicę. Nie chciała wracać tam, gdzie był on. Sprawy potoczyły się jednak zupełnie nieoczekiwanie.

strona:    1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11    12    13    14    15    16  

Szybki test:

Cecylia Kolichowska jest wdową po:
a) adwokacie
b) rejencie
c) mecenasie
d) bankierze
Rozwiązanie

Biecka podczas pobytu w Warszawie mieszkała:
a) u Tczewskich
b) w hotelu
c) u kuzynki Kolichowskiego
d) z matką
Rozwiązanie

Awaczewicz był:
a) rotmistrzem
b) kapelanem
c) kapitanem
d) oficerem
Rozwiązanie

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

Streszczenia	Opracowanie
„Granica” - krótkie streszczenie „Granica” - streszczenie szczegółowe z testem	„Granica” - czas i miejsce akcji „Granica” - plan wydarzeń Droga kariery Zenona Ziembiewicza „Granica” - interpretacja i wieloznaczność tytułu „Granica” - informacje wstępne Kariera Zenona Ziembiewicza Romans Zenona z Justyną w „Granicy” Życiorys i twórczość Nałkowskiej Cechy powieści Nałkowskiej „Granica” Miłość Zenona i Elżbiety w „Granicy” Filozofia w „Granicy” - „Jakimi ludźmi jesteśmy naprawdę? Czy takimi, jakimi nas widzą inni, czy też takimi, za jakich sami się uważamy?” Problem moralności w „Granicy” Obraz społeczeństwa w „Granicy” Obrona i oskarżenie Ziembiewicza Kariera i władza w „Granicy” Geneza „Granicy” Nałkowskiej Granice w powieści Znaczenie kamienicy Kolichowskiej Granica psychologiczna w powieści Nałkowskiej - „Musi coś przecież istnieć, jakaś granica, za którą nie wolno przejść, za którą przestaje się być sobą” Granica filozoficzna w powieści Nałkowskiej – „jesteśmy takimi, jakimi nas widzą inni, czy też takimi, za jakich sami się uważamy?” Granica jako bariera społeczna w powieści Nałkowskiej Granice moralne w powieści Nałkowskiej - względność dobra i zła Miłość Elżbiety do Awaczewicza w „Granicy” Zofia Nałkowska - biogram Wymowa filozoficzna „Granicy” Ostatnie lata życia Cecylii Kolichowskiej Losy Jasi Gołąbskiej w „Granicy” Schemat boleborzański w „Granicy” Najważniejsze cytaty z „Granicy” Powieść brukowa czy arcydzieło polskiej literatury – „Granica” Nałkowskiej Bibliografia
Bohaterowie
Zenon Ziembiewicz - charakterystyka Justyna Bogutówna - charakterystyka Elżbieta Biecka (później Ziembiewicz) - charakterystyka Cecylia Kolichowska (z domu Biecka) - charakterystyka Karol Wąbrowski - charakterystyka Joanna z Niemierów Ziembiewicz - charakterystyka Walerian Ziembiewicz - charakterystyka Pozostali bohaterowie „Granicy”

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies