Cecylia nie była w stanie poruszać się bez dwóch lasek. Słuchała starej przyjaciółki ze złością. Nie wykazywała zrozumienia dla Posztraskiego. Od kiedy mieszkali w kamienicy, nie zarobił uczciwie ani grosza. Wszyscy naśmiewali się i kpili z niego. Kolichowska zapytała, do czego Maurycego doprowadziła dobroć wobec drugiego człowieka, którą tak wychwalała Łucja. Dodała, że to właśnie Posztraska powinna wykazać się rozsądkiem. Zadbać o przyszłość, kiedy mieli jeszcze pieniądze.

Posztraska nie chciała robić piekła mężowi. Uważała, że cierpi, czując się winnym ich nędzy. Według niej nie miał pracy, ponieważ okazał się człowiekiem nieprzekupnym. Kolichowska ostatecznie straciła cierpliwość. Pożegnała się z Łucją. Pani Cecylia chciała być sama. Myślała wciąż o słowach Łucji i jej sytuacji z mężem. Przypomniała sobie o Elżbiecie. Ta zawsze broniła Posztraskiej.

Ponownie zaczęła myśleć o mieszkańcach swojej kamienicy. Elżbieta zawsze była rzeczniczką lokatorów, a odkąd przejęła obowiązki Kolichowskiej, trwała między nimi nieustająca walka, by wszystko zostało takim, jakim było za czasów lepszego zdrowia Cecylii. W dodatku pojawił się Awaczewicz. Zdawał się być domownikiem. Mężczyzna spędzał w jej domu wiele godzin. Zabierał Elżbietę na wycieczki za miasto. Kolichowska jednakże nie potrafiła go polubić.

Latem wróciła ze Szwajcarii Elżbieta. Kolichowska z trudem ukrywała swoją radość. Wyczuła, że dziewczyna nie doszła do porozumienia z matką. Nadal będzie mieszkała w kamienicy. Okazało się, że matka Elżbiety, Romana Niewieska, przyjechała do Vevey bez męża. Ponownie z kimś się spotykała.

Natychmiast po przyjeździe Elżbiety, w domu Kolichowskiej na nowo pojawił się Awaczewicz. Myśl, że mógłby poślubić jej bratanicę była dla niej niemiła. Wiedziała, że Awaczewicz nie żyje od dawna z żoną. Nie ma jeszcze rozwodu. Rzekomo stara się o niego od dwóch lat. Natomiast Elżbieta twierdziła, że nie myśli, by mogła zostać jego żoną.

Awaczewicz przesadnie dbał o swoją więdnącą urodę. Był rozpieszczany przez kobiety. Zajmował dość niskie stanowisko. Starał się żyć jak ktoś, komu doskonale się wiedzie. Odszedł z wojska czymś urażony. Kolichowska obawiała się, że mężczyzna w końcu osiągnie cel i ożeni się z Elżbietą. Dziewczyna nie lubiła wychodzić z domu. Rzadko widywała innych mężczyzn.

Podczas drugiej wizyty Zenona Ziembiewicza, pani Cecylia zjawiła się na podwieczorku. Pamiętała Zenona jako pracowitego i poważnego ucznia. Czuła do niego żal, że nie jest jej synem. Karol był tak daleko. On blisko. Nie ufała mu, lecz godziła się na jego wizyty. Była świadoma jego bliskiego wyjazdu. Za granicą przestawał być zagrożeniem. Nie mógł odebrać jej Elżbiety.

Zenon przez krótki okres zjawiał się w domu Kolichowskiej codziennie. Opowiedział Elżbiecie o Adeli. Szczerze, lecz pomijając pewne okoliczności. W pewien sposób idealizował kochankę. Wychwalał jej urodę i inteligencję. Wcześniej ich nie dostrzegał. Elżbieta była pełna przekory i stawała po stronie Adeli. Zapytała, czy była inna kobieta, o której istnienie Adela go podejrzewała. Kiedy odpowiedział, że tak, Elżbieta spochmurniała. Zenon próbował wytłumaczyć, że przecież był wolny.

Biecka opowiedziała mu o swoim wyobrażeniu. Widywała siebie z rodzicami w małym pokoju. Wiedziała, że nie mogło to być realne wspomnienie. Była jeszcze dzieckiem, kiedy zamieszkała w domu ciotki Kolichowskiej. Ta scenka stała się dla niej symbolem szczęścia. Straciło ono sens po śmierci ojca. Zenon starał się przypomnieć, czasy szczęśliwego dzieciństwa. Wspomniał czasy, kiedy mieszkali w Witkowie. Bał się każdej nocy. Ukojeniem była dla niego myśl, że ma ojca. Ten niczego się nie boi i zawsze przyjdzie z pomocą.

Okazało się, że między Awaczewiczem a Biecką nie ma żadnego emocjonalnego porozumienia. Łączy ich coś w rodzaju nawyku. Trwa to od kilku lat. Kobieta powiedziała, że nie kocha go. Mężczyzna opowiada jej o innych kobietach, w których się kocha lub od których się opędza. Zenon poczuł, że Elżbieta nie jest z nim szczera. Na swój sposób się mu wymyka. W gniewie pomyślał, że jest taka, jak wszystkie . Zarzucił jej kłamstwo. Biecka przyznała, że Awaczewicz jest jej pierwszą miłością.

Zenon zrozumiał, że miało to miejsce w okresie, kiedy przychodził, by pomagać jej w nauce. Poczuł upokorzenie i odrazę do Elżbiety. Postanowił się z nią pożegnać. Zapytała go, czy to zazdrość. Usłyszała, że nigdy nie kochał innej kobiety, oprócz niej. Biecka wyciągnęła ręce, jakby go chciała powstrzymać. Tym gestem zmieniła jego decyzję o wyjściu. Zaczął ją całować.

Tego samego dnia opowiedział jej o Justynie. O tym, że uległ nudzie i depresji. Wynikały z pobytu w Boleborzy. Uznał, że jego krótki, letni romans to czas ostatecznie zamknięty. Siedział u stóp Elżbiety. Trzymał głowę na jej kolanach. Wyobrażał to sobie, kiedy zjawiał się w salonie Kolichowskiej przed laty.
Zapytała go, czy to jest zerwanie. Odparł, że miał zamiar zerwać kontakty, lecz ta wizyta wszystko zmieniła. Musiał rozstać się z Elżbietą na długie miesiące. Dla obojga było to trudnym przeżyciem. Obiecali jednak, że zawsze będą mówili sobie prawdę. Rozłąka nic między nimi nie zmieni. Wiedzieli, że mogą być pewni swoich uczuć.

strona:    1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11    12    13    14    15    16  

Szybki test:

Po śmierci męża Elżbieta zostawiła swojego syna pod opieką teściowej i:
a) wyjechała za granicę
b) trafiła do szpitala dla psychicznie chorych
c) popełniła samobójstwo
d) udała się do Warszawy
Rozwiązanie

Po ślubie Zenon i Elżbieta pojechali do willi Niewieskiej położonej:
a) nad włoskim jeziorem
b) na Krymie
c) nad morzem
d) w górach
Rozwiązanie

Ziembiewicz prowadził lokalną gazetę:
a) „Nawę”
b) „Niwę”
c) „Nike”
d) „Niceę”
Rozwiązanie

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

Streszczenia	Opracowanie
„Granica” - krótkie streszczenie „Granica” - streszczenie szczegółowe z testem	„Granica” - czas i miejsce akcji „Granica” - plan wydarzeń Droga kariery Zenona Ziembiewicza „Granica” - interpretacja i wieloznaczność tytułu „Granica” - informacje wstępne Kariera Zenona Ziembiewicza Romans Zenona z Justyną w „Granicy” Życiorys i twórczość Nałkowskiej Cechy powieści Nałkowskiej „Granica” Miłość Zenona i Elżbiety w „Granicy” Filozofia w „Granicy” - „Jakimi ludźmi jesteśmy naprawdę? Czy takimi, jakimi nas widzą inni, czy też takimi, za jakich sami się uważamy?” Problem moralności w „Granicy” Obraz społeczeństwa w „Granicy” Obrona i oskarżenie Ziembiewicza Kariera i władza w „Granicy” Geneza „Granicy” Nałkowskiej Granice w powieści Znaczenie kamienicy Kolichowskiej Granica psychologiczna w powieści Nałkowskiej - „Musi coś przecież istnieć, jakaś granica, za którą nie wolno przejść, za którą przestaje się być sobą” Granica filozoficzna w powieści Nałkowskiej – „jesteśmy takimi, jakimi nas widzą inni, czy też takimi, za jakich sami się uważamy?” Granica jako bariera społeczna w powieści Nałkowskiej Granice moralne w powieści Nałkowskiej - względność dobra i zła Miłość Elżbiety do Awaczewicza w „Granicy” Zofia Nałkowska - biogram Wymowa filozoficzna „Granicy” Ostatnie lata życia Cecylii Kolichowskiej Losy Jasi Gołąbskiej w „Granicy” Schemat boleborzański w „Granicy” Najważniejsze cytaty z „Granicy” Powieść brukowa czy arcydzieło polskiej literatury – „Granica” Nałkowskiej Bibliografia
Bohaterowie
Zenon Ziembiewicz - charakterystyka Justyna Bogutówna - charakterystyka Elżbieta Biecka (później Ziembiewicz) - charakterystyka Cecylia Kolichowska (z domu Biecka) - charakterystyka Karol Wąbrowski - charakterystyka Joanna z Niemierów Ziembiewicz - charakterystyka Walerian Ziembiewicz - charakterystyka Pozostali bohaterowie „Granicy”

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies