Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Nowele Konopnickiej
W kilka lat po tym, jak w 1877 roku przeprowadziła się do ojca do Warszawy (mieszkała w stolicy do roku 1890), ten zmarł, pozostawiając ją z dziećmi bez opieki: „Zaczęła się dla mnie wytężona praca dawania lekcji, które mi się dosyć opłacały, a wieczory miałam do pisania. I jakeśmy żyli, i jakeśmy wyżyli, aż nas i śmierć, i życie rozproszyły po świecie…”.
Zamieszkała prawdopodobnie w dwupokojowym mieszkaniu na Starym Mieście przy ulicy Piekarskiej (wówczas była to dzielnica warszawskiej nędzy). Choć miała jeszcze małe dzieci, zaczęła pracować. W dzień udzielała korepetycji w zamożnych rodzinach, prowadziła własny dom, cerowała dzieciom ubrania, szyła, gotowała, sprzątała, a w nocy pisała, ucząc się przy tym, by przekazywać ludziom wartościowe wiadomości. W tym właśnie czasie pojawiła się w jej życiu postać, która udzieliła jej i będzie udzielać moralnego wsparcia. Konopnicka odnowiła bowiem starą znajomość ze znaną już w tamtym czasie nowelistką i powieściopisarkę – Orzeszkową. Eliza udzieliła początkującej poetce wsparcia. Listownie podtrzymywała ją na duchu, zachęcała do dalszego pisania, a także szukała dla niej jakiś tłumaczeń, by w ten sposób pomóc jej zarobić na chleb.
Konopnicka brała udział w konspiracyjnych i jawnych akcjach społecznych. Dużo czasu spędzała na łonie natury, unikając hałaśliwej atmosfery domu, który zawsze odwiedzało wielu ludzi. Jej codzienne życie wypełniała żmudna praca na chleb i odzienie, na szkołę oraz edukację dzieci, które były jej pociechą. Z prac badaczy życia i twórczości pisarki dowiadujemy się o cechach charakteryzujących niektóre latorośle autorki „Miłosierdzia gminy”. Zośka od najmłodszych lat była poważna, odpowiedzialna, nad wyraz dorosła. Z kolei Janek miał gorące serce i był ostoją całej skołatanej wieloma trudnościami rodziny. To on w końcu lat osiemdziesiątych opiekował się „kłopotliwym ojcem i szaloną siostra Heleną. Najmłodsza córka pisarki – Lorka – określana jest mianem: „atrakcyjnej, wrażliwej artystki”.
14 lutego 1890 roku czterdziestoośmioletnia Konopnicka zamknęła trzynastoletni okres warszawskiego życia i rozpoczęła prawie dwudziestoletni etap wędrówki po świecie, zwaną przez jej biografów „tułaczymi latami”. Zwiedziła wiele krajów, mając na trasie swych podróży między innymi Włochy (1883), Pragę (1884), Niemcy, Francję, Szwajcarię oraz miejscowości kuracyjne Austrii i Czech. Do kraju wracała okazjonalnie.
W latach 1884-1886 redagowała pismo dla kobiet „Świt”, co stało się początkiem jej współpracy z wydawnictwami, prasą krajową, organizacjami społecznymi trzech zaborów, zrzeszeniami polskimi na obczyźnie, Macierzą Szkolną, komitetami pomocy dla wywłaszczonej ludności Górnego Śląska i Wielkopolski. W 1900 roku zaprzyjaźniła się z artystką i literatką Marią Dulębianką, która miała pracownię w jej dworku w Żarnowcu.
Na 25-lecie pracy pisarskiej (1903) otrzymała w darze narodowym (zakupionym ze składek społeczeństwa) dworek w Żarnowcu koło Krosna na Pogórzu Karpackim. Z okazji tego święta miało miejsce wiele bankietów, przedstawień teatralnych, koncertów ku czci umiłowanej polskiej poetki i pisarki. Wszystkie uroczystości jubileuszowe odbyły się w Galicji, a dokładniej w Krakowie i Lwowie, a nie w stolicy, choć to przecież Warszawa była miejscem powstania najwybitniejszych utworów Konopnickiej (w zaborze rosyjskim nadal działała ostra cenzura). W książce Wiesławy Grocholi Niełatwo być Konopnicką, czytamy opis owego święta: „Ale to było wspaniale, uroczyście, świątecznie, hucznie. Na jubileusz poetka zamówiła sobie nawet dwie nowe suknie (ważny to widać szczegół, skoro powraca kilkakrotnie w jej listach, zajmujących się raczej troskami o garderobę licznych, ciągle czegoś potrzebujących dzieci). W owym tryumfalnym pochodzie przez Kraków przejechała więc „cała w bieli”, umordowana, ale i szczęśliwa, by w jubileuszowej mowie wypalić bez ogródek: „…zdarzało mi się, żem się z ludźmi zrozumieć nie mogła, ale z ludem i duszą ludu rozumiałam się zawsze (…). Ja się wsi nie uczyłam z książek. Ja się z nią urodziłam w duszy…”.
strona: 1 2 3 4
Biografia Marii Konopnickiej
Zamieszkała prawdopodobnie w dwupokojowym mieszkaniu na Starym Mieście przy ulicy Piekarskiej (wówczas była to dzielnica warszawskiej nędzy). Choć miała jeszcze małe dzieci, zaczęła pracować. W dzień udzielała korepetycji w zamożnych rodzinach, prowadziła własny dom, cerowała dzieciom ubrania, szyła, gotowała, sprzątała, a w nocy pisała, ucząc się przy tym, by przekazywać ludziom wartościowe wiadomości. W tym właśnie czasie pojawiła się w jej życiu postać, która udzieliła jej i będzie udzielać moralnego wsparcia. Konopnicka odnowiła bowiem starą znajomość ze znaną już w tamtym czasie nowelistką i powieściopisarkę – Orzeszkową. Eliza udzieliła początkującej poetce wsparcia. Listownie podtrzymywała ją na duchu, zachęcała do dalszego pisania, a także szukała dla niej jakiś tłumaczeń, by w ten sposób pomóc jej zarobić na chleb.
Konopnicka brała udział w konspiracyjnych i jawnych akcjach społecznych. Dużo czasu spędzała na łonie natury, unikając hałaśliwej atmosfery domu, który zawsze odwiedzało wielu ludzi. Jej codzienne życie wypełniała żmudna praca na chleb i odzienie, na szkołę oraz edukację dzieci, które były jej pociechą. Z prac badaczy życia i twórczości pisarki dowiadujemy się o cechach charakteryzujących niektóre latorośle autorki „Miłosierdzia gminy”. Zośka od najmłodszych lat była poważna, odpowiedzialna, nad wyraz dorosła. Z kolei Janek miał gorące serce i był ostoją całej skołatanej wieloma trudnościami rodziny. To on w końcu lat osiemdziesiątych opiekował się „kłopotliwym ojcem i szaloną siostra Heleną. Najmłodsza córka pisarki – Lorka – określana jest mianem: „atrakcyjnej, wrażliwej artystki”.
14 lutego 1890 roku czterdziestoośmioletnia Konopnicka zamknęła trzynastoletni okres warszawskiego życia i rozpoczęła prawie dwudziestoletni etap wędrówki po świecie, zwaną przez jej biografów „tułaczymi latami”. Zwiedziła wiele krajów, mając na trasie swych podróży między innymi Włochy (1883), Pragę (1884), Niemcy, Francję, Szwajcarię oraz miejscowości kuracyjne Austrii i Czech. Do kraju wracała okazjonalnie.
W latach 1884-1886 redagowała pismo dla kobiet „Świt”, co stało się początkiem jej współpracy z wydawnictwami, prasą krajową, organizacjami społecznymi trzech zaborów, zrzeszeniami polskimi na obczyźnie, Macierzą Szkolną, komitetami pomocy dla wywłaszczonej ludności Górnego Śląska i Wielkopolski. W 1900 roku zaprzyjaźniła się z artystką i literatką Marią Dulębianką, która miała pracownię w jej dworku w Żarnowcu.
Na 25-lecie pracy pisarskiej (1903) otrzymała w darze narodowym (zakupionym ze składek społeczeństwa) dworek w Żarnowcu koło Krosna na Pogórzu Karpackim. Z okazji tego święta miało miejsce wiele bankietów, przedstawień teatralnych, koncertów ku czci umiłowanej polskiej poetki i pisarki. Wszystkie uroczystości jubileuszowe odbyły się w Galicji, a dokładniej w Krakowie i Lwowie, a nie w stolicy, choć to przecież Warszawa była miejscem powstania najwybitniejszych utworów Konopnickiej (w zaborze rosyjskim nadal działała ostra cenzura). W książce Wiesławy Grocholi Niełatwo być Konopnicką, czytamy opis owego święta: „Ale to było wspaniale, uroczyście, świątecznie, hucznie. Na jubileusz poetka zamówiła sobie nawet dwie nowe suknie (ważny to widać szczegół, skoro powraca kilkakrotnie w jej listach, zajmujących się raczej troskami o garderobę licznych, ciągle czegoś potrzebujących dzieci). W owym tryumfalnym pochodzie przez Kraków przejechała więc „cała w bieli”, umordowana, ale i szczęśliwa, by w jubileuszowej mowie wypalić bez ogródek: „…zdarzało mi się, żem się z ludźmi zrozumieć nie mogła, ale z ludem i duszą ludu rozumiałam się zawsze (…). Ja się wsi nie uczyłam z książek. Ja się z nią urodziłam w duszy…”.
strona: 1 2 3 4
Szybki test:
Poetka zmarła:a) w Warszawie
b) w Krośnie
c) w Genewie
d) we Lwowie
Rozwiązanie
„Tułacze lata” zaczęła Konopnicka w roku:
a) 1890
b) 1895
c) 1880
d) 1885
Rozwiązanie
Dzieciństwo i młodość spędziła Konopnicka w:
a) Lublinie
b) Białymstoku
c) Kaliszu
d) Warszawie
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies