Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Nowele Konopnickiej
Choć za dnia intrygował ich brak mebli czy należnego jedzenia, to w nocy okazywali się zwykłymi, małymi dziećmi, które marzną, gdy nie mają przykrycia, gdy z ust wydobywa się im para, cierpią, gdy są głodne. Najdotkliwiej przeżywają utratę ukochanej szkapy – obiektu zazdrości kolegów z podwórka i najlepszego kompana do zabawy. Choć w tym samym czasie umiera im matka, to jednak chłopcy starają się tego nie dostrzegać, uwypuklając tym samym niedojrzałość. Tak jak nie wyobrażali sobie życia bez zwierzęcia, tak nie zastanawiali się nad tym, jak ich życie zmieni się po śmierci Anny. Najważniejsze było, że podczas pogrzebu mogli ponownie poswawolić ze ślepym i kulawym koniem. Brak poruszenia na wieść o śmierci matki nie oznaczał, że chłopcy nie byli z nią związani czy jej nie kochali. Być może dużo dni upłynęło, nim zdali sobie sprawę, że stracili kogoś najważniejszego w życiu. Ale omawiana nowela nie mówi nam już o tym…
Rodzina Mostowiaków jest wzorem do naśladowania. Godna podziwu duma i miłość rodziców i więzi łączące braci mimo nędzy, głodu i ciągłej walki ze śmiercią zainspirowały Konopnicką do napisania przejmującej historii o zmaganiu się człowieka z cierpieniem i bohaterstwie jednostki w obliczu nadchodzącej śmierci.
strona: 1 2
Charakterystyka rodziny Mostowiaków
Rodzina Mostowiaków jest wzorem do naśladowania. Godna podziwu duma i miłość rodziców i więzi łączące braci mimo nędzy, głodu i ciągłej walki ze śmiercią zainspirowały Konopnicką do napisania przejmującej historii o zmaganiu się człowieka z cierpieniem i bohaterstwie jednostki w obliczu nadchodzącej śmierci.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies