Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Nowele Konopnickiej

„Miłosierdzie gminy” – streszczenie noweli

Zdziwił się, gdy ujrzał syna. W pierwszej chwili pomyślał, że nie chciałby, by go licytował, lecz już po chwili zmienił zdanie. Choć wiedział, że latorośli było ciężko - miał przecież na utrzymaniu żonę, dzieci - to pieniądze, które gmina zapłaciłaby mu za ojca, bardzo by się mu przydały.

Woźny kazał staruszkowi stanąć na wyznaczonym miejscu. Radca ogłosił koniec prezentacji kandydata. Zaczęła się licytacja. Powroźnik Sprungli podał cenę, za którą zabrałby staruszka do siebie. Było to dwieście franków. Radca odparł, że nie zapłaci tak wysokiej ceny.

Padały coraz niższe ceny. Nawet syn licytował ojca za sto sześćdziesiąt franków. Nie zdziwiło to nikogo. W wielu domach tak robiono. Przyjmowano pod swój dach krewnych na dożywocie, za których otrzymywano jeszcze pieniądze. T�di Mayer obniżył cenę do stu czterdziestu pięciu franków sugerując, że skoro w licytacji uczestniczył syn, to niech weźmie rodzica do siebie za darmo. Ten jednak zrezygnował i wycofał się. Opuścił salę trzymając swego syna (wnuczka staruszka) na ręku. Choć chłopiec wołał rozpoznanego dziadka, nie zmieniło to nic. Dla syna oferowana suma była za mała, by utrzymać rodzica.

Mayer wycofał się także. Zrobił to po upewnieniu, że sto czterdzieści pięć franków nie obejmowało kubraka i chustki Kuntza. W wyniku tego prawda wyszła na jaw. Ludzie dowiedzieli się, że odzienie było pożyczone. Wściekły radca krzyczał, by staruszek zdjął ubranie. Po chwili Wunderli został w łachmanach. Stal zawstydzony, że zawiódł gminę, że nie potrafił się tanio sprzedać. Wszyscy z niego szydzili: „Kapuściana... ośla... barania głowa!”. W tej kompromitujące sytuacji T�di podbił cenę do dwustu franków, na co Storch się nie zgodził, ponieważ gmina musiała liczyć się z wydatkami.

Do sali wkroczył Probst – miejscowy mleczarz (właściciel pięknej obory). Był tęgim, silnym mężczyzną, obdarzonym ponurym i zuchwałym spojrzeniem. Podszedł do barierki i przeprosił radcę za spóźnienie, usprawiedliwiając się tym, iż musiał sam rozwieść mleko, ponieważ jego parobek się rozchorował.

Kuntz wystraszył się widokiem mleczarza. Wiedział, że poprzedni człowiek, którego wziął z gminy, po trzech miesiącach ciężkiej pracy (jako zaprzęg w mleczarskim wozie, który trzy razy dziennie jeździł po gminie) zmarł. Pamiętał poobcierane od szelek ramiona starego kolegi. Wszyscy w gminie wiedzieli, że Probst licytuje już od siedmiu lat, biorąc do siebie najtańszych robotników, ponieważ nie ponosił na nich żadnych kosztów. Pieniądze gminne zachowywał oczywiście dla siebie.

W końcu podał cenę – sto dwadzieścia pięć franków, czym niewymownie uszczęśliwił radcę.
Na koniec woźny stuknął laską trzy razy. „W chwilę potem Kuntz Wunderli stoi u dyszla mleczarskiego wózka, trzęsąc swą nędzną, starą, siwą głową i usiłując drżącymi rękami przełożyć przez siebie parcianą szleję. Z drugiej strony dyszla rzuca się w podskokach silny kudłaty pies w takiejże uprzęży, ujadając głośno, donośnie”.

strona: 1 2

„Miłosierdzie gminy” – streszczenie noweli

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: