Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Nowele Orzeszkowej
Z czasem pannę Lipską powtórnie odwiedzają dzieci, domagając się kształcenia. Dziewczyna ponownie rozpoczyna tajemne lekcje, wprowadza podopiecznych w arkana wiedzy. Mieczysław początkowo oponuje, ale jest bezsilny wobec dziecięcej pasji nauki. Staje się cichym „wspólnikiem” Joanny. Tajne komplety odbywają się od tej pory dużo ciszej, by nikt o nich szybko się nie dowiedział.
Bohaterkę fascynuje młody doktor Adam, skrycie się w nim podkochuje. „Jednak w jej sercu struna jakaś uparła się drzeć przy każdym jego spotkaniu i śpiewać jej o nim w godzinach ciszy.” Jej uczucie nigdy się nie spełni. Obiekt westchnień Joanny należy do zupełnie innego świata. To sfera ludzi zamożnych. Doktor zresztą wydaje się być bardziej zainteresowany damami ze swego kręgu. Dziewczyna darzy go szacunkiem, ponieważ lekarz był niegdyś przyjacielem profesora Lipskiego. Wtedy to wielokrotnie gościł w ich domu, okazując młodej dziewczynie sympatię i zainteresowanie. Doktor pojawia się na procesie Joanny, lecz jest obecny jako bierny obserwator. Nie stara się pomóc córce zmarłego kolegi.
Bohaterka wykreowana przez Orzeszkową realizuje pozytywistyczny postulat „pracy u podstaw” – kształcenia najbiedniejszych, krzewienia oświaty tam, gdzie nie docierała, w czasach, gdy nauczanie języka polskiego i w tym języku było niezwykle trudne i ocierało się o granicę prawa. Portret Joanny Lipskiej to wizerunek ówczesnych pedagogów – ludzi zaangażowanych w ideę edukacji, skłonnych realizować swoją misję pod groźbą kar. Nauczanie było w czasach zaborów formą apostolstwa, nowela Orzeszkowej miała o tym posłannictwie przypominać. Chodziło przecież o zagrożony byt narodu polskiego, o świadomość narodową, godność i tożsamość.
Przykład rodziny Lipskich to przypadki losów rodzin i jednostek żyjących pod presją rządów obcych mocarstw (Rosji). To także odbicie panujących wówczas zasad i konwenansów społecznych, pośród których miłość do osoby o innym statusie społecznym stawała się niemożliwa i absurdalna.
strona: 1 2
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Charakterystyka Joanny Lipskiej
Autor: Ewa PetniakZ czasem pannę Lipską powtórnie odwiedzają dzieci, domagając się kształcenia. Dziewczyna ponownie rozpoczyna tajemne lekcje, wprowadza podopiecznych w arkana wiedzy. Mieczysław początkowo oponuje, ale jest bezsilny wobec dziecięcej pasji nauki. Staje się cichym „wspólnikiem” Joanny. Tajne komplety odbywają się od tej pory dużo ciszej, by nikt o nich szybko się nie dowiedział.
Bohaterkę fascynuje młody doktor Adam, skrycie się w nim podkochuje. „Jednak w jej sercu struna jakaś uparła się drzeć przy każdym jego spotkaniu i śpiewać jej o nim w godzinach ciszy.” Jej uczucie nigdy się nie spełni. Obiekt westchnień Joanny należy do zupełnie innego świata. To sfera ludzi zamożnych. Doktor zresztą wydaje się być bardziej zainteresowany damami ze swego kręgu. Dziewczyna darzy go szacunkiem, ponieważ lekarz był niegdyś przyjacielem profesora Lipskiego. Wtedy to wielokrotnie gościł w ich domu, okazując młodej dziewczynie sympatię i zainteresowanie. Doktor pojawia się na procesie Joanny, lecz jest obecny jako bierny obserwator. Nie stara się pomóc córce zmarłego kolegi.
Bohaterka wykreowana przez Orzeszkową realizuje pozytywistyczny postulat „pracy u podstaw” – kształcenia najbiedniejszych, krzewienia oświaty tam, gdzie nie docierała, w czasach, gdy nauczanie języka polskiego i w tym języku było niezwykle trudne i ocierało się o granicę prawa. Portret Joanny Lipskiej to wizerunek ówczesnych pedagogów – ludzi zaangażowanych w ideę edukacji, skłonnych realizować swoją misję pod groźbą kar. Nauczanie było w czasach zaborów formą apostolstwa, nowela Orzeszkowej miała o tym posłannictwie przypominać. Chodziło przecież o zagrożony byt narodu polskiego, o świadomość narodową, godność i tożsamość.
Przykład rodziny Lipskich to przypadki losów rodzin i jednostek żyjących pod presją rządów obcych mocarstw (Rosji). To także odbicie panujących wówczas zasad i konwenansów społecznych, pośród których miłość do osoby o innym statusie społecznym stawała się niemożliwa i absurdalna.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies