Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Nowele Orzeszkowej
Romuald Traugutt – (1826 – 1864), syn Ludwiki Błockiej i Alojzego Traugutta. Znaczący wpływ na jego wychowanie wywarła babka – Justyna Błocka, wpajając mu wartości patriotyczne. Traugutt nie chciał się zbytnio angażować w działalność polityczną, wiązano go, ze względu na wyznawane poglądy, które uznawano za zbyt konserwatywne ze stronnictwem białych. Biali domagali się zniesienia pańszczyzny i uwłaszczenia chłopów, ale z obawy represji nie opowiadali się za wybuchem powstania. Przyłączył się do powstania na Litwie w kwietniu 1863 roku i objął dowództwo nad oddziałem kobryńskim. Stoczył kilka bitew, ale ostatnia – pod Kołodnem (13 lipca 1863) zakończyła się klęską.
Latem 1863 roku przebywał w majątku Orzeszkowej. Pisarka, ukrywając dowódcę, przewiozła go swoją karetą do granic Królestwa Polskiego. Dzięki poparciu stronnictwa białych został ostatnim dyktatorem powstania, objął władzę w październiku 1863 roku (po swoich poprzednikach: Ludwiku Mierosławskim i Marianie Langiewiczu). Tajono jego przywództwo, występował pod pseudonimem Michał Czarnecki. Sytuacja powstańców nie była wówczas łatwa, wiele oddziałów rozbito, przewaga Rosjan była znacząca. Pragnął zaangażować chłopów w powstanie, wydając stosowne dekrety mające przyspieszyć rozwiązanie kwestii uwłaszczenia, uprzedziły go władze carskie, podejmując ostateczną decyzję o uwłaszczeniu w marcu 1864 roku. To skutecznie „odwróciło” uwagę chłopstwa od narodowego buntu.
Wódz jednak zamierzał dalej je podtrzymywać, próbował uzyskać pomoc militarną i finansową z zagranicy. Na próżno. Traugutta aresztowano nocą z 10 na 11 kwietnia 1864 roku, więziono na Pawiaku, usiłując wydobyć zeznania dotyczące dowództwa powstania. Nie wydał nikogo, przyznał się do dyktatury. 19 lipca 1864 roku zapadł wyrok o skazaniu go na śmierć, 5 sierpnia został stracony. Powieszono go w obecności wielotysięcznego tłumu śpiewającego pieśń „Święty Boże”.
Po śmierci wodza narodził się kult jego osoby, porównywano Traugutta do umęczonego Chrystusa, ksiądz Józef Jarzębowski (biograf) wystąpił z propozycją beatyfikacji. Traktowano uśmierconego bohatera jako swoistą legendę, symbol ofiary za ojczyznę – męczennika sprawy narodowej. Jego postać została uwieczniona na kartach literatury i historii. Pisali o nim między innymi: Stanisław Koźmian, Walery Przyborowski.
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Romuald Traugutt jako bohater narodowy i czołowa postać noweli „Gloria victis” – szkic historyczny
Autor: Ewa PetniakRomuald Traugutt – (1826 – 1864), syn Ludwiki Błockiej i Alojzego Traugutta. Znaczący wpływ na jego wychowanie wywarła babka – Justyna Błocka, wpajając mu wartości patriotyczne. Traugutt nie chciał się zbytnio angażować w działalność polityczną, wiązano go, ze względu na wyznawane poglądy, które uznawano za zbyt konserwatywne ze stronnictwem białych. Biali domagali się zniesienia pańszczyzny i uwłaszczenia chłopów, ale z obawy represji nie opowiadali się za wybuchem powstania. Przyłączył się do powstania na Litwie w kwietniu 1863 roku i objął dowództwo nad oddziałem kobryńskim. Stoczył kilka bitew, ale ostatnia – pod Kołodnem (13 lipca 1863) zakończyła się klęską.
Latem 1863 roku przebywał w majątku Orzeszkowej. Pisarka, ukrywając dowódcę, przewiozła go swoją karetą do granic Królestwa Polskiego. Dzięki poparciu stronnictwa białych został ostatnim dyktatorem powstania, objął władzę w październiku 1863 roku (po swoich poprzednikach: Ludwiku Mierosławskim i Marianie Langiewiczu). Tajono jego przywództwo, występował pod pseudonimem Michał Czarnecki. Sytuacja powstańców nie była wówczas łatwa, wiele oddziałów rozbito, przewaga Rosjan była znacząca. Pragnął zaangażować chłopów w powstanie, wydając stosowne dekrety mające przyspieszyć rozwiązanie kwestii uwłaszczenia, uprzedziły go władze carskie, podejmując ostateczną decyzję o uwłaszczeniu w marcu 1864 roku. To skutecznie „odwróciło” uwagę chłopstwa od narodowego buntu.
Wódz jednak zamierzał dalej je podtrzymywać, próbował uzyskać pomoc militarną i finansową z zagranicy. Na próżno. Traugutta aresztowano nocą z 10 na 11 kwietnia 1864 roku, więziono na Pawiaku, usiłując wydobyć zeznania dotyczące dowództwa powstania. Nie wydał nikogo, przyznał się do dyktatury. 19 lipca 1864 roku zapadł wyrok o skazaniu go na śmierć, 5 sierpnia został stracony. Powieszono go w obecności wielotysięcznego tłumu śpiewającego pieśń „Święty Boże”.
Po śmierci wodza narodził się kult jego osoby, porównywano Traugutta do umęczonego Chrystusa, ksiądz Józef Jarzębowski (biograf) wystąpił z propozycją beatyfikacji. Traktowano uśmierconego bohatera jako swoistą legendę, symbol ofiary za ojczyznę – męczennika sprawy narodowej. Jego postać została uwieczniona na kartach literatury i historii. Pisali o nim między innymi: Stanisław Koźmian, Walery Przyborowski.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies