Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Dziady
Mickiewicz pisanie „Dziadów” rozpoczął w Kownie na przełomie 1820 i 1821 r., a ukończył w 1823 roku. Przeniósł się tam w 1819 roku z Wilna by pracować w szkole. W ten sposób spłacał stypendium, które umożliwiło mu studia na Uniwersytecie Wileńskim. „Dziady” cz. II zostały wydane w II tomie „Poezji” w 1823 roku jaki „Dziady. Poema”.
„Dziady” część II wraz z częścią IV nazywane są „Dziadami wileńsko-kowieńskimi”. Określenie pochodzi od nazw miast, w których powstawały – Wilna i Kowna. Utwór nawiązuje do wydanych rok wcześniej „Ballad i romansów”.
Opisuje dobrze znany na terenach białoruskich i litewskich (Kresy) ludowy obrzęd dziadów. Zwany był także „ucztą kozła” lub „paminkami”, czyli „wspominaniem”. Obrzęd ten poświęcony był zmarłym.
W założeniu „Dziady” cz. II miały być obrzędowym widowiskiem scenicznym zbliżonym do oratorium.
Partner serwisu:
kontakt | polityka cookies
Geneza II cz. „Dziadów”
Autor: Jakub RudnickiMickiewicz pisanie „Dziadów” rozpoczął w Kownie na przełomie 1820 i 1821 r., a ukończył w 1823 roku. Przeniósł się tam w 1819 roku z Wilna by pracować w szkole. W ten sposób spłacał stypendium, które umożliwiło mu studia na Uniwersytecie Wileńskim. „Dziady” cz. II zostały wydane w II tomie „Poezji” w 1823 roku jaki „Dziady. Poema”.
„Dziady” część II wraz z częścią IV nazywane są „Dziadami wileńsko-kowieńskimi”. Określenie pochodzi od nazw miast, w których powstawały – Wilna i Kowna. Utwór nawiązuje do wydanych rok wcześniej „Ballad i romansów”.
Opisuje dobrze znany na terenach białoruskich i litewskich (Kresy) ludowy obrzęd dziadów. Zwany był także „ucztą kozła” lub „paminkami”, czyli „wspominaniem”. Obrzęd ten poświęcony był zmarłym.
W założeniu „Dziady” cz. II miały być obrzędowym widowiskiem scenicznym zbliżonym do oratorium.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies