Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Dziady
- bunt Konrada wynika z niezgody na cierpienie Polaków w zaborze rosyjskim,
- Konrad pragnie uzyskać od Boga „rząd dusz”, a następnie tak rządzić światem, by ludziom dać szczęście, a swemu narodowi wolność,
- uosabia ideę poety – duchowego przywódcy narodu,
- głównego bohatera poznajemy w „Prologu”, gdy jako Więzień zastanawia się nad sprawami egzystencjalnymi, neguje wartość mądrości, uważa, że tajemnice świata lepiej zgłębi poeta obdarzony nadludzka wyobraźnią, wspomina, że boski ład mu nie odpowiada, ma zostać zwolniony z więzienia i skazany na wygnanie, boi się, że pozostanie niezrozumiany („Ja śpiewak – i nikt z mojej pieśni nie zrozumie […] Żywy, zostanę dla mej ojczyzny umarły”,/i>)
- w celi więziennej dokonuje się przemiana romantycznego kochanka Gustawa w bojownika o sprawę narodu – Konrada (inskrypcja),
- Konrad pozornie nie uczestniczy w rozmowach więźniów, narastają w nim emocje zakończone pieśnią walki i zemsty, wbrew etyce chrześcijańskiej i wierze w boska sprawiedliwość bohater namawia rodaków do krwawej zemsty („Z Bogiem, a choćby mimo Boga”),
- podczas jej wykonywania wznosi się, przyszłe losy świata mają mu zostać objawione, jednak na przeszkodzie staje „kruk olbrzymi”, z którym stacza walkę, pieśń się urywa,
- Konrad jako bohater romantyczny jest samotny – sam staje, by rzucić wyzwanie Bogu w imieniu milionów ludzi cierpiących na ziemi,
- bohater nie działa w imię własnych ambicji, chce przynieść wolność umęczonemu narodowi polskiemu, jest egocentryczny, zapatrzony w siebie, jednak dąży z całych sił do uszczęśliwienia innych,
- tak jak mityczny Prometeusz, który dla dobra ludzkości porwał się na czyn sprzeczny z wolą Zeusa, tak i Konrad sprzeciwia się Bogu w imię dobra ludzkości,
- jest postacią tragiczną, ponieważ, mimo ze jest postacią wybitną i ponadprzeciętną, nie osiąga zamierzonego celu.
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Konrad jako romantyczny Prometeusz (bunt prometejski)
- bunt Konrada wynika z niezgody na cierpienie Polaków w zaborze rosyjskim,
- Konrad pragnie uzyskać od Boga „rząd dusz”, a następnie tak rządzić światem, by ludziom dać szczęście, a swemu narodowi wolność,
- uosabia ideę poety – duchowego przywódcy narodu,
- głównego bohatera poznajemy w „Prologu”, gdy jako Więzień zastanawia się nad sprawami egzystencjalnymi, neguje wartość mądrości, uważa, że tajemnice świata lepiej zgłębi poeta obdarzony nadludzka wyobraźnią, wspomina, że boski ład mu nie odpowiada, ma zostać zwolniony z więzienia i skazany na wygnanie, boi się, że pozostanie niezrozumiany („Ja śpiewak – i nikt z mojej pieśni nie zrozumie […] Żywy, zostanę dla mej ojczyzny umarły”,/i>)
- w celi więziennej dokonuje się przemiana romantycznego kochanka Gustawa w bojownika o sprawę narodu – Konrada (inskrypcja),
- Konrad pozornie nie uczestniczy w rozmowach więźniów, narastają w nim emocje zakończone pieśnią walki i zemsty, wbrew etyce chrześcijańskiej i wierze w boska sprawiedliwość bohater namawia rodaków do krwawej zemsty („Z Bogiem, a choćby mimo Boga”),
- podczas jej wykonywania wznosi się, przyszłe losy świata mają mu zostać objawione, jednak na przeszkodzie staje „kruk olbrzymi”, z którym stacza walkę, pieśń się urywa,
- Konrad jako bohater romantyczny jest samotny – sam staje, by rzucić wyzwanie Bogu w imieniu milionów ludzi cierpiących na ziemi,
- bohater nie działa w imię własnych ambicji, chce przynieść wolność umęczonemu narodowi polskiemu, jest egocentryczny, zapatrzony w siebie, jednak dąży z całych sił do uszczęśliwienia innych,
- tak jak mityczny Prometeusz, który dla dobra ludzkości porwał się na czyn sprzeczny z wolą Zeusa, tak i Konrad sprzeciwia się Bogu w imię dobra ludzkości,
- jest postacią tragiczną, ponieważ, mimo ze jest postacią wybitną i ponadprzeciętną, nie osiąga zamierzonego celu.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies