Państwo Mickiewiczowie nie należeli do ludzi bogatych. Posłali syna do powiatowej szkoły dominikanów. Chłopiec uczył się dobrze, nie wyróżniając niczym szczególnym na tle klasy.

Autor największej polskiej epopei narodowej powtarzał trzecią i piątą klasę (zapewne z powodu słabego zdrowia). W szkolnym teatrze ze względu na swą drobną posturę grywał postacie kobiece.

Gdy miał jedenaście lat, zaczął pisać wiersze, które – jak wspominał jego młodszy brat Aleksander – nie wyróżniały się niczym szczególnym. Pierwszy ważniejszy utwór ułożył w 1811 roku, po pożarze Nowogródka. W 1812 roku zmarł ojciec Adama, pozostawiając żonę i czterech nieletnich synów, skazanych od tej chwili na życie w jeszcze większym ubóstwie.

W wieku siedemnastu lat Mickiewicz skończył szkołę miejscową i zaczął studia nauk humanistycznych na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, z zamiarem zdobycia zawodu nauczyciela. Utrzymywał się ze stypendium, które po ukończeniu studiów musiał odpracować jako nauczyciel szkoły powiatowej w Kownie (1819 - 1823).

W czasie studiów wpływ na kształtowanie się jego poglądów, charakteru i poetyckiego talentu wywarli zwłaszcza tacy profesorowie, jak filolog klasyczny Ernest Groddeck, historyk i teoretyk literatury Leon Borowski oraz historyk Joachim Lelewel. Zamieszkał u księdza Józefa Mickiewicza (dziekana Wydziału Fizyko-Matematycznego), który opiekował się nim, dbał o odpowiednie lektury, posyłał do teatru. Młody student wyprowadził się od księdza na dwa miesiące przed jego śmiercią, co – jak przypuszczają biografowie – miało być dowodem, że nie czyhał na spadek samotnego kleryka.

W czasach studenckich, tzw. okresie wileńskim, ważnymi hasłami w życiorysie wieszcza są nauka, przyjaźń, miłość i twórczość. Mickiewicz pogłębiał wiedzę na Uniwersytecie, zawiązał pierwsze przyjaźnie z Tomaszem Zanem, Józefem Jeżowskim, Franciszkiem Malewskim, Onufrym Pietraszkiewiczem w Towarzystwo Filomatów (Miłośników Nauki), a następnie Towarzystwie Filaretów (Miłośników Cnoty), tajnych organizacjach, które z czasem przekształciły się w spiskowe organizacje narodowe (był ich współzałożycielem).

Jacek Łukasiewicz – autor monografii poety - tak pisze o grupie „przyjaciół wiedzy”, połączonej wspólnymi ideałami: „Do swych obrzędów ostentacyjnie wprowadzili mleko. Ani też nie nosili (…) futer z sobola i rosomaka… Chcieli być wybrańcami fortuny (…) Czytali mnóstwo i to w paru językach. Po polsku, łacinie, rosyjsku, francusku (…) Potem przyszedł niemiecki i angielski. Wśród lektur literackich wpierw był Wolter (…)”. Literackim wyrazem ówczesnej atmosfery i doświadczeń stała się między innymi Pieśń filaretów (1820), a najogólniejszym programem ideowym Oda do młodości (1820).

W roku 1819 Mickiewicz rozpoczął pracę jako nauczyciel w szkole powiatowej w Kownie, gdzie mieszkał do roku 1823. Przygotowywał lekcje literatury łacińskiej, polskiej wymowy, prawa i historii. Podczas pobytu w Kownie napisał rozprawę, za którą w roku 1822 otrzymał tytuł magistra filozofii.

Brzemiennym w skutkach doświadczeniem młodzieńczym była nieszczęśliwa miłość Adama do Marii z Wereszczaków - hrabiny Wawrzyńcowej Puttkamerowej. Na drodze wspólnego szczęścia stanęło zakochanym zawarte w 1821 roku małżeństwo Puttkamerów. Maria stała się Mickiewiczowskim symbolem romantycznego ideału miłości.

Po wykryciu w roku 1823 organizacji filomackich władze carskie osadziły Mickiewicza w zamienionym na więzienie klasztorze bazylianów w Wilnie (przebywał tam od jesieni 1823 roku do marca 1824), a następnie skazały za udział w tajnych młodzieżowych organizacjach na zesłanie w głąb Rosji.

W latach 1824-1829 przebywał w Petersburgu, Odessie, Moskwie oraz na Krymie. Ten pięcioletni pobyt w Rosji był dla niego czasem owocnym. Odnalazł się wśród kulturalnych literackich elit Moskwy i Petersburga, które chwaliły i doceniały jego talent oraz niepowtarzalne improwizacje. Łukasiewicz pisze: „Szanowano go, podziwiano w najlepszych intelektualnych towarzystwach; był uwielbiany przez kobiety. Ale jednocześnie czuł się jak w więzieniu – przestronnym wprawdzie, nawet wykwintnym, lecz w więzieniu. Stał się poetą europejskim, czuł się swobodny, wiele improwizował, układał podczas przyjęć wiersze, a nawet tragedie. Budził entuzjazm swą sprawnością techniczną”.

W Rosji zetknął się ze środowiskiem przyszłych dekabrystów, poznał też Aleksandra Puszkina, Nikołaja Polewojewa, Piotra Wiaziemskiego. Doświadczenia okresu rosyjskiego zaowocowały kolejno Sonetami (1826), Konradem Wallenrodem (1828), a w dalszej kolejności Dziadami częścią III (Ustęp) i wierszem Do przyjaciół Moskali (1832).

Następnie wieszcz, który dotąd nie opuszczał granic carskiego imperium, prawie dwa lata podróżował po Europie. Odwiedzał kraje i miasta, o których przedtem tylko czytał i słyszał: Berlin (słuchał wykładów Hegla), Drezno, Praga (spotkał się z czeskim poetą Yaclavem Hanką), Karlove Vary (spotkanie z Antonim Odyńcem, towarzyszem dalszej podróży), Weimar (słynna wizyta u Goethego), Bonn (wizyta u Augusta W. Schlegla), Szwajcaria, Wenecja, Florencja, Rzym, Neapol, Sycylia, Genewa (spotkanie z Zygmuntem Krasińskim). Gdy przebywał w Rzymie, w grudniu 1830 roku dotarła do niego wiadomość o wybuchu powstania w Warszawie.

strona:    1    2  

Szybki test:

Mickiewicz w wieku siedemnastu lat zaczął studia nauk humanistycznych na Uniwersytecie:
a) w Kownie
b) w Wilnie
c) w Krakowie
d) we Lwowie
Rozwiązanie

Matka ofiarowała małego Adama Matce Boskiej Ostrobramskiej, po tym, jak:
a) zachorował na zapalenie płuc
b) miał silną gorączkę
c) wypadł z okna
d) złamał nogi
Rozwiązanie

W Weimarze Mickiewicz spotkał się z:
a) Krasińskim
b) Heglem
c) Odyńcem
d) Goethem
Rozwiązanie

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

Dziady cz. I

„Dziady” cz. I - streszczenie szczegółowe

Dziady cz. II

„Dziady” cz. II - krótkie streszczenie Czas i miejsce akcji oraz wątki w „Dziadach cz. II” „Dziady”cz. II - streszczenie szczegółowe Geneza II cz. „Dziadów” Ludowość w „Dziadach cz. II” Wymień opisane w przedmowie fakty dotyczące obrzędu dziadów, które mają odzwierciedlenie w tekście dramatu Adama Mickiewicza Rodzaje duchów w „Dziadach” cz. II „Dziady cz. II” jako synteza dramatu romantycznego i antycznego „Dziady” cz. II - charakterystyka postaci Obrzęd dziadów i jego funkcja w dramacie Prawdy moralne w II cz. „Dziadów” Kompozycja i styl „Dziadów” cz. II Cechy II cz. „Dziadów” jako dramatu romantycznego Przebieg obrzędu „Dziadów” w punktach Najważniejsze problemy II cz. Dziadów” Plan wydarzeń „Dziadów cz. II” Wina, kara i sposób odkupienia w „Dziadach” cz. II Tematyka II cz. „Dziadów” Znaczenie tytułu dramatu „Dziady”? Znaczenie motta w „Dziadach” cz. II Kim była ostatnia zjawa z „Dziadów” Adama Mickiewicza? Charakterystyka pasterki Zosi w „Dziadach” cz. II Motywy w „Dziadach” cz. II Na czym polegał obrzęd „Dziadów”

Dziady cz. III

Czas i miejsce akcji oraz wątki w III cz. „Dziadów” „Dziady” cz. III - streszczenie szczegółowe „Dziady” jako dramat romantyczny „Wielka Improwizacja” - monolog wygłoszony przez Konrada Okoliczności powstania „Dziadów" cz. III Mesjanizm „Dziadów” cz. III Tematyka „Dziadów” cz. III „Polska – Chrystusem narodów” czy „Polska – Winkelriedem narodów” – dwie koncepcje mesjanizmu „Dziady” cz. III jako dramat romantyczny i arcydramat polski Interpretacja Wielkiej Improwizacji Martyrologia narodu polskiego w III cz. „Dziadów” Struktura i konstrukcja świata przedstawionego W III części „Dziadów” Postawa Konrada wobec Boga w „Wielkiej Improwizacji” Historia Rollisona Historia Cichowskiego Interpretacja Małej Improwizacji Obraz społeczeństwa rosyjskiego w III cz. „Dziadów” Obraz społeczeństwa polskiego w III cz. „Dziadów” Motyw Polaków w III cz. „Dziadów” Interpretacja Widzenia Księdza Piotra Widzenie Ewy – interpretacja sceny IV dramatu Sens przemiany głównego bohatera dziadów Gustawa w Konrada Plan wydarzeń III cz. „Dziadów” „Dziady” cz. III - charakterystyka postaci Scharakteryzuj grupę przy stoliku i grupę przy drzwiach ze sceny VII „Salon warszawski” Scharakteryzuj Konrada jako wieszcza Pani Rollison jako przykład matki-Polki „Pieśń zemsty” Konrada Motywy obecne w „Dziadach” cz. III

Dziady cz. IV

Czas i miejsce akcji oraz wątki w IV cz. „Dziadów” „Dziady” cz. IV - streszczenie szczegółowe Konrad jako romantyczny Prometeusz (bunt prometejski) Portret tragicznego kochanka i romantycznego bohatera z IV cz. Dziadów Kompozycja i styl III cz. „Dziadów” Gustaw z IV cz. „Dziadów” jako bohater werterowski Biografia romantycznego kochanka, w IV cz. „Dziadów” „Dziady cz. IV” - charakterystyka postaci „Dziady” cz. IV jako romantyczne studium miłości Spór światopoglądowy – polemika Gustawa – romantyka z Księdzem – racjonalistą Plan wydarzeń IV części „Dziadów”

Inne

Ballada „Upiór” - interpretacja Geneza „Dziadów” Mickiewicza Życiorys Adama Mickiewicza Motywy literackie w „Dziadach” Mickiewicza W jaki sposób Mickiewicz buduje nastrój w „Dziadach” Najważniejsze inscenizacje „Dziadów” Mickiewicz - kalendarium twórczości Życie i twórczość Adama Mickiewicza - kalendarium Opinie wybitnych o Mickiewiczu Najważniejsze cytaty „Dziadów” Czym różni się patriotyzm romantyczny od patriotyzmu współczesnego Bibliografia

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies