Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Dziady
- zerwanie z zasadą trzech jedności – wydarzenia w kilku przestrzeniach, niekiedy zgodne z chronologią, czasem nakładające się na siebie lub nieokreślone, akcja szczątkowa i pourywana, epizodyczna,
- otwarta kompozycja, pozbawiona jednoznacznego zakończenia,
fragmentaryczność akcji - luźne związki przyczynowo-skutkowe pomiędzy scenami,
- synkretyzm rodzajowy i gatunkowy – obok scen dramatycznych fragmenty epickie (opowiadania o Janczewskim, Wasilewskim, Cichowskim) i liryczne (monolog liryczny w scenie II),
- tragizm łączy się z groteska i satyrą,
- obok siebie występuje świat realny i nadprzyrodzony (duchy, motywacja zdarzeń),
- przemiana duchowa typowa dla polskiego bohatera romantycznego (zmiana kochanka kobiety w kochanka ojczyzny),
- kreacja romantycznego bohatera (jednostka wybitna, samotna, buntująca się przeciw światu, wewnętrznie rozdarta, nierozumiana przez innych, zdolna dla poświęceń),
- aura tajemniczości, niepokoju, grozy (cela Konrada, diabły),
- sceny zbiorowe,
- asceniczność dramatu - trudno sztukę przenieść na deski teatru (wystawienie dopiero w 1901 r.),
- złamanie zasady decorum.
Partner serwisu:
kontakt | polityka cookies
„Dziady” jako dramat romantyczny
Autor: Jakub Rudnicki- zerwanie z zasadą trzech jedności – wydarzenia w kilku przestrzeniach, niekiedy zgodne z chronologią, czasem nakładające się na siebie lub nieokreślone, akcja szczątkowa i pourywana, epizodyczna,
- otwarta kompozycja, pozbawiona jednoznacznego zakończenia,
fragmentaryczność akcji - luźne związki przyczynowo-skutkowe pomiędzy scenami,
- synkretyzm rodzajowy i gatunkowy – obok scen dramatycznych fragmenty epickie (opowiadania o Janczewskim, Wasilewskim, Cichowskim) i liryczne (monolog liryczny w scenie II),
- tragizm łączy się z groteska i satyrą,
- obok siebie występuje świat realny i nadprzyrodzony (duchy, motywacja zdarzeń),
- przemiana duchowa typowa dla polskiego bohatera romantycznego (zmiana kochanka kobiety w kochanka ojczyzny),
- kreacja romantycznego bohatera (jednostka wybitna, samotna, buntująca się przeciw światu, wewnętrznie rozdarta, nierozumiana przez innych, zdolna dla poświęceń),
- aura tajemniczości, niepokoju, grozy (cela Konrada, diabły),
- sceny zbiorowe,
- asceniczność dramatu - trudno sztukę przenieść na deski teatru (wystawienie dopiero w 1901 r.),
- złamanie zasady decorum.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies