Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Dziady
Cztery dramaty, składające się na cykl Dziadów, powstały w różnych okresach twórczości Adama Mickiewicza. Każda część wyróżnia się inną problematyką i stanowi odrębną całość.
Filomaci
Miłośnicy nauki – tajne stowarzyszenie studentów i absolwentów Uniwersytetu Wileńskiego, o celach społeczno-patriotycznych i samokształceniowych działające w latach 1817-1823, do momentu, gdy w wyniku śledztwa prowadzonego przez senatora Nikołaja Nowosilcowa wytoczono im proces, a potem zesłano do Rosji. Interesowała ich literatura współczesna jak i dawna. Pragnęli upowszechnić swe zasady i idee, co doprowadziło w 1820 roku do powstania Towarzystwa Filaretów.
Chronologicznie najwcześniej powstały Dziady cz. II, prawdopodobnie w roku 1820. Mickiewicz mieszkał wówczas w Kownie, dokąd został skierowany po ukończeniu studiów, aby objąć posadę nauczyciela (lata 1819 – 1823). Odizolowany od przyjaciół z Towarzystwa Filomatów i Filaretów, poeta rozwijał się twórczo, szukając własnej indywidualnej romantycznej rzeczywistości oraz nowych form poetyckich.
Dziady cz. II kontynuowały założenia tomiku Ballad i romansów, nawiązując do niego poprzez motto z Hamleta Williama Szekspira. Jednocześnie znacznie rozwijały problematykę moralną ballad, rozbudowaną i utrwaloną przez chór powtarzający sekwencje i nauki etyczne w dramacie. Mickiewicz w tej części Dziadów powołał do istnienia wspólnotę żywych i umarłych, złączonych starodawnym zwyczajem. Dziady cz. II to przede wszystkim dramat społeczny, a poeta główny temat zaczerpnął ze słowiańskiego obrzędu ku czci zmarłych przodków.
Mniej więcej w tym samym czasie Mickiewicz napisał Dziady cz. IV, podejmując w dramacie zupełnie inną problematykę. Stworzył dramat miłosny o pasji namiętności, szaleństwie serca i rozpaczy cierpienia. Temat bliski przeżyciom młodego pisarza, który w 1820 roku poznał Marylę Wereszczakównę i odnalazł w niej ideał romantycznej kochanki, „nadludzkiej dziewicy”. Tych dwoje połączyła tak bardzo ważna dla romantyków, wspólnota dusz i zainteresowań, duchowe porozumienie.
W przekonaniu Mickiewicza Maryla była jego istotą bliźniaczą. Wereszczakówna wkrótce została żoną hrabiego Wawrzyńca Puttkamera, a po jej ślubie poeta znalazł się w roli tego „trzeciego”. Tragiczna miłość do Maryli wpłynęła na głęboką wewnętrzną przemianę pisarza, który w biografię głównego bohatera Dziadów cz. IV, Gustawa, wpisał dzieje własnych uczuć. Imię „boskiej Maryli” nosiła utracona ukochana Gustawa. W jego postaci Mickiewicz wykreował cechy nowego tragicznego i romantycznego kochanka, który odnalazł ziemską połowę swej duszy i któremu okrutne prawo świata odebrało ją na zawsze.
Maryla Wereszczakówna
Właściwie Marianna Ewa Wereszczakówna(1799-1863). Adam Mickiewicz poznał ją w 1819 roku w Tuchanowiczach, gdzie znajdowała się siedziba braci Wereszczaków, jako narzeczoną hrabiego Puttkamera. Adresatka wiersza Do M***, upamiętniona w Balladach i Romansach i w IV części Dziadów.
Wiersz Upiór, poprzedzający II część Dziadów, powstał najpóźniej. Badacze twórczości pisarza doszukali się elementów łączących postać tytułowego Upiora z Widmem z II części dramatu. Bohaterowie ci mieli podobną biografię młodzieńca – samobójcy. Prawdopodobnie historię nieszczęśliwego kochanka opowiada Gustaw z Dziadów cz. IV, tajemnicza postać, która dopiero pod koniec utworu okazuje się zjawą. Gustaw jest jednocześnie łącznikiem między II i IV częścią dramatu, które są dziełami o bardzo odległej tematyce.
Dziady cz. II i IV zostały wydane w 1823 roku, w drugim tomie Poezji Mickiewicza. Od okresu życia poety wywodzi się ich inna nazwa – Dziady wileńsko-kowieńskie.
strona: 1 2
Geneza „Dziadów” Mickiewicza
Filomaci
Miłośnicy nauki – tajne stowarzyszenie studentów i absolwentów Uniwersytetu Wileńskiego, o celach społeczno-patriotycznych i samokształceniowych działające w latach 1817-1823, do momentu, gdy w wyniku śledztwa prowadzonego przez senatora Nikołaja Nowosilcowa wytoczono im proces, a potem zesłano do Rosji. Interesowała ich literatura współczesna jak i dawna. Pragnęli upowszechnić swe zasady i idee, co doprowadziło w 1820 roku do powstania Towarzystwa Filaretów.
Chronologicznie najwcześniej powstały Dziady cz. II, prawdopodobnie w roku 1820. Mickiewicz mieszkał wówczas w Kownie, dokąd został skierowany po ukończeniu studiów, aby objąć posadę nauczyciela (lata 1819 – 1823). Odizolowany od przyjaciół z Towarzystwa Filomatów i Filaretów, poeta rozwijał się twórczo, szukając własnej indywidualnej romantycznej rzeczywistości oraz nowych form poetyckich.
Dziady cz. II kontynuowały założenia tomiku Ballad i romansów, nawiązując do niego poprzez motto z Hamleta Williama Szekspira. Jednocześnie znacznie rozwijały problematykę moralną ballad, rozbudowaną i utrwaloną przez chór powtarzający sekwencje i nauki etyczne w dramacie. Mickiewicz w tej części Dziadów powołał do istnienia wspólnotę żywych i umarłych, złączonych starodawnym zwyczajem. Dziady cz. II to przede wszystkim dramat społeczny, a poeta główny temat zaczerpnął ze słowiańskiego obrzędu ku czci zmarłych przodków.
Mniej więcej w tym samym czasie Mickiewicz napisał Dziady cz. IV, podejmując w dramacie zupełnie inną problematykę. Stworzył dramat miłosny o pasji namiętności, szaleństwie serca i rozpaczy cierpienia. Temat bliski przeżyciom młodego pisarza, który w 1820 roku poznał Marylę Wereszczakównę i odnalazł w niej ideał romantycznej kochanki, „nadludzkiej dziewicy”. Tych dwoje połączyła tak bardzo ważna dla romantyków, wspólnota dusz i zainteresowań, duchowe porozumienie.
W przekonaniu Mickiewicza Maryla była jego istotą bliźniaczą. Wereszczakówna wkrótce została żoną hrabiego Wawrzyńca Puttkamera, a po jej ślubie poeta znalazł się w roli tego „trzeciego”. Tragiczna miłość do Maryli wpłynęła na głęboką wewnętrzną przemianę pisarza, który w biografię głównego bohatera Dziadów cz. IV, Gustawa, wpisał dzieje własnych uczuć. Imię „boskiej Maryli” nosiła utracona ukochana Gustawa. W jego postaci Mickiewicz wykreował cechy nowego tragicznego i romantycznego kochanka, który odnalazł ziemską połowę swej duszy i któremu okrutne prawo świata odebrało ją na zawsze.
Maryla Wereszczakówna
Właściwie Marianna Ewa Wereszczakówna(1799-1863). Adam Mickiewicz poznał ją w 1819 roku w Tuchanowiczach, gdzie znajdowała się siedziba braci Wereszczaków, jako narzeczoną hrabiego Puttkamera. Adresatka wiersza Do M***, upamiętniona w Balladach i Romansach i w IV części Dziadów.
Wiersz Upiór, poprzedzający II część Dziadów, powstał najpóźniej. Badacze twórczości pisarza doszukali się elementów łączących postać tytułowego Upiora z Widmem z II części dramatu. Bohaterowie ci mieli podobną biografię młodzieńca – samobójcy. Prawdopodobnie historię nieszczęśliwego kochanka opowiada Gustaw z Dziadów cz. IV, tajemnicza postać, która dopiero pod koniec utworu okazuje się zjawą. Gustaw jest jednocześnie łącznikiem między II i IV częścią dramatu, które są dziełami o bardzo odległej tematyce.
Dziady cz. II i IV zostały wydane w 1823 roku, w drugim tomie Poezji Mickiewicza. Od okresu życia poety wywodzi się ich inna nazwa – Dziady wileńsko-kowieńskie.
strona: 1 2
Szybki test:
„Dziady” cz. II i IV zostały wydane w:a) 1823 roku
b) 1822 roku
c) 1820 roku
d) 1821 roku
Rozwiązanie
Chronologicznie najwcześniej powstały (prawdopodobnie w roku 1820):
a) „Dziady” cz. IV
b) „Dziady” cz. I
c) „Dziady” cz. III
d) „Dziady” cz. II
Rozwiązanie
Ukochana Gustawa to:
a) Karusia
b) Maryla
c) Małgorzata
d) Maria
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies