Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Dziady
Zdecydował się wracać do ojczyzny z zamiarem przyłączenia się do powstania listopadowego. W czerwcu 1831 roku przybył do Paryża, skąd pod przybranym nazwiskiem (Adam Muhl) został skierowany przez Legację Polską do Warszawy. W sierpniu dotarł do Wielkopolski. Zrezygnowawszy z zamiaru przedostania się do Królestwa (widząc zbliżającą się kleskę), wyraził chęć wzięcia udziału w walce zbrojnej o niepodległość.
Do wiosny 1832 roku pozostał w Wielkopolsce. Czas upływał mu na odwiedzinach w ziemiańskich dworach (Skórzewskich w Kopaszewie, Górzeńskich w Śmiełowie, Turnów w Objezierzu i Grabowskich w Łukowe).
W końcu wyjechał do Drezna, czym rozpoczął przymusową wieloletnią emigrację. Przybył do Paryża, gdzie z niewielkimi przerwami spędził resztę tułaczego życia. Wkrótce po przyjeździe nawiązał kontakty z francuskim środowiskiem artystycznym i intelektualnym (rzeźbiarzem Dawidem d`Angers, poetą Hugues Felicite Lamennais, historykiem Charlesem de Montalambertem), spotkał się z poznanym jeszcze w Wilnie Słowackim. Zaczął się aktywnie udzielać w stowarzyszeniach emigracyjnych: Towarzystwie Literackim, Towarzystwie Litewskim i Ziem Ruskich, Towarzystwie Pomocy Naukowej, Komitecie Narodowym Lelewela.
W 1834 trzydziestosześcioletni Adam ożenił się z dwudziestodwuletnią Celiną Szymanowską, z którą miał sześcioro dzieci – córki Marię i Helenę oraz czterech synów: Władysława, Józefa, Aleksandra oraz Jana.
W tym małżeństwie Adam i Celina nie znaleźli szczęścia. Mickiewicz powiedział potem swemu przyjacielowi, Armandowi Levy`emu: „Tajna nauka Izraela w tej sprawie jest taka, że prawdziwym małżeństwem jest to, które łączy połowy pary, przeznaczonej dla siebie przez Opatrzność; ono jedno daje środki dopełnienia naszego powołania na tym padole. Wszystkie inne osłabiają nas”.
W Paryżu poeta nawiązał współpracę z działaczami emigracyjnymi, pisał artykuły i pisma publicystyczne. W latach 1839-1840 był profesorem literatury łacińskiej w Lozannie w Szwajcarii, a w roku 1840 objął katedrę języków słowiańskich w College de France. W roku 1841 Adam związał się z reprezentantem nurtu polskiego mesjanizmu – Andrzejem Towiańskim. W 1844 roku władze francuskie zawiesiły Mickiewicza w czynnościach profesora z powodu politycznej wymowy wykładów oraz propagowania towianizmu. W swoich „wyznawczych” wykładach głosił poglądy jawnie antykatolickie (Wykład IV, będący rozbiorem Biesiady Towiańskiego i rozpoczynający cykl prelekcji wokół osoby i nauki Mistrza): „(…) można je czytać jako traktaty moralne czy dzieło teologiczno-polityczne, charyzmatyczną wykładnię doktryny”.
W roku 1847, po ostrym sporze, w którym guru groził poecie przyszłymi wcieleniami w zwierzęta i skały, będące piekłem, Mickiewicz zerwał stosunki z Towiańskim. W czasie Wiosny Ludów (1848) utworzył we Włoszech legion polski. Po powrocie do Paryża był współzałożycielem i redaktorem pisma "Trybuna Ludów" (Tribune des Peuples), związał się z Towarzystwem Historycznym, brał żywy udział w tworzeniu Biblioteki Paryskiej, działał w Radzie Szkoły Polskiej w Batignolles. Życiorys Adama Mickiewicza
Autor: Karolina MarlgaZdecydował się wracać do ojczyzny z zamiarem przyłączenia się do powstania listopadowego. W czerwcu 1831 roku przybył do Paryża, skąd pod przybranym nazwiskiem (Adam Muhl) został skierowany przez Legację Polską do Warszawy. W sierpniu dotarł do Wielkopolski. Zrezygnowawszy z zamiaru przedostania się do Królestwa (widząc zbliżającą się kleskę), wyraził chęć wzięcia udziału w walce zbrojnej o niepodległość.
Do wiosny 1832 roku pozostał w Wielkopolsce. Czas upływał mu na odwiedzinach w ziemiańskich dworach (Skórzewskich w Kopaszewie, Górzeńskich w Śmiełowie, Turnów w Objezierzu i Grabowskich w Łukowe).
W końcu wyjechał do Drezna, czym rozpoczął przymusową wieloletnią emigrację. Przybył do Paryża, gdzie z niewielkimi przerwami spędził resztę tułaczego życia. Wkrótce po przyjeździe nawiązał kontakty z francuskim środowiskiem artystycznym i intelektualnym (rzeźbiarzem Dawidem d`Angers, poetą Hugues Felicite Lamennais, historykiem Charlesem de Montalambertem), spotkał się z poznanym jeszcze w Wilnie Słowackim. Zaczął się aktywnie udzielać w stowarzyszeniach emigracyjnych: Towarzystwie Literackim, Towarzystwie Litewskim i Ziem Ruskich, Towarzystwie Pomocy Naukowej, Komitecie Narodowym Lelewela.
W 1834 trzydziestosześcioletni Adam ożenił się z dwudziestodwuletnią Celiną Szymanowską, z którą miał sześcioro dzieci – córki Marię i Helenę oraz czterech synów: Władysława, Józefa, Aleksandra oraz Jana.
W tym małżeństwie Adam i Celina nie znaleźli szczęścia. Mickiewicz powiedział potem swemu przyjacielowi, Armandowi Levy`emu: „Tajna nauka Izraela w tej sprawie jest taka, że prawdziwym małżeństwem jest to, które łączy połowy pary, przeznaczonej dla siebie przez Opatrzność; ono jedno daje środki dopełnienia naszego powołania na tym padole. Wszystkie inne osłabiają nas”.
W Paryżu poeta nawiązał współpracę z działaczami emigracyjnymi, pisał artykuły i pisma publicystyczne. W latach 1839-1840 był profesorem literatury łacińskiej w Lozannie w Szwajcarii, a w roku 1840 objął katedrę języków słowiańskich w College de France. W roku 1841 Adam związał się z reprezentantem nurtu polskiego mesjanizmu – Andrzejem Towiańskim. W 1844 roku władze francuskie zawiesiły Mickiewicza w czynnościach profesora z powodu politycznej wymowy wykładów oraz propagowania towianizmu. W swoich „wyznawczych” wykładach głosił poglądy jawnie antykatolickie (Wykład IV, będący rozbiorem Biesiady Towiańskiego i rozpoczynający cykl prelekcji wokół osoby i nauki Mistrza): „(…) można je czytać jako traktaty moralne czy dzieło teologiczno-polityczne, charyzmatyczną wykładnię doktryny”.
Od 1852 pracował w Bibliotece Arsenału, gdzie za niewielką, lecz stałą pensję oraz darmowe mieszkanie pełnił dyżury trzy razy w tygodniu.
Nadzieje polityczne na odzyskanie przez Polskę niepodległości związał z Napoleonem III oraz rozpoczętą w 1854 roku wojną między Francją, Anglią i Rosją (tzw. wojna krymska).
Po śmierci żony Mickiewicz zostawił nieletnie dzieci w Paryżu i we wrześniu 1855 roku wyjechał do Konstantynopola (Istambułu) w Turcji, aby tworzyć oddziały polskie (Legion Polski), a także złożony z Żydów tzw. Legion Żydowski do walki z carską Rosją.
W drugiej dekadzie października rozchorował się w Burgas po zjedzeniu bigosu z tłustą baraniną i nieświeżym salami. Choć chory, postanowił wrócić do Konstantynopola, gdzie rzucił się w wir pracy nad tworzeniem oddziału. Zmarł nagle podczas epidemii cholery, o czym traktuje poniższy fragment z Łukasińskiego: „25 listopada zjadł obiad złożony z kurczęcia czy kaczki i pół butelki wina. W nocy poczuł się gorzej, następnego dnia przed południem jeszcze pił kawę i palił, rozmawiał ze znajomymi. Około południa przyszedł ostry atak, po południu zjawili się lekarze. Choroba wyglądała na „cholerę najgwałtowniejszą”. Mickiewicz nie chciał przyjmować lekarstw, wił się z bólu na łóżku. Przyszedł ksiądz Michał Ławrynowicz z ostatnim namaszczeniem. Przed dziewiątą wieczorem Adam Mickiewicz umarł”.
Jego ciało zostało przewiezione do Paryża i w 1855 pochowane na cmentarzu des Champeaux w Montmorency obok ekshumowanej na Pere Lachaise żony.
Trzydzieści pięć lat późnej, przed zbliżającym się stuleciem urodzin, trumnę sprowadzono na Wawel. Została ustawiona opodal trumien królewskich.
strona: 1 2
Szybki test:
W latach 1824-1829 Mickiewicz przebywał:a) wszystkie odpowiedzi są poprawne
b) w Moskwie
c) w Petersburgu
d) na Krymie
Rozwiązanie
W Weimarze Mickiewicz spotkał się z:
a) Krasińskim
b) Goethem
c) Odyńcem
d) Heglem
Rozwiązanie
Tytuł magistra filozofii otrzymał Mickiewicz w roku:
a) 1822
b) 1824
c) 1820
d) 1818
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies