Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Ferdydurke
Witold Gombrowicz urodził się 4 sierpnia 1904 roku w Małoszycach na Sandomierszczyźnie. Był najmłodszym z czworga dzieci Jana i Antoniny Kotkowskiej. Pochodził z w rodziny ziemiańskiej. Po opuszczeniu dworu w Małoszycach w 1911 r., jego przeniósł się do Warszawy.
W 1927 r. uzyskał tytuł magistra praw na Uniwersytecie Warszawskim. Uczył się również w Paryżu. Szybko porzucił aplikację sędziowską i zajął się literaturą. Pierwsze próby były nieudane. Debiutował w 1933 roku zbiorem opowiadań „Pamiętnik z okresu dojrzewania”. Po raz pierwszy pojawia się problem formy.
W kolejnych latach pisarz publikuje artykuły prasowe. Z miłośnikami i literatami spotyka się w kawiarniach. Sukces i rozgłos przynosi mu powieść „Ferdydurke” w 1937 roku. Przed wybuchem wojny ukazuje się jego dramat: „Iwona, księżniczka Burgunda”.
W 1939 r. na pokładzie transatlantyku Chrobry wypływa do Argentyny. Osiada tam. Żyje z zasiłków, a następnie pracuje jako urzędnik w Buenos Aires. Tłumaczy swoje utwory na hiszpański. Współpracuje z Instytutem Literackim w Paryżu, pisze do „Kultury”. Utrzymuje się ze stypendiów, wykładów filozofii, wydań swoich dzieł i wstawień w wielu krajach.
Po opuszczeniu przez pisarza Polski ukazują się powieści: „Trans-Atlantyk”, „Pornografia”, „Kosmos”, dramaty: „Ślub”, „Operetka”. Za jego najwybitniejsze dzieło uważa się „Dzienniki”.
W 1963 r. opuszcza Argentynę. Udaje się na roczne stypendium do Berlina. Następnie przebywa w Paryżu. Na stałe wraz z żoną Ritą osiada w Vence niedaleko Nicei. Gombrowicz pod koniec życia jest jednym z faworytów do zdobycia Nagrody Nobla z literatury. Umiera w 1969 r. z powodu niewydolności płuc.
Partner serwisu:
kontakt | polityka cookies
Życiorys Witolda Gombrowicza w skrócie
Autor: Jakub RudnickiWitold Gombrowicz urodził się 4 sierpnia 1904 roku w Małoszycach na Sandomierszczyźnie. Był najmłodszym z czworga dzieci Jana i Antoniny Kotkowskiej. Pochodził z w rodziny ziemiańskiej. Po opuszczeniu dworu w Małoszycach w 1911 r., jego przeniósł się do Warszawy.
W 1927 r. uzyskał tytuł magistra praw na Uniwersytecie Warszawskim. Uczył się również w Paryżu. Szybko porzucił aplikację sędziowską i zajął się literaturą. Pierwsze próby były nieudane. Debiutował w 1933 roku zbiorem opowiadań „Pamiętnik z okresu dojrzewania”. Po raz pierwszy pojawia się problem formy.
W kolejnych latach pisarz publikuje artykuły prasowe. Z miłośnikami i literatami spotyka się w kawiarniach. Sukces i rozgłos przynosi mu powieść „Ferdydurke” w 1937 roku. Przed wybuchem wojny ukazuje się jego dramat: „Iwona, księżniczka Burgunda”.
W 1939 r. na pokładzie transatlantyku Chrobry wypływa do Argentyny. Osiada tam. Żyje z zasiłków, a następnie pracuje jako urzędnik w Buenos Aires. Tłumaczy swoje utwory na hiszpański. Współpracuje z Instytutem Literackim w Paryżu, pisze do „Kultury”. Utrzymuje się ze stypendiów, wykładów filozofii, wydań swoich dzieł i wstawień w wielu krajach.
Po opuszczeniu przez pisarza Polski ukazują się powieści: „Trans-Atlantyk”, „Pornografia”, „Kosmos”, dramaty: „Ślub”, „Operetka”. Za jego najwybitniejsze dzieło uważa się „Dzienniki”.
W 1963 r. opuszcza Argentynę. Udaje się na roczne stypendium do Berlina. Następnie przebywa w Paryżu. Na stałe wraz z żoną Ritą osiada w Vence niedaleko Nicei. Gombrowicz pod koniec życia jest jednym z faworytów do zdobycia Nagrody Nobla z literatury. Umiera w 1969 r. z powodu niewydolności płuc.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies