Stara się tam nawiązać stosunki. Przesiaduje w kawiarniach. Walczy z trudnościami finansowymi. Jego źródło utrzymania stanowią zasiłki, pożyczki. Liczy na gest ze strony życzliwych mu ludzi. Początkowo mieszka w wynajętym pokoju. Później przenosi się do tanich hotelików. Często ucieka chyłkiem, nie płacąc za nie. Żyje w coraz bliższych kontaktach ze światem marginesu społecznego.

Przez całe życie ma liczne epizody homoseksualne. W perspektywie całego życia przeważają kobiety. Zwłaszcza prostego pochodzenia, nawet prostytutki . Gdy w Argentynie sięga niemal dna, to właśnie kobiety mu pomagają. Dwadzieścia cztery lata egzystuje głównie dzięki dobroci i życzliwości innych ludzi.

W 1947 r. Gombrowicz podjął pracę sekretarza dyrekcji w Banku Polskim w Buenos Aires. Była dla niego koszmarem, choć dzięki niej mógł się utrzymać. Zrezygnował w 1955 r., kiedy jego utwory były już znane na świecie. Odtąd utrzymywał się ze stypendiów i prywatnych wykładów filozofii. Dochody czerpał również z wydań i wystawień swoich utworów w ponad dwudziestu krajach.

Od 1951 r. współpracował już z Instytutem Literackim w Paryżu, który stał się wydawcą jego utworów. Następnie z miesięcznikiem „Kultura”.

Międzynarodową sławę przyniosły Gombrowiczowi napisane wówczas dramat Ślub i powieść Trans-Atlantyk . Zostały wydane łącznie w Paryżu w 1953 r.

Zaczął się także ukazywać się pisany od 1953 r. Dziennik i kolejne utwory:
- w 1960 r. powieść Pornografia ,
- w 1966 r. kolejna powieść Kosmos ,
- w 1966 r. dramat Operetka wydany wraz z trzecim tomem Dziennika .

Po śmierci autora nakładem Instytutu wyszła edycja Dzieł zebranych .

W 1963 r. – dzięki rozgłosowi, jaki przyniosły pisarzowi jego książki – uzyskuje roczne stypendium Fundacji Forda na pobyt w Berlinie Zachodnim. W 1964 r. przenosi się w do Royaumont pod Paryżem, a następnie do Vence, w okolicach Nicei.

We Francji mieszka już do śmierci. Jego stan zdrowia pogarsza się z każdym rokiem. Jeszcze wówczas pisze, choć coraz mniej. Później już tylko dyktuje.

W 1968 r. poślubia kanadyjską romanistkę Marię Ritę Labrosse. W tym samym roku jest także kandydatem do Nagrody Nobla, której jednak nie otrzymał.

Zmarł w Vence 25 lipca 1969 r. na niewydolność płuc. Po śmierci pisarza Rita Gombrowicz dbała o twórczość męża. Opublikowała m.in. dwie dokumentalne książki Gombrowicz w Argentynie (1984) i Gombrowicz w Europie (1988).

Gombrowicz zaistniał wyraźnie w literaturze światowej w latach 60. Jego utwory przekładano wówczas na wiele języków. Inscenizowano je, komentowano i nagradzano. Pisarz udzielał licznych wywiadów. Najsłynniejszy to rozbudowany do rozmiarów całej książki Rozmowy Gombrowicza z Dominikiem de Roux . W rzeczywistości od początku do końca napisał go sam.

W Polsce w latach PRL dostęp do twórczości pisarza był zdecydowanie ograniczony. W latach 80. liczne były natomiast wydania jego utworów w drugim obiegu (wydania podziemne). Oficjalna i ocenzurowana edycja Dzieł została zapoczątkowana w 1986 roku.

W celu uczczenia setnej rocznicy urodzin pisarza, rok 2004 Sejm RP ogłosił Rokiem Witolda Gombrowicza.

Szybki test:

W 1968 r. Gombrowicz poślubił romanistkę - Marię Ritę Labrosse pochodzącą z:
a) Australii
b) Brazylii
c) Kanady
d) USA
Rozwiązanie

W 1963 r. – dzięki rozgłosowi, jaki przyniosły pisarzowi jego książki – uzyskał roczne stypendium Fundacji Forda na pobyt w:
a) Paryżu
b) Nicei
c) Berlinie
d) Vence
Rozwiązanie

Gombrowicz kiedy przeniósł się z rodzicami do Warszawy miał:
a) siedem lat
b) cztery lata
c) osiem lat
d) dwanaście lat
Rozwiązanie

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

Streszczenia	Opracowanie
„Ferdydurke” – streszczenie szczegółowe „Ferdydurke” – streszczenie w pigułce Lekcja polskiego w „Ferdydurke” Zawiązanie akcji w „Ferdydurke”	„Ferdydurke” – geneza powieści Główne założenia „Ferdydurke” Życiorys Witolda Gombrowicza w skrócie Witold Gombrowicz - biografia Język „Ferdydurke” Charakterystyczne cechy języka „Ferdydurke” Konstrukcja „Ferdydurke” Miejsce akcji „Ferdydurke” Narracja „Ferdydurke” Kompozycja i struktura „Ferdydurke” „Forma” Gombrowicza Przynależność gatunkowa „Ferdydurke” Znaczenie słów „pupa”, „gęba”, „łydka” w „Ferdydurke” Słowa - klucze w „Ferdydurke” Czas akcji „Ferdydurke” Kwestia niedojrzałości w „Ferdydurke” Pojęcie formy na podstawie „Ferdydurke” Gombrowiczowska walka z formą, czyli obnażenie prawdy o człowieku Wielostylowość „Ferdydurke” Forma produktem relacji międzyludzkich, czy relacje międzyludzkie wynikiem formy? Relacje międzyludzkie w „Ferdydurke” Narracja w „Ferdydurke” Groteska w „Ferdydurke” Niedojrzałość w „Ferdydurke” Bolimowo i dworek Hurleckich w „Ferdydurke” Stancja u Młodziaków w „Ferdydurke” Szkoła i uczniowie w „Ferdydurke” Klucz do czytania „Ferdydurke” Walka Józia z formą „Ferdydurke” jako powieść nowoczesna Parodia w „Ferdydurke” Twórczość Witolda Gombrowicza Absurd w „Ferdydurke” O Gombrowiczu powiedzieli Kalendarium życia i twórczości Witolda Gombrowicza - powieściopisarza, dramaturga i eseisty Jaki sens ma zakończenie „Ferdydurke”? Charakterystyka chłopiąt i chłopców w "Ferdydurke" Najważniejsze cytaty z „Ferdydurke” Narracja autora – Gombrowicza w „Ferdydurke” Narracja Józia – głównego bohatera „Ferdydurke” 2004 rok rokiem Gombrowicza Rozbijanie konwencji gatunkowych w „Ferdydurke” Gatunki w „Ferdydurke” Ekranizacje prozy Gombrowicza Cytaty z Gombrowicza Pojęcie absurdu, parodii i ironii Pojęcie groteski Motywy oniryczne w „Ferdydurke” Bibliografia
Bohaterowie
Józio – charakterystyka bohatera Profesor Pimko – charakterystyka Miętus – charakterystyka bohatera Walek - charakterystyka postaci Zuta Młodziakówna - charakterystyka Kopyrda – charakterystyka Syfon – charakterystyka Bladaczka – charakterystyka Hurleccy - charakterystyka Młodziakowie - charakterystyka

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies