Trzecie miejsce to dworek szlachecki Hurleckich w Bolimowie. Fryde pisze: „tradycja ziemiańska, subtelny "pański" obyczaj, stanowi formę-pozór, która daje "państwu" fikcyjną przewagę nad chłopstwem”. Do rozbicia tej sytuacji dochodzi dzięki zbiegowi okoliczności.

Również wnętrza, czyli przestrzenie zamknięte, w których żyją bohaterowie powieści są bardzo znaczące. Niosą niecodzienne nacechowanie tematyczne własną formą.

Pokój Zuty jest dowodem na to, że także otoczenie jest znakiem wszechobecnej w jej życiu nowoczesności. Pensjonarka nie ma własnego pokoju. Zastępuje jej go hall: „Była w tym wielka tymczasowość naszego stulecia, koczownictwo pensjonarki i jakieś carpe diem, które tajnymi przejściami łączyło się z gładką, wzorowaną na samochodzie naturą młodości spółczesnej”. Z kolei salon w ziemiańskim dworku i suto zastawiony stół (mimo zubożenia tej warstwy społecznej) reprezentują poglądy i upodobania szlachty. „Służący podniósł — i przeszliśmy do stołowego w stylu Henri IV, gdzie na ścianach — stare portrety, w kącie samowar syczący. Podano szynkę w cieście i groszek z puszki”.

Prócz przestrzeni zamkniętych, występują przestrzenie otwarte. Gombrowicz przedstawił szeroką panoramę wsi. Zrobił to jednak za pomocą zaledwie kilku pojedynczych słów lub struktur eliptycznych, bez popisów stylistycznego warsztatu czy szczegółowego opisu: „Przestrzeń. Na widnokręgu — krowa. Ziemia. W dali przeciąga gęś. Olbrzymie niebo. We mgle horyzont siny. Zatrzymałem się na skraju miasta i czułem, że nie mogę bez stada, bez wytworów, bez ludzkiego pomiędzy ludźmi”.

Prócz przestrzeni zamkniętych i otwartych miejscem akcji są także środowiska, w których obracał się główny bohater. Poznał patriotyczną dydaktykę szkoły, nowoczesnych mieszkańców warszawskiej willi, ziemiański dwór szlachecki. Miały one wpływ na jego psychikę. Narzucały mu dostosowaną do nowych okoliczności „gębę”.

Czas pobytu w szkole w formie ucznia („upupiania”), na stancji („łydka”) oraz podróżowania i poznawania nietkniętych procesem urbanizacyjnym terenów wiejskich, a w końcu dotarcie do Bolimowa - rodzinnego dworku, stanowi przykład potwierdzający słuszność ostatecznego wniosku. Bunt wobec form jest niewłaściwy i niemożliwy, bowiem zawsze którąś z nich należy przyjąć).

Ludwik Fryde stwierdza: Bohater Ferdydurke, rozwiawszy trzy koszmary, uciekłszy ze szkoły, skompromitowawszy dom mieszczański i doprowadziwszy do groteskowej rewolucji społecznej we dworze, nie oswobadza się, nie wyzwala od kultury, bo jak stwierdził sam Gombrowicz: "Ze schematu obyczajowo-społecznego, od >gęby< nie można uciec...".

Farent podsumowuje: „Zaburzenie porządku fabularnego, niesamowitość zdarzeń, brak realistycznej logiki ich przebiegu, wrażenie snu i zarazem jawy, prawdy i fałszu, spokoju i lęku w psychice głównego bohatera sprawiają, że czytelnik zauważa tu parodię, która dotyczy środowisk, pozorowanych zachowań, poczucia dorosłości itp. Narzucony w utworze dystans do przedstawionych zdarzeń, osób, stylów życia towarzyszy również dystansowi wobec tradycyjnych, jednoznacznych form literackich, stąd również gra przynależnych do nich środkami wyrazu”.

Szybki test:

Akcja „Ferdydurke” rozgrywa się w Polsce, a dokładnie w Bolimowie i w:
a) Krakowie
b) Kielcach
c) Łodzi
d) Warszawie
Rozwiązanie

Trzecia część utworu traktuje o czasach, w których żyła jeszcze:
a) idea feudalna
b) warstwa chłopów pańszczyźnianych
c) arystokracja
d) szlachta ziemiańska
Rozwiązanie

W domu Młodziaków Józio przygląda się:
a) szczerej postępowości
b) dobremu wychowaniu w narodowym duchu
c) zakłamaniu i hipokryzji
d) zacofaniu
Rozwiązanie

Zobacz inne artykuły:

Streszczenia	Opracowanie
„Ferdydurke” – streszczenie szczegółowe „Ferdydurke” – streszczenie w pigułce Lekcja polskiego w „Ferdydurke” Zawiązanie akcji w „Ferdydurke”	„Ferdydurke” – geneza powieści Główne założenia „Ferdydurke” Życiorys Witolda Gombrowicza w skrócie Witold Gombrowicz - biografia Język „Ferdydurke” Charakterystyczne cechy języka „Ferdydurke” Konstrukcja „Ferdydurke” Miejsce akcji „Ferdydurke” Narracja „Ferdydurke” Kompozycja i struktura „Ferdydurke” „Forma” Gombrowicza Przynależność gatunkowa „Ferdydurke” Znaczenie słów „pupa”, „gęba”, „łydka” w „Ferdydurke” Słowa - klucze w „Ferdydurke” Czas akcji „Ferdydurke” Kwestia niedojrzałości w „Ferdydurke” Pojęcie formy na podstawie „Ferdydurke” Gombrowiczowska walka z formą, czyli obnażenie prawdy o człowieku Wielostylowość „Ferdydurke” Forma produktem relacji międzyludzkich, czy relacje międzyludzkie wynikiem formy? Relacje międzyludzkie w „Ferdydurke” Narracja w „Ferdydurke” Groteska w „Ferdydurke” Niedojrzałość w „Ferdydurke” Bolimowo i dworek Hurleckich w „Ferdydurke” Stancja u Młodziaków w „Ferdydurke” Szkoła i uczniowie w „Ferdydurke” Klucz do czytania „Ferdydurke” Walka Józia z formą „Ferdydurke” jako powieść nowoczesna Parodia w „Ferdydurke” Twórczość Witolda Gombrowicza Absurd w „Ferdydurke” O Gombrowiczu powiedzieli Kalendarium życia i twórczości Witolda Gombrowicza - powieściopisarza, dramaturga i eseisty Jaki sens ma zakończenie „Ferdydurke”? Charakterystyka chłopiąt i chłopców w "Ferdydurke" Najważniejsze cytaty z „Ferdydurke” Narracja autora – Gombrowicza w „Ferdydurke” Narracja Józia – głównego bohatera „Ferdydurke” 2004 rok rokiem Gombrowicza Rozbijanie konwencji gatunkowych w „Ferdydurke” Gatunki w „Ferdydurke” Ekranizacje prozy Gombrowicza Cytaty z Gombrowicza Pojęcie absurdu, parodii i ironii Pojęcie groteski Motywy oniryczne w „Ferdydurke” Bibliografia
Bohaterowie
Józio – charakterystyka bohatera Profesor Pimko – charakterystyka Miętus – charakterystyka bohatera Walek - charakterystyka postaci Zuta Młodziakówna - charakterystyka Kopyrda – charakterystyka Syfon – charakterystyka Bladaczka – charakterystyka Hurleccy - charakterystyka Młodziakowie - charakterystyka

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies