Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Ferdydurke

Język „Ferdydurke”

Autor: Jakub Rudnicki

Język powieści cechuje poprawna polszczyzna. Gombrowicz stosuje różne style wypowiedzi bohaterów. O różnicach w wypowiedziach świadczy słowo, pojedynczy wyraz lub zdanie. Twórca nawiązuje do znanych utworów np. Słowackiego.

Gombrowicz używa „cudzych słów”. Mogą to być terminy należące do stylów funkcjonalnych lub języków historycznych. Autor używa ukrytych cytatów i naśladuje innych autorów. Stają się własnymi słowami narratora.

Gombrowicz stylizuje, parodiuje i przedrzeźnia różne wypowiedzi literackie. Postaci mówią językiem odpowiednim dla przyjętej „gęby”. Inaczej wypowiadają się:

• Młodziakowie (zdrobnienia, „świntuszy”, „dowcipkuje”),
• uczniowie (żargon, wtręty łacińskie),
• nauczyciele,
• ziemianie ,
• parobcy (gwara, prosty język).

O brak naturalności świadczy sztuczność ich języka. Zawsze pochodzi z zewnątrz. Składa się ze sloganów i nie pozwala na samodzielne myślenie.

Gombrowicz ośmiesza także język pełen przenośni. Opisy przyrody są mało istotnym tłemtłem: „Przestrzeń. Na widnokręgu – krowa. Ziemia. W dali przeciąga gęś. Olbrzymie niebo. We mgle horyzont siny.”. Brak tu typowego dla epiki „lania wody” i budowania nastroju.

Język Gombrowicza składają się zabawy słowne i rymowanki. Występuje połączenie stylu wysokiego z niskim oraz wyliczenia na zasadzie kontrastu.

Mowa nadaje wartości („chłoptyś”, „chłopięta”). Występują także symboliczne pojęcia: „pupa”, „gęba”, „łydka”. Nie możemy czytać ich dosłownie.

Język to najbardziej zewnętrzny element formy i narzędzie poprzez które jest narzucana.

„Ferdydurke” toczy się ciągle gra językowa, gra językiem i o język. Skoro światem rządzi Forma, nie może to nie dotyczyć języka. Pisarz stara się pokazać fałsz obecny w słowach.

Zobacz inne artykuły:

Streszczenia	Opracowanie
„Ferdydurke” – streszczenie szczegółowe „Ferdydurke” – streszczenie w pigułce Lekcja polskiego w „Ferdydurke” Zawiązanie akcji w „Ferdydurke”	„Ferdydurke” – geneza powieści Główne założenia „Ferdydurke” Życiorys Witolda Gombrowicza w skrócie Witold Gombrowicz - biografia Miejsce akcji „Ferdydurke” Narracja „Ferdydurke” „Forma” Gombrowicza Kompozycja i struktura „Ferdydurke” Język „Ferdydurke” Charakterystyczne cechy języka „Ferdydurke” Konstrukcja „Ferdydurke” Wielostylowość „Ferdydurke” Przynależność gatunkowa „Ferdydurke” Znaczenie słów „pupa”, „gęba”, „łydka” w „Ferdydurke” Czas akcji „Ferdydurke” Słowa - klucze w „Ferdydurke” Kwestia niedojrzałości w „Ferdydurke” Pojęcie formy na podstawie „Ferdydurke” Gombrowiczowska walka z formą, czyli obnażenie prawdy o człowieku Narracja w „Ferdydurke” Groteska w „Ferdydurke” Relacje międzyludzkie w „Ferdydurke” Forma produktem relacji międzyludzkich, czy relacje międzyludzkie wynikiem formy? „Ferdydurke” jako powieść nowoczesna Parodia w „Ferdydurke” Absurd w „Ferdydurke” Twórczość Witolda Gombrowicza O Gombrowiczu powiedzieli Kalendarium życia i twórczości Witolda Gombrowicza - powieściopisarza, dramaturga i eseisty Jaki sens ma zakończenie „Ferdydurke”? Niedojrzałość w „Ferdydurke” Bolimowo i dworek Hurleckich w „Ferdydurke” Stancja u Młodziaków w „Ferdydurke” Szkoła i uczniowie w „Ferdydurke” Klucz do czytania „Ferdydurke” Walka Józia z formą Charakterystyka chłopiąt i chłopców w "Ferdydurke" Narracja Józia – głównego bohatera „Ferdydurke” 2004 rok rokiem Gombrowicza Najważniejsze cytaty z „Ferdydurke” Narracja autora – Gombrowicza w „Ferdydurke” Pojęcie absurdu, parodii i ironii Pojęcie groteski Rozbijanie konwencji gatunkowych w „Ferdydurke” Gatunki w „Ferdydurke” Ekranizacje prozy Gombrowicza Cytaty z Gombrowicza Motywy oniryczne w „Ferdydurke” Bibliografia
Bohaterowie
Józio – charakterystyka bohatera Profesor Pimko – charakterystyka Miętus – charakterystyka bohatera Zuta Młodziakówna - charakterystyka Kopyrda – charakterystyka Syfon – charakterystyka Bladaczka – charakterystyka Walek - charakterystyka postaci Młodziakowie - charakterystyka Hurleccy - charakterystyka

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies