Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Ferdydurke

Groteska w „Ferdydurke”

Autor: Jakub Rudnicki

Autor wykorzystuje groteskę, by pokazać jacy ludzie są naprawdę. Nieautentyczni, zakłamani i sztuczni. To społeczeństwo narzuca im role i sposób zachowania. Wciąż nakładają maski.
Groteska czyni utwór zabawnym. Pisarz bawi się konwencją, doprowadza do absurdów, które wywołują śmiech. Pozwala to na nabranie dystansu wobec przedstawionego świata i uczy dystansu do siebie.

Bohaterowie „Ferdydurke” są przerysowani. W rzeczywistym świecie nie spotkalibyśmy nauczycieli dyskutujących o tym, co „staniało”, pozwalających na wszystko rodziców, jak Młodziakowie, czy chłopów przypominających zwierzęta.

Najbardziej znana groteskowa scena to pojedynek na miny między Miętusem a Syfonem. Jeden z chłopców to symbol patosu i świętości, zaś drugi tego co obrzydliwe, wynaturzone i odpychające. Niecodzienna jest też scena obiadu u Młodziaków, podczas którego Józio wrzuca do kompotu resztki jedzenia i śmieci.

Przykłady w treści:

absurd świata przedstawionego, który nie jest logiczny, np. wysłanie Józia w wieku trzydziestu lat do szkoły i traktowanie jak ucznia, chłopi zachowujący się jak psy;

obecność dziwaczności oraz deformacji w przedstawieniu bohaterów;

łączenie piękna z brzydotą, tragizmu i komizmu, np. śmieszny pojedynek na miny, którego prowadzi do samobójstwa;

parodia konwencji literackich, tytuł nie mający sensu;

język: mieszanie różnych stylów, neologizmy.

Zobacz inne artykuły:

Streszczenia	Opracowanie
„Ferdydurke” – streszczenie szczegółowe „Ferdydurke” – streszczenie w pigułce Lekcja polskiego w „Ferdydurke” Zawiązanie akcji w „Ferdydurke”	„Ferdydurke” – geneza powieści Główne założenia „Ferdydurke” Życiorys Witolda Gombrowicza w skrócie Witold Gombrowicz - biografia Miejsce akcji „Ferdydurke” Narracja „Ferdydurke” „Forma” Gombrowicza Kompozycja i struktura „Ferdydurke” Język „Ferdydurke” Charakterystyczne cechy języka „Ferdydurke” Konstrukcja „Ferdydurke” Wielostylowość „Ferdydurke” Przynależność gatunkowa „Ferdydurke” Znaczenie słów „pupa”, „gęba”, „łydka” w „Ferdydurke” Czas akcji „Ferdydurke” Słowa - klucze w „Ferdydurke” Kwestia niedojrzałości w „Ferdydurke” Pojęcie formy na podstawie „Ferdydurke” Gombrowiczowska walka z formą, czyli obnażenie prawdy o człowieku Narracja w „Ferdydurke” Groteska w „Ferdydurke” Relacje międzyludzkie w „Ferdydurke” Forma produktem relacji międzyludzkich, czy relacje międzyludzkie wynikiem formy? „Ferdydurke” jako powieść nowoczesna Parodia w „Ferdydurke” Absurd w „Ferdydurke” Twórczość Witolda Gombrowicza O Gombrowiczu powiedzieli Kalendarium życia i twórczości Witolda Gombrowicza - powieściopisarza, dramaturga i eseisty Jaki sens ma zakończenie „Ferdydurke”? Niedojrzałość w „Ferdydurke” Bolimowo i dworek Hurleckich w „Ferdydurke” Stancja u Młodziaków w „Ferdydurke” Szkoła i uczniowie w „Ferdydurke” Klucz do czytania „Ferdydurke” Walka Józia z formą Charakterystyka chłopiąt i chłopców w "Ferdydurke" Narracja Józia – głównego bohatera „Ferdydurke” 2004 rok rokiem Gombrowicza Najważniejsze cytaty z „Ferdydurke” Narracja autora – Gombrowicza w „Ferdydurke” Pojęcie absurdu, parodii i ironii Pojęcie groteski Rozbijanie konwencji gatunkowych w „Ferdydurke” Gatunki w „Ferdydurke” Ekranizacje prozy Gombrowicza Cytaty z Gombrowicza Motywy oniryczne w „Ferdydurke” Bibliografia
Bohaterowie
Józio – charakterystyka bohatera Profesor Pimko – charakterystyka Miętus – charakterystyka bohatera Zuta Młodziakówna - charakterystyka Kopyrda – charakterystyka Syfon – charakterystyka Bladaczka – charakterystyka Walek - charakterystyka postaci Młodziakowie - charakterystyka Hurleccy - charakterystyka

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies