Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Ferdydurke
O Gombrowiczu powiedzieli:
[ul]Najciekawsze opinie, wypowiedzi, listy, zeznania znajomych, przyjaciół i członków rodziny na temat Witolda Gombrowicza można odnaleźć w pozycji Jaśniepanicz, autorstwa Joanny Siedleckiej.[/ul]
„Był jednym z tych pisarzy środkowoeuropejskich, którzy sytuację zacofania cywilizacyjnego własnego kraju umieli wykorzystać dla krytycznego spojrzenia na nowoczesną myśl i sztukę swoich czasów. Stworzył dzieła wybiegające w daleką przyszłość - pomógł przenieść się swoim czytelnikom ze świata modernizmu do świata postmodernizmu. W Polsce wywarł niezmierny wpływ na literaturę, ale jeszcze płodniejszą okazała się jego inspiracja w teatrze - bez niego nie mielibyśmy ani Tadeusza Kantora, ani Jerzego Grotowskiego.
We Francji w jego twórczości odnajdywali się kolejno egzystencjaliści, strukturaliści i dekonstrukcjoniści. Chociaż jego utwory stały się strawą dla wybrednych intelektualistów, pozostał autorem „do czytania", autorem książek atrakcyjnych już w swojej warstwie zewnętrznej, dzięki sensacyjnej fabule, groteskowym postaciom, czarnemu humorowi, wreszcie niezwykłej elastyczności języka, obejmującego wszystkie rejestry stylistyczne”.
Zdzisław Łapiński
„W literaturze polskiej, wraz z Brunonem Schulzem i Stanisławem Ignacym Witkiewiczem, dokonał „rewolucji” w zakresie poetyki i tematyki dzieł prozatorskich oraz dramatycznych”
Teodor Farent
„Twórczość jego różni się zarówno od literatury emigracyjnej, jak i krajowej, z którą miał luźny kontakt; obce mu były style panujące w prozie polskiej dwudziestolecia międzywojennego – zarówno odnowiony wzorzec realistyczny, reprezentowany przez Dąbrowską czy Żeromskiego, jak i wzorzec tzw. prozy psychologicznej, reprezentowany przez Kuncewiczową, czy Nałkowską; Gombrowicz był niezależny od panujących stylów epoki, egzystencjalista, uległ surrealizmowi”
Teresa Nowacka
„Powieść Gombrowicza, niezależnie od wartości estetycznych, błyszczy prawdziwą mądrością życiową (…) głównym problemem Ferdydurke jest problem formy, problem kultury, bo treść życiowa jest prosta, powtarza się niezmiennie we wszystkich wiekach (…) tajemnica kultury - bogactwa zjawisk: narodów, epok, stylów, obyczajów, gestów - tkwi w formie
(…) subiektywne "ja" dusi się w swym ciasnym domku i spontanicznie dąży do obiektywizacji; żyjąc w środowisku społecznym ulegamy ciśnieniu zbiorowości, która chce ukształtować nas na swój obraz i podobieństwo; temu celowi służy przede wszystkim wychowanie szkolne - pierwsza kondygnacja piekła, przez które przechodzi bohater Ferdydurke (…) tworzy groteskowy obraz świata na pograniczu kpiny i powagi, żartu i dostojeństwa; wszystko jest błazeńskie, a jednocześnie tragiczne (…) odsłania absurdalną rzeczywistość pozoru i fałszu (…) jest to świat, w którym wszystko jest możliwe: świat z pogranicza jawy i snu, prawdy i kłamstwa, rzeczywistości i nierzeczywistości O Gombrowiczu powiedzieli
Autor: Karolina MarlgaO Gombrowiczu powiedzieli:
[ul]Najciekawsze opinie, wypowiedzi, listy, zeznania znajomych, przyjaciół i członków rodziny na temat Witolda Gombrowicza można odnaleźć w pozycji Jaśniepanicz, autorstwa Joanny Siedleckiej.[/ul]
„Był jednym z tych pisarzy środkowoeuropejskich, którzy sytuację zacofania cywilizacyjnego własnego kraju umieli wykorzystać dla krytycznego spojrzenia na nowoczesną myśl i sztukę swoich czasów. Stworzył dzieła wybiegające w daleką przyszłość - pomógł przenieść się swoim czytelnikom ze świata modernizmu do świata postmodernizmu. W Polsce wywarł niezmierny wpływ na literaturę, ale jeszcze płodniejszą okazała się jego inspiracja w teatrze - bez niego nie mielibyśmy ani Tadeusza Kantora, ani Jerzego Grotowskiego.
We Francji w jego twórczości odnajdywali się kolejno egzystencjaliści, strukturaliści i dekonstrukcjoniści. Chociaż jego utwory stały się strawą dla wybrednych intelektualistów, pozostał autorem „do czytania", autorem książek atrakcyjnych już w swojej warstwie zewnętrznej, dzięki sensacyjnej fabule, groteskowym postaciom, czarnemu humorowi, wreszcie niezwykłej elastyczności języka, obejmującego wszystkie rejestry stylistyczne”.
Zdzisław Łapiński
„W literaturze polskiej, wraz z Brunonem Schulzem i Stanisławem Ignacym Witkiewiczem, dokonał „rewolucji” w zakresie poetyki i tematyki dzieł prozatorskich oraz dramatycznych”
Teodor Farent
„Twórczość jego różni się zarówno od literatury emigracyjnej, jak i krajowej, z którą miał luźny kontakt; obce mu były style panujące w prozie polskiej dwudziestolecia międzywojennego – zarówno odnowiony wzorzec realistyczny, reprezentowany przez Dąbrowską czy Żeromskiego, jak i wzorzec tzw. prozy psychologicznej, reprezentowany przez Kuncewiczową, czy Nałkowską; Gombrowicz był niezależny od panujących stylów epoki, egzystencjalista, uległ surrealizmowi”
Teresa Nowacka
„Powieść Gombrowicza, niezależnie od wartości estetycznych, błyszczy prawdziwą mądrością życiową (…) głównym problemem Ferdydurke jest problem formy, problem kultury, bo treść życiowa jest prosta, powtarza się niezmiennie we wszystkich wiekach (…) tajemnica kultury - bogactwa zjawisk: narodów, epok, stylów, obyczajów, gestów - tkwi w formie
(…) groteskowo-tragiczna akcja ukazuje pesymistyczny obraz egzystencji człowieka (…) absurd życia wynika z fałszywych interakcji społecznych; lęk przed "obcym", "cudzym", "innym" prowadzi do powstania zachowań i postaw, które tworzą fałszywą formę (…) przyczynia się do rozwoju prozy - stanowi nowatorską propozycję artystyczną, w której zostaje rozbita tradycyjna struktura powieści ( zamysł autotematyczny, który poddaje w wątpliwość sensowny i logicznie uporządkowany kształt dzieła literackiego; akcja przerywana odautorskim komentarzem) (…) odsłania proces własnego powstawania, staje się powieścią o powieści (…) nawiązuje do prozy XX wieku, m.in. do "Pałuby" Karola Irzykowskiego i "Fałszerzy" Andre Gide`a (…) powieść Gombrowicza (…) błyszczy prawdziwą mądrością życiową”.
Ludwik Fryde
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies