· na emigracji w Argentynie przebywa aż dwadzieścia cztery lata (do 1963 roku), przez długi czas jest bezrobotny i bez środków do życia, utrzymując się z dorywczych zajęć,

· w grudniu 1947 roku otrzymuje skromną posadę urzędnika bankowego (w Banco Polaco - argentyńskiej filii Banku PKO SA w Buenos-Aires ), gdzie pracuje do maja 1953 roku, i, dzięki regularnej pensji, może zaspokoić podstawowe potrzeby i oddać się twórczej pasji,

· czując się samotny, próbuje uzyskać pozycję w argentyńskich kręgach literackich, publikując artykuły, wygłaszając odczyty w kawiarni Fray Mocho, wreszcie wydając w 1947 roku przełożony wraz z grupą przyjaciół Ferdydurke na język hiszpański,

· w 1950 nawiązuje korespondencję z Jerzym Giedroyciem i Instytutem Literackim w Paryżu,

· na łamach słynnej emigracyjnej paryskiej Kultury (miesięcznik) publikuje swe późniejsze utwory, ponieważ w ojczyźnie są one zakazane,

· w 1953 roku zaczyna na łamach tego tytułu prowadzić swój Dziennik, który pisze przez całe życie,

· odchodzi ze stałej posady, by poświęcić się działalności pisarskiej, utrzymuje się ze stypendium Radia Wolna Europa, Funduszu A. Koestlera, prywatnych wykładów z filozofii, a później z publikacji swej twórczości, staje się coraz sławniejszy na literackiej arenie (najpierw polskiej, później międzynarodowej),

· w 1953 roku wydaje sztukę teatralną Ślub (1953, El casamiento) oraz satyryczną powieść Trans-Atlantyk,

· choć po przemianach października 1956 w Polsce zezwolono na ukazanie się jego czterech najważniejszych książek, to jednak od 1958 roku ponownie tego zabroniono,

· w 1960 roku ukazuje się powieść Pornografia,

· w 1963 roku Gombrowicz przyjmuje zaproszenie (stypendium) Fundacji Forda i wyjeżdża na roczny pobyt do Berlina Zachodniego, gdzie nawiązuje znajomości z niemieckimi pisarzami (m.in. z Gunterem Grassem) i austriacką pisarką Ingeborg Bachmann,

· literackim dowodem na przeżycia i obserwacje z tego etapu życia są głośne Berliner Notizen (1965),

· w 1964 roku przenosi się do Francji – do Royaumont, gdzie wiąże się z młodą kanadyjską romanistką z Montrealu, Marią Ritą Labrosse, którą początkowo zatrudnił jako sekretarkę, zamieszkują w Venice, niedaleko Nicei, gdzie pisarz mieszka do końca życia,

· w 1965 roku w Paryżu ukazuje się powieść Kosmos,

· rok później czytelnicy mogą zapoznać się ze sztuką Operetka (1966) – dziełem będącym wynikiem długich lat pracy,

· na pół roku przed śmiercią pisarz bierze ślub z Ritą,

· sława pisarza jest ogromna: jego dzieła są tłumaczone na kilkanaście języków (łącznie z japońskim), sztuki są wystawiane na scenach całego świata (w reżyserii takich mistrzów jak Ernst Schroder czy Alf Sjoberg), a jego postać i dzieła budzą duże zainteresowanie, często bulwersują, zaskakują, denerwują, Gombrowicz udziela licznych wywiadów (w tym rozbudowane do rozmiarów całej książki, Rozmowy z Gombrowiczem Dominika de Roux, 1968, napisane od początku do końca przez Witolda),

· w 1966 roku otrzymuje nagrodę Fundacji A. Jurzykowskiego, a rok później Międzynarodową Nagrodę Wydawców Prix Formentor,

· w 1968 roku jego nazwisko jest na liście kandydatów do literackiej Nagrody Nobla,

· Gombrowicz umiera po sześćdziesięciu pięciu latach w nocy z 24 na 25 lipca 1969 roku we francuskiej miejscowości Vence na niewydolność płuc,

· w 1975 roku w Polsce wystawiona zostaje Operetka, i wydany III tom Dziennika,

· po jego śmierci Rita Gombrowicz - oddana propagatorka twórczości męża - publikuje dwie dokumentalne książki: Gombrowicz w Argentynie (1984) oraz Gombrowicz w Europie (1988).

Zobacz inne artykuły:

Streszczenia	Opracowanie
„Ferdydurke” – streszczenie szczegółowe „Ferdydurke” – streszczenie w pigułce Lekcja polskiego w „Ferdydurke” Zawiązanie akcji w „Ferdydurke”	„Ferdydurke” – geneza powieści Główne założenia „Ferdydurke” Życiorys Witolda Gombrowicza w skrócie Witold Gombrowicz - biografia Miejsce akcji „Ferdydurke” Narracja „Ferdydurke” „Forma” Gombrowicza Kompozycja i struktura „Ferdydurke” Język „Ferdydurke” Charakterystyczne cechy języka „Ferdydurke” Konstrukcja „Ferdydurke” Wielostylowość „Ferdydurke” Przynależność gatunkowa „Ferdydurke” Znaczenie słów „pupa”, „gęba”, „łydka” w „Ferdydurke” Czas akcji „Ferdydurke” Słowa - klucze w „Ferdydurke” Kwestia niedojrzałości w „Ferdydurke” Pojęcie formy na podstawie „Ferdydurke” Gombrowiczowska walka z formą, czyli obnażenie prawdy o człowieku Narracja w „Ferdydurke” Groteska w „Ferdydurke” Relacje międzyludzkie w „Ferdydurke” Forma produktem relacji międzyludzkich, czy relacje międzyludzkie wynikiem formy? „Ferdydurke” jako powieść nowoczesna Parodia w „Ferdydurke” Absurd w „Ferdydurke” Twórczość Witolda Gombrowicza O Gombrowiczu powiedzieli Kalendarium życia i twórczości Witolda Gombrowicza - powieściopisarza, dramaturga i eseisty Jaki sens ma zakończenie „Ferdydurke”? Niedojrzałość w „Ferdydurke” Bolimowo i dworek Hurleckich w „Ferdydurke” Stancja u Młodziaków w „Ferdydurke” Szkoła i uczniowie w „Ferdydurke” Klucz do czytania „Ferdydurke” Walka Józia z formą Charakterystyka chłopiąt i chłopców w "Ferdydurke" Narracja Józia – głównego bohatera „Ferdydurke” 2004 rok rokiem Gombrowicza Najważniejsze cytaty z „Ferdydurke” Narracja autora – Gombrowicza w „Ferdydurke” Pojęcie absurdu, parodii i ironii Pojęcie groteski Rozbijanie konwencji gatunkowych w „Ferdydurke” Gatunki w „Ferdydurke” Ekranizacje prozy Gombrowicza Cytaty z Gombrowicza Motywy oniryczne w „Ferdydurke” Bibliografia
Bohaterowie
Józio – charakterystyka bohatera Profesor Pimko – charakterystyka Miętus – charakterystyka bohatera Zuta Młodziakówna - charakterystyka Kopyrda – charakterystyka Syfon – charakterystyka Bladaczka – charakterystyka Walek - charakterystyka postaci Młodziakowie - charakterystyka Hurleccy - charakterystyka

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies