Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Nowele Sienkiewicza

Henryk Sienkiewicz - biografia

Autor: Dorota Blednicka

W niewielkiej wsi na Podlasiu, Woli Okrzejskiej, 5 maja 1846 roku o godzinie szóstej wieczorem, przyszedł na świat drugi syn Józefa Sienkiewicza i Stefanii z Cieciszowskich. Dziecko zostało ochrzczone dwa dni później w kościele parafialnym w Okrzei przez proboszcza Antoniego Gutmana. Na chrzcie rodzice nadali mu imiona: Henryk Adam Aleksander Pius.

Rodzina matki przyszłego noblisty należała do jednego z najznakomitszych rodów dawnej Rzeczypospolitej. Ojciec, syn nadleśniczego, wywodził się prawdopodobnie z litewskich Tatarów i jako siedemnastolatek walczył w powstaniu listopadowym. Starszy o dwa lata brat, Kazimierz, brał udział w powstaniu styczniowym. Zginął w 1871 roku, w czasie walk pod Orleanem w wojnie francusko – pruskiej. Najmłodsza z czterech sióstr pisarza, Maria, zmarła w dzieciństwie. Najstarsza, Aniela, poślubiła Jana Komierowskiego. Dwie młodsze – Zofia i Helena – próbowały swych sił w twórczości pisarskiej.

Pierwszych dwanaście lat życia mały Henryk spędził w na rodzinnym Podlasiu, w Grabowcu i Wężyczynie oraz w dworku babki w Woli Okrzejskiej. Jego nauczycielem był wówczas ksiądz Albert Marczewski. Później został oddany do stołecznego gimnazjum i zamieszkał na stancji. Wkrótce jego rodzina, zmuszona trudną sytuacją finansową do sprzedaży rodzinnego majątku, przeniosła się do Warszawy, najpierw na Nowy Świat, a później na Pragę, gdzie ojciec kupił jednopiętrową kamienicę przy ulicy Olszowej.

Henryk nie należał do zdolnych uczniów i trzykrotnie zmieniał szkołę. Początkowo pobierał naukę w Gimnazjum Realnym, następnie w Gimnazjum II. Siódmy rok nauki ukończył w Gimnazjum IV przy ulicy Królewskiej. W momencie wybuchu powstania styczniowego miał siedemnaście lat i choć chciał wstąpić do oddziałów powstańczych, nie przyjęto go ze względu na wiek i drobną posturę. Również rodzice nie pozwolili mu na udział w walkach. Po ukończeniu siódmej klasy, zrezygnował z przystąpienia do egzaminu dojrzałości i wyjechał do Poświętnego koło Płońska, gdzie objął posadę guwernera w majątku państwa Wejherów. To właśnie tu podjął pierwsze próby pisarskie i rozpoczął pracę nad pięcioma powieściami, z których ukończył jedną, zatytułowaną Ofiara.

Z tego okresu pochodził również zaginiony szkic historyczny Spytko z Melsztyna. Postanowił kontynuować naukę i we wrześniu 1866 roku zdał maturę, a 25 października przystąpił do egzaminów wstępnych do Szkoły Głównej. Rozpoczął studia na wydziale prawnym, potem zgodnie z wolą matki przeniósł się na wydział lekarski. Ku niezadowoleniu rodziców 4 lutego 1867 roku ostatecznie zaczął uczęszczać na zajęcia na wydziale filologicznym.

Lata życia studenckiego były dla Sienkiewicza ciężkie głównie ze względu na ciężką sytuację finansową. Rodzina przeniosła się na Podlasie, a on objął posadę guwernera u księstwa Woronieckich. Tygodnik Ilustrowany odrzucił jego Sielanki młodości, lecz Henryk nie poddał się i wysłał do Przeglądu Tygodniowego recenzję z występów Wincentego Rapackiego, która ukazała się drukiem 18 kwietnia 1869 roku. Był to jego faktyczny debiut pisarski.

W 1871 roku opuścił Szkołę Główną bez egzaminów końcowych. W swym dorobku literackim miał dwie drukowane rozprawy naukowe, a w rękopisie powieść Na marne. Mecenas Sienkiewicza, Konrad Dobrski, posłał ją Józefowi Ignacemu Kraszewskiemu, który docenił utwór. Powieść ukazała się drukiem w odcinkach w czasopiśmie Wieniec. W marcu tego roku ukazały się w Przeglądzie Tygodniowym, napisane za zamówienie społeczne i literackie, Humoreski z teki Worszyłły. Składające się na nie dwa utwory: Nikt nie jest prorokiem między swymi i Dwie drogi były najbardziej programowymi dziełami pisarza, który niechętnie zabierał głos jako pozytywista. Rok później, ku ogromnej radości Sienkiewicza, ukazało się dwutomowe wydanie książkowe Humoresek….

strona: 1 2 3 4