Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Nowele Sienkiewicza
Pełny tytuł utworu brzmi: „Szkice węglem, czyli epopeja pod tytułem: Co się działo w Baraniej Głowie”.
Szkic jest odmianą gatunku literackiego, formą opowiadania o luźnej i schematycznej konstrukcji, o rozbudowanych partiach dygresyjnych i licznych epizodach. W szkicu istotną rolę spełnia narrator, niekiedy jego opowieść nosi znamiona publicystyki i gatunkowo zbliża się do dziennikarskiego felietonu, może też przypominać tradycyjną gawędę. Szkic był dość powszechnie stosowany w prozie pozytywizmu. Sienkiewicz wykorzystał tę odmianę także w innych nowelach, np. w „Za chlebem” i w „Hani”.
„Szkice węglem” to swoisty obraz ukazujący zbiorowość wiejską oraz relacje panujące w danej społeczności: zależność od samowolnej rady gminy, obojętna postawa dworu na sprawy chłopów. Są to fragmenty, epizody - szkice z życia mieszkańców Baraniej Głowy, niemniej bardzo wyraziste i symboliczne, motywowane faktycznymi sytuacjami i poparte odniesieniami do realiów dziewiętnastowiecznych – realiów pouwłaszczeniowej wsi.
W sztuce szkic oznacza swobodny rysunek, „podkład” pod realizację większego dzieła, później wypełnianego barwami. Szkic jest zazwyczaj czarno – biały, w noweli Sienkiewicza „wykonany” węglem - to ujęcie metaforyczne. Sienkiewiczowskie „Szkice węglem” mają przypominać „pejzaże” wiejskie – realistyczne i bezbarwne, a więc smutne i pesymistyczne. Taka jest też wymowa utworu. Tragedia rodziny Rzepów oraz przygnębiający los „wolnych” – uwłaszczonych chłopów stanowią czarno – białą ilustrację - tło epoki Sienkiewicza.
Podtytuł dzieła wykorzystujący termin epopei wskazuje na element heroikomiczny, ponadto w całości utworu nie brak komizmu, nadającego „Szkicom” zabarwienie ironiczne, groteskowe. To jednocześnie forma karykatury – nie tylko pojedynczych bohaterów, ale całej zbiorowości wiejskiej. Elementy tragizmu i komizmu splatają się ze sobą. Żartobliwe są tytuły poszczególnych rozdziałów, np. „Rozdział piąty, w którym poznajemy ciało prawodawcze Baraniej Głowy i głównych przywódców”. Kpina i humor przenikają cały tok narracji.
Partner serwisu:
kontakt | polityka cookies
Interpretacja tytułu – „Szkice węglem”
Autor: Ewa PetniakPełny tytuł utworu brzmi: „Szkice węglem, czyli epopeja pod tytułem: Co się działo w Baraniej Głowie”.
Szkic jest odmianą gatunku literackiego, formą opowiadania o luźnej i schematycznej konstrukcji, o rozbudowanych partiach dygresyjnych i licznych epizodach. W szkicu istotną rolę spełnia narrator, niekiedy jego opowieść nosi znamiona publicystyki i gatunkowo zbliża się do dziennikarskiego felietonu, może też przypominać tradycyjną gawędę. Szkic był dość powszechnie stosowany w prozie pozytywizmu. Sienkiewicz wykorzystał tę odmianę także w innych nowelach, np. w „Za chlebem” i w „Hani”.
„Szkice węglem” to swoisty obraz ukazujący zbiorowość wiejską oraz relacje panujące w danej społeczności: zależność od samowolnej rady gminy, obojętna postawa dworu na sprawy chłopów. Są to fragmenty, epizody - szkice z życia mieszkańców Baraniej Głowy, niemniej bardzo wyraziste i symboliczne, motywowane faktycznymi sytuacjami i poparte odniesieniami do realiów dziewiętnastowiecznych – realiów pouwłaszczeniowej wsi.
W sztuce szkic oznacza swobodny rysunek, „podkład” pod realizację większego dzieła, później wypełnianego barwami. Szkic jest zazwyczaj czarno – biały, w noweli Sienkiewicza „wykonany” węglem - to ujęcie metaforyczne. Sienkiewiczowskie „Szkice węglem” mają przypominać „pejzaże” wiejskie – realistyczne i bezbarwne, a więc smutne i pesymistyczne. Taka jest też wymowa utworu. Tragedia rodziny Rzepów oraz przygnębiający los „wolnych” – uwłaszczonych chłopów stanowią czarno – białą ilustrację - tło epoki Sienkiewicza.
Podtytuł dzieła wykorzystujący termin epopei wskazuje na element heroikomiczny, ponadto w całości utworu nie brak komizmu, nadającego „Szkicom” zabarwienie ironiczne, groteskowe. To jednocześnie forma karykatury – nie tylko pojedynczych bohaterów, ale całej zbiorowości wiejskiej. Elementy tragizmu i komizmu splatają się ze sobą. Żartobliwe są tytuły poszczególnych rozdziałów, np. „Rozdział piąty, w którym poznajemy ciało prawodawcze Baraniej Głowy i głównych przywódców”. Kpina i humor przenikają cały tok narracji.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies