Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Nowele Sienkiewicza
Utwór powstał w 1882 roku i spotkał się z dezaprobatą. Krytykowano i oskarżano Sienkiewicza nie tylko za szkic chłopa - „osobnika” ociężałego umysłowo, ograniczonego i nieuświadomionego, ale także za śmiałą prezentacją stosunków polsko – niemieckich znanych z czasów zaborów.
„Swoistą syntezę ówczesnych poglądów Sienkiewicza na polską rzeczywistość zawiera „Bartek Zwycięzca”; można w nim odnaleźć liczne pokrewieństwa z innymi utworami pisarza. Z nowelistyką ludową łączy go skrajnie pesymistyczna ocena stosunków wiejskich. Podobnie jak w opowiadaniu „Z pamiętnika poznańskiego nauczyciela”, mówi się w nim bezpośrednio o klęskach spadających na naród polski w wyniku akcji podjętej przez rządy zaborcze. Tak jak w „Sachemie”, występuje w nim postać człowieka, który, poddając się presji otoczenia, utracił poczucie z własnym „plemieniem”. I wreszcie jest to pierwszy wyraźnie antypruski utwór Sienkiewicza, zapowiadający długotrwałą i wielostronną działalność pisarza w tej dziedzinie, powieścią „Krzyżacy”. (A. Nofer – Ładyka, Henryk Sienkiewicz, Warszawa 1988)
Czytelnicy z Wielkopolski oburzali się, „że pisarz ciemnego chłopa z Królestwa przeniósł w Poznańskie”. „Kurier Poznański” pisał: „Mamy żal do Pana Sienkiewicza, że tak po prostu chłopa naszego skarykaturował.” Poznańska izba karna dnia 28 czerwca 1914 roku wydała uchwałę następującej treści: „Wszystkie w tym kraju publicznie na sprzedaż wystawione i sprzedawane egzemplarze książki, zawierającej te nowelę, tudzież do opublikowania jej przeznaczone płyty drukarskie ulec mają zniszczeniu”, gdyż tego rodzaju utwory mogą „podburzać mówiącą po polsku ludność do czynnego współudziału w ruchu, zmierzającym do wyzwolenia się spod rzekomej tyranii i do walki przeciw Niemcom.” ([w:] A. Nofer – Ładyka, Henryk Sienkiewicz, Warszawa 1988)
„W Czechach, gdzie nowelę wielokrotnie przekładano, ukazała się jej osobliwa przeróbka M. Hanyskovej z podtytułem „powieść z życia czeskich Ślązaków w Prusach” (1891). W Niemczech nowelę ścigano sądownie. A w Polsce w r.1945 jedną z ulic w Jeleniej Górze nazwano ulicą Barka Zwycięzcy. Fakty te dowodzą, iż wymowa polityczna noweli nie przeszła bez echa.” (J. Krzyżanowski, Twórczość Henryka Sienkiewicza, Warszawa 1973)
Partner serwisu:
kontakt | polityka cookies
Geneza „Bartka Zwycięzcy”
Autor: Ewa PetniakUtwór powstał w 1882 roku i spotkał się z dezaprobatą. Krytykowano i oskarżano Sienkiewicza nie tylko za szkic chłopa - „osobnika” ociężałego umysłowo, ograniczonego i nieuświadomionego, ale także za śmiałą prezentacją stosunków polsko – niemieckich znanych z czasów zaborów.
„Swoistą syntezę ówczesnych poglądów Sienkiewicza na polską rzeczywistość zawiera „Bartek Zwycięzca”; można w nim odnaleźć liczne pokrewieństwa z innymi utworami pisarza. Z nowelistyką ludową łączy go skrajnie pesymistyczna ocena stosunków wiejskich. Podobnie jak w opowiadaniu „Z pamiętnika poznańskiego nauczyciela”, mówi się w nim bezpośrednio o klęskach spadających na naród polski w wyniku akcji podjętej przez rządy zaborcze. Tak jak w „Sachemie”, występuje w nim postać człowieka, który, poddając się presji otoczenia, utracił poczucie z własnym „plemieniem”. I wreszcie jest to pierwszy wyraźnie antypruski utwór Sienkiewicza, zapowiadający długotrwałą i wielostronną działalność pisarza w tej dziedzinie, powieścią „Krzyżacy”. (A. Nofer – Ładyka, Henryk Sienkiewicz, Warszawa 1988)
Czytelnicy z Wielkopolski oburzali się, „że pisarz ciemnego chłopa z Królestwa przeniósł w Poznańskie”. „Kurier Poznański” pisał: „Mamy żal do Pana Sienkiewicza, że tak po prostu chłopa naszego skarykaturował.” Poznańska izba karna dnia 28 czerwca 1914 roku wydała uchwałę następującej treści: „Wszystkie w tym kraju publicznie na sprzedaż wystawione i sprzedawane egzemplarze książki, zawierającej te nowelę, tudzież do opublikowania jej przeznaczone płyty drukarskie ulec mają zniszczeniu”, gdyż tego rodzaju utwory mogą „podburzać mówiącą po polsku ludność do czynnego współudziału w ruchu, zmierzającym do wyzwolenia się spod rzekomej tyranii i do walki przeciw Niemcom.” ([w:] A. Nofer – Ładyka, Henryk Sienkiewicz, Warszawa 1988)
„W Czechach, gdzie nowelę wielokrotnie przekładano, ukazała się jej osobliwa przeróbka M. Hanyskovej
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies