Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pan Tadeusz
• poemat opisowy – opis pracy na roli, krajobrazów czy obyczajów,
• sielanka – arkadyjska wizja Soplicowa, gdzie rytm życia wyznaczają pory roku i zajęcia gospodarskie, obraz dawnych szlacheckich obyczajów, kreacja Zosi na pasterkę,
• awanturniczo-historyczna powieść walterskotowska – uczuciowe perypetie bohaterów na tle wydarzeń historycznych, piękna nieznajoma – Zosia, romans Zosi i Tadeusza, konflikt między rodami, szczęśliwe zakończenie,
• powieść poetycka – dramatyzm losów Jacka Soplicy,
• gawęda szlachecka – opowieści Wojskiego,
• poemat heroikomiczny – błahej tematyce towarzyszy patetyczny styl, parodia w opisie zajazdu i zachowaniu szlachty Dobrzynieckiej, kontrasty tonacji i nastroju, groteska tragikomiczna,
• komedia – komizm sytuacyjny (Telimena i mrówki, polowanie Wojskiego na muchy, opowieść o Domejce i Dowejce),
• oświeceniowa satyra – obnażenie wad szlacheckich: pychy, porywczości, kłótliwości, warcholstwa, brawury,
• legenda i ludowa baśń – personifikacja sił przyrody, obraz matecznika, jako królestwa zwierząt, optymistyczny wydźwięk eposu, szczęśliwe zakończenie.
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Gatunki literackie w „Panu Tadeuszu”
Autor: Jakub Rudnicki• poemat opisowy – opis pracy na roli, krajobrazów czy obyczajów,
• sielanka – arkadyjska wizja Soplicowa, gdzie rytm życia wyznaczają pory roku i zajęcia gospodarskie, obraz dawnych szlacheckich obyczajów, kreacja Zosi na pasterkę,
• awanturniczo-historyczna powieść walterskotowska – uczuciowe perypetie bohaterów na tle wydarzeń historycznych, piękna nieznajoma – Zosia, romans Zosi i Tadeusza, konflikt między rodami, szczęśliwe zakończenie,
• powieść poetycka – dramatyzm losów Jacka Soplicy,
• gawęda szlachecka – opowieści Wojskiego,
• poemat heroikomiczny – błahej tematyce towarzyszy patetyczny styl, parodia w opisie zajazdu i zachowaniu szlachty Dobrzynieckiej, kontrasty tonacji i nastroju, groteska tragikomiczna,
• komedia – komizm sytuacyjny (Telimena i mrówki, polowanie Wojskiego na muchy, opowieść o Domejce i Dowejce),
• oświeceniowa satyra – obnażenie wad szlacheckich: pychy, porywczości, kłótliwości, warcholstwa, brawury,
• legenda i ludowa baśń – personifikacja sił przyrody, obraz matecznika, jako królestwa zwierząt, optymistyczny wydźwięk eposu, szczęśliwe zakończenie.
Zobacz inne artykuły:

kontakt | polityka cookies