Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pan Tadeusz
Jacek Soplica był reprezentantem szlachty zaściankowej. Znany był ze swego awanturnictwa i pobudliwego charakteru. Był wysokim, przystojnym młodzieńcem, dlatego kochały się w nim wszystkie panny w okolicy. Niezwykle sprawny fizycznie, świetnie strzelał i fechtował (walczył na szable). Dzięki swojemu charakterowi i charyzmie był lubiany i wyróżniał się na tle innych. Magnaci zabiegali o jego przychylność ponieważ mógł zmobilizować trzysta głosów podczas ważnych rozstrzygnięć. Z tego powodu zwany był „wojewodą”.
O poparcie Sopliców zabiegał jeden ze znaczniejszych magnatów w okolicy – Stolnik Horeszko. Zapraszał Jacka do swego zamku. Okazywał mu wiele sympatii. Młodzieniec zakochał się ze wzajemnością w Ewie Horeszkównie. Magnat jednak uważał, że jest zbyt nisko urodzony, by ożenił się z jego córką. Podał mu czarną polewkę na znak odmowy. Soplica uważał, że w ten sposób go poniżył. Szukał zemsty na możnym panu.
Dogodna sposobność wydarzyła się podczas napaści wojsk rosyjskich na zamek Stolnika. Jacek pochwycił wówczas broń i zabił Stolnika. W zamian za pomoc uzyskał od zwolenników targowicy dobra ziemskie Horeszków. Stracił jednak zaufanie szlachty. Uważano go za zdrajcę. Jacek czuł się winny. Pogrążył się w pijaństwie. Ożenił się bez miłości. Urodził mu się syn – Tadeusz. Po śmierci żony oddał go na wychowanie bratu – Sędziemu Soplicy. Sam zaś opuścił ojczyznę.
Udał się do Rzymu, gdzie został księdzem, nałożył bernardyński habit i nazwał się Robakiem. To symbol jego pokory i akt duchowej przemiany. Od tego momentu stał się wojownikiem o sprawy narodowe. Przyłączył się do legionów polskich. Odznaczył się pod Hohenlinden, stał przy boku Kozietulskiego pod Samosierrą. Dwa razy był ranny. Ścigają go trzej zaborcy. Przeżył więzienie pruskie, był też torturowany przez Rosjan.
W 1811 roku przyjechał na Litwę jaklo emisariusz. Z polecenia rządu Księstwa Warszawskiego ma przygotować szlachtę do wywołania powstania. Dzięki zdolnościom i sprytowi zdobył zaufanie szlachty. W działalności konspiracyjnej pomagał mu karczmarz Jankiel. Oprócz tego po powrocie do ojczyzny dąży do zgody między Soplicami a Horeszkami. Pragnie oddać im to, co niegdyś do nich należało.
Wciąż jest sprawnym rycerzem, jednak pragnie to ukryć. Podczas polowania na niedźwiedzia celnym strzałem ocala Hrabiego i Tadeusza, ratuje też Gerwazego. Podczas bitwy z Moskalami zasłania swym ciałem Hrabiego. Zostaje postrzelony.Dzieje Jacka Soplicy
Autor: Jakub RudnickiJacek Soplica był reprezentantem szlachty zaściankowej. Znany był ze swego awanturnictwa i pobudliwego charakteru. Był wysokim, przystojnym młodzieńcem, dlatego kochały się w nim wszystkie panny w okolicy. Niezwykle sprawny fizycznie, świetnie strzelał i fechtował (walczył na szable). Dzięki swojemu charakterowi i charyzmie był lubiany i wyróżniał się na tle innych. Magnaci zabiegali o jego przychylność ponieważ mógł zmobilizować trzysta głosów podczas ważnych rozstrzygnięć. Z tego powodu zwany był „wojewodą”.
O poparcie Sopliców zabiegał jeden ze znaczniejszych magnatów w okolicy – Stolnik Horeszko. Zapraszał Jacka do swego zamku. Okazywał mu wiele sympatii. Młodzieniec zakochał się ze wzajemnością w Ewie Horeszkównie. Magnat jednak uważał, że jest zbyt nisko urodzony, by ożenił się z jego córką. Podał mu czarną polewkę na znak odmowy. Soplica uważał, że w ten sposób go poniżył. Szukał zemsty na możnym panu.
Dogodna sposobność wydarzyła się podczas napaści wojsk rosyjskich na zamek Stolnika. Jacek pochwycił wówczas broń i zabił Stolnika. W zamian za pomoc uzyskał od zwolenników targowicy dobra ziemskie Horeszków. Stracił jednak zaufanie szlachty. Uważano go za zdrajcę. Jacek czuł się winny. Pogrążył się w pijaństwie. Ożenił się bez miłości. Urodził mu się syn – Tadeusz. Po śmierci żony oddał go na wychowanie bratu – Sędziemu Soplicy. Sam zaś opuścił ojczyznę.
Udał się do Rzymu, gdzie został księdzem, nałożył bernardyński habit i nazwał się Robakiem. To symbol jego pokory i akt duchowej przemiany. Od tego momentu stał się wojownikiem o sprawy narodowe. Przyłączył się do legionów polskich. Odznaczył się pod Hohenlinden, stał przy boku Kozietulskiego pod Samosierrą. Dwa razy był ranny. Ścigają go trzej zaborcy. Przeżył więzienie pruskie, był też torturowany przez Rosjan.
W 1811 roku przyjechał na Litwę jaklo emisariusz. Z polecenia rządu Księstwa Warszawskiego ma przygotować szlachtę do wywołania powstania. Dzięki zdolnościom i sprytowi zdobył zaufanie szlachty. W działalności konspiracyjnej pomagał mu karczmarz Jankiel. Oprócz tego po powrocie do ojczyzny dąży do zgody między Soplicami a Horeszkami. Pragnie oddać im to, co niegdyś do nich należało.
Przed śmiercią zdradza swoją tożsamość bratu. Rozmawia także z Klucznikiem. Jego wyznania to swoista spowiedź. Tłumaczy wówczas, dlaczego dopuścił się zbrodni. Gerwazy wybacza mu. Jacek umiera pogodzony z Bogiem i ludźmi. Swą ofiarą udowadnia, że jest prawym szlachcicem.
Po śmierci zostaje zrehabilitowany. Jego dawne błędy zostają przebaczone. Napoleon odznacza go krzyżem legii honorowej.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies